روح الله عسگری گندمانی

چکیده مقدمه: پژوهش پیش رو با هدف شناسایی مؤلفه های حکمرانی مطلوب و ارائه الگوی مفهومی در فدراسیون دو و میدانی انجام گرفته است. روش پژوهش: این تحقیق کیفی با رویکرد نوخاسته (گلیزری) در پی شناسایی مؤلفه های حکمرانی، کشف نگرانی عمده مشارکت کنندگان، به منظور حل مشکلات اساسی و در نهایت ارائه یک الگوی بومی برای رشته ورزشی دو و میدانی است. جامعه پژوهش شامل تمامی ذی نفعان فدراسیون است که به این منظور، 23 نفر از خبرگان آشنا به حوزه حکمرانی به صورت هدفمند و گلوله برفی برای مصاحبه های عمیق ساختارنیافته انتخاب شدند و داده ها به صورت همزمان با استفاده از مجموعه ای از کدگذاری های باز، محوری، انتخابی و یادنوشت نگاری تحلیل شدند. 14 تن از مشارکت کنندگان با تأیید یافته های پژوهش، روایی و پایایی آن را ارزیابی و تأیید کردند. یافته ها: نتایج نشان داد مهم ترین نگرانی های مشارکت کنندگان در چهار طبقه؛ عوامل زمینه ای، پدیده، راهبرد و پیامدها دسته بندی شدند. در پژوهش «نقش قانون و حاکمیت قانون» که از مؤلفه های حکمرانی مطلوب محسوب شد، مقوله محوری پژوهش را به خود اختصاص داد و در محدوده این مؤلفه، فرایند اجتماعی پایه با راهبرد حرکت به سمت قانون مداری شکل گرفته است. نتیجه گیری: از دیدگاه مشارکت کنندگان، رعایت مؤلفه های حکمرانی در فدراسیون دو و میدانی، اثربخشی، کارامدی و مسئولیت پذیری را در پی خواهد داشت

این پژوهش با هدف واکاوی نقش مسائل اجتماعی و فرهنگی در توسعه به کارگیری انرژی سبز در اماکن ورزشی انجام شد. روش انجام شدن پژوهش به صورت آمیخته اکتشافی بود. در بخش کیفی به منظور شناسایی ابعاد نقش مسائل اجتماعی و فرهنگی بر توسعه به کارگیری انرژی سبز از روش فراترکیب استفاده شد. در بخش کمّی ابتدا با نظرسنجی از خبرگان روایی مدل تأیید شد. سپس با استفاده از تحلیل عاملی اکتشافی و تأییدی به بررسی برازش مدل پرداخته شد. در مرحله فراترکیب، جامعه بررسی شده، پایان نامه ها و مقالات پژوهشی مرتبط با موضوع (35 مورد)، در نظرسنجی از خبرگان، نُه نفر از خبرگان صاحب نظر در حوزه انرژی سبز و جامعه شناسی و در مرحله تحلیل عاملی، مدیران و کارشناسان سازمان انرژی های تجدیدپذیر، مدیران و کارشناسان شرکت توسعه و تجهیز اماکن ورزشی و واحدهای تابع، مدیران و کارشناسان واحد عمرانی وزارت ورزش و جوانان و ادارات کل ورزش و جوانان استان ها و خبرگان دانشگاهی (590 نفر) بودند. روش نمونه گیری در مرحله اول کل شمار، در مرحله دوم هدفمند و در مرحله تحلیل عاملی طبقه ای بود که براساس جدول کرجسی و مورگان (1970)، 235 نفر محاسبه شد. یافته های فراترکیب نشان داد آگاهی و نگرش به انرژی سبز، مشروعیت و پذیریش اجتماعی انرژی سبز، وجود مؤسسات مردم نهاد حامی محیط زیست و انرژی سبز، یک پیشرو و مسائل فرهنگی، از عوامل اجتماعی و فرهنگی مؤثر بر به کارگیری انرژی سبز در اماکن ورزشی هستند. روایی مدل به روش سیگمای شمارشی 0.897 به دست آمد. نتایج تحلیل عاملی نشان داد که مدل از برازش مناسبی برخوردار است. به طورکلی می توان نتیجه گرفت، در کنار فراهم شدن زیرساخت های انرژی سبز، پذیرش اجتماعی شرط لازم برای توسعه به کارگیری انرژی سبز در اماکن ورزشی است که با افزایش آگاهی و تغییر نگرش با استفاده از مؤسسات مردم نهاد، شبکه های اجتماعی و فرهنگ سازی حاصل می شود.

این پژوهش با هدف طراحی و اعتبارسنجی مدل حمکرانی خوب در فدراسیون دو و میدانی جمهوری اسلامی ایران انجام شد. روش پژوهش ترکیبی از روش های کمّی و کیفی بود و با توجه به جمع آوری داده ها به شیوه کیفی در مرحله اول و اعتبارسنجی آن در مرحله بعد، از نوع آمیخته اکتشافی بود. جامعه آماری در بخش کیفی همه خبرگان امر چه در سطح اجرایی و چه دانشگاهی بودند و در بخش کمّی تمامی ذی نفعان فدراسیون دو و میدانی (750 نفر) بودند. در بخش کیفی از نمونه گیری قضاوتی و گلوله برفی استفاده شد که با مصاحبه با 23 نفر از نمونه های مدنظر اشباع نظری به دست آمد. روش نمونه گیری در بخش کمّی به صورت طبقه ای و در دسترس بود. ابزار گردآوری داده ها در مرحله اول مصاحبه بود و بعد از کدگذاری و شناسایی مضمون ها و شاخص ها، پرسشنامه تدوین شد و برای اعتباربخشی مدل استفاده شد. تجزیه وتحلیل داده ها در قسمت کیفی با استفاده از تحلیل مضمون صورت گرفت و در قسمت کمّی، تحلیل عاملی تأییدی مرتبه سوم با استفاده از نرم افزارهای اس.پی.اس.اس. نسخه 22 و اسمارت پی.ال.اس. نسخه 3 انجام شد. نتایج حاصل از تحلیل مضمون نشان داد که مدل حکمرانی مطلوب شامل پنج مضمون اصلی حاوی نقش و حاکمیت قانون، مشارکت (اجماع)، شفافیت و پاسخگویی، کنترل و نظارت و سلامت سیستم بود. نتایج حاصل از تحلیل عاملی تأییدی نیز برازش مناسب مدل را در این پژوهش نشان داد.

ژوهش حاضر با هدف بررسی وضعیت خستگی هیجانی و هراس اجتماعی ناشی از شیوع ویروس کویید-19 در میان ورزشکاران حرفه ای (نمونه موردی: رشته دو و میدانی) انجام گردید. روش پژوهش توصیفیو جامعه آماری شامل تمامی ورزشکاران حرفه ای دو و میدانی زن و مرد ایران در رده سنی بزرگسالان بود. ابزار پژوهش شامل دو پرسش نامه خستگیهیجانی چن و همکاران (2019) و هراس اجتماعی کانور و همکاران (2000) بود. روایی این پرسش   نامه با بررسی نظرات خبرگان و پایایی این پرسش نامه با توجه به محاسبه آلفای کرونباخ مورد بررسی و تأیید قرار گرفت. نتایج نشان داد میزان خستگی هیجانی ناشی از شیوع ویروس کویید-19 در میان نمونه های پژوهش در وضعیت بالا قرار دارد (41/3= نمره کلی). نتایج همچنین نشان داد میزان هراس اجتماعی ناشی از ویروس کویید-19 در نمونه های پژوهش در وضعیت هراس اجتماعی شدید قرار دارد (2/53=نمره کلی). نتایج همچنین نشان داد بین وضعیت خستگی هیجانی و هراس اجتماعی ناشی از شیوع ویروس کویید-19 پیرامون ویژگی های جمعیت شناختی تفاوت معناداری وجود دارد.

هدف اصلی این پژوهش، مطالعه میزان اثربخشی یک دوره فشرده آموزش مهارت های ارتباطی بر رابطه مربی و ورزشکار بود. ماهیت فردی و ماهیت ورزشی (رشته ورزشی) و ارتباط آن ها با تفاوت های موجود در رابطه مربیان و ورزشکاران بررسی شد. پژوهش از نوع نیمه تجربی بود و همه ورزشکاران تیم های بانوان باشگاه ورزشی فولاد مبارکه سپاهان اصفهان که بالغ بر 400 نفر می شدند، جامعه آماری بودند. نمونه آماری تعداد 40 نفر از سه تیم بسکتبال، کاراته و شنا بودند که ازطریق نمونه گیری خوشه ای و به صورت تصادفی ساده انتخاب شدند. ابتدا، ازطریق پرسش نامه های روابط مربی- ورزشکار و سیاهه کیفیت روابط پیش آزمون انجام شد. سپس، دوره آموزشی فشرده مهارت های ارتباطی برگزار گردید و پس از دو هفته، پس آزمون اجرا شد. گروه اول، بسکتبالیست ها به اتفاق مربی خود، گروه دوم، شناگرها بدون مربی و گروه سوم، کاراته کاها بودند که فقط مربی آن ها در دوره آموزشی شرکت کرد. اعضای گروه های اول و دوم از آموزش ها برای گرم کردن روابط استفاده کردند و مربی گروه سوم برای سردکردن روابط استفاده کرد. برحسب هدف، داده ها توسط انواع آنوا و رگرسیون چندعاملی تحلیل شد. نتایج نشان داد که در سه رشته ورزشی، روابط مربی ورزشکار متفاوت بود. در هر سه گروه، دوره آموزشی مهارت های ارتباطی مؤثر بود و خطوط تغییرات سه گروه دارای تعامل بود؛ شناگران، پیشرفت؛ بسکتبالیست ها پیشرفت بیشتر و کاراته کاها پسرفت نشان دادند. براساس یافته ها می توان گفت که کیفیت روابط مربی ورزشکار بیشتر تابع ویژگی های فردی آن ها است و ارتباط زیادی با رشته ورزشی ندارد. آموزش مربی و ورزشکار باهم، مؤثرتر از آموزش هریک از آن ها است.