نفوذ در فقه روابط بین الملل شیعی: مطالعه تطبیقی نگاه فقهای سه دوره پیشامشروطه، مشروطه و انقلاب اسلامی (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
در این مقاله ضمن بررسی مفهوم نفوذ در علم روابط بین الملل معاصر و ارتباط آن با مفاهیم قدرت و سلطه، به کنکاش درباره مفهوم نفود در نگاه فقهای شیعه در قالب سه دوره پیش از مشروطه، مشروطه و انقلاب اسلامی پرداخته می شود. در این پژوهش، از روش تحقیق اجتهادی که نزدیکی با روش هرمنوتیک شلایرماخر دارد، برای بررسی متون فقهی استفاده شد. با بررسی آثار شیخ طوسی و محقق حلی، دو فقیه برجسته دوره پیش از مشروطه، مشخص شد که در این دوره، واژه نفوذ در ضمن قاعده نفی سبیل مورد نظر فقها بوده و به جز پرداختن به نفوذ حاکم جامعه در قالب فقه سیاسی، بحث دیگری درباره نفوذ در نظام بین الملل وجود نداشته است. اما در دوره مشروطه با بررسی آثار فقهی آخوند خراسانی و علامه نائینی، آشکار شد که واژه نفوذ در ارتباط با نظام بین الملل، به صراحت توسط فقها به کار رفته است و ایشان درباره نفوذ از طریق دیپلماسی رسمی هشدار داده و مسلمانان را به نفوذ دشمن و حمله به ایران و لیبی هوشیار نموده و بارها اعلام خطر کرده اند. اما فقهای دوره انقلاب اسلامی، و به طور خاص امام خمینی(ره) و امام خامنه ای بیشترین تفصیل را درباره واژه نفوذ داشته و به انواع سه گانه نفوذ از طریق دیپلماسی رسمی، دیپلماسی غیررسمی و دیپلماسی عمومی هشدار داده و نفوذ از طریق سیاسی، اقتصادی، نظامی و فرهنگی را تشریح کرده و به دلیل شرایط خاص زمانه و تصدیگری امور حکومتی توسط فقها، بیش از هر دوره فقهی به بحث نفوذ در نظام بین الملل پرداخته اند. می توان به صراحت گفت تصدیگری امور حکومتی توسط فقها ارتباط مستقیم با تفصیل یافتن مباحث فقها درباره واژه نفوذ در نظام بین الملل داشته است.Influencing the Jurisprudence of Shia International Relations: A Comparative Study of the Jurists of the Three Pre-Constitutional, Constitutional and Islamic Revolutionary Courts
This article examines the concept of influence in the science of contemporary international relations and its relation to the concepts of power and domination and explores the concept of infiltration in the view of Shiite jurists in the three rounds of pre-constitutional, constitutional and Islamic revolution. In this study, the method of ijtihad research, which is close to Schleiermacher's hermeneutics, was used to study the legal texts. By examining the works of Sheikh Tusi and Mohagheq Hali, two prominent jurists of the pre-constitutional period, it was found that in this period, the term of influence was also a rule rejected by the scholars and, besides dealing with the dominant influence of society in the form of political jurisprudence, was another debate. There has been no influence in the international system. But during the constitutional period, by examining the legal works of the mullahs of Khorasani and Allameh Nai, it was revealed that the word of influence in relation to the international system was clearly used by the jurists and that he warned of the influence through official diplomacy and attacked the Muslims and the enemy. They have been alert to Iran and Libya and have repeatedly declared danger. But the scholars of the Islamic Revolution, and in particular Imam Khomeini (R) and Imam Khamenei, have been most eloquent on the term influence and have warned of the three types of influence through formal diplomacy, informal diplomacy and public diplomacy, and political, economic, They have described the military and the cultural, and because of the specific conditions of the time and the jurisprudence of state affairs more than any jurisprudential period have discussed the influence of the international system. It can be clearly stated that the jurisprudence of government affairs has been directly related to the elaboration of jurists' arguments about the term influence in the international system.
تبلیغات
