دانش و فناوری می تواند از کانال های مختلفی بین دانشگاه ها و صنعت منتقل شود. هدف اصلی این پژوهش بررسی نحوه ارتباط بین دانشگاه ها و صنعت در ایران با تأکید بر اهمیت ویژگی های بخشی بود. تحلیل های این پژوهش بر مبنای دو پرسشنامه یکی برای اعضای هیئت علمی دانشگاه ها و دیگری برای محققین صنعت، داده های جمع آوری شده از تیرماه 1391 الی دی ماه 1391 و مدل رگرسیون لجستیک باینری است. نتایج برآورد مدل نشان می دهد که تفاوت های بخشی تأثیر مهمی در اهمیت کانال های مختلف انتقال دانش ایفا می کند. به طورکلی نتایج حاکی از این است که بنگاه های فعال در بخش شیمیایی و پتروشیمی به نشریات علمی و مالکیت فکری و ثبت اختراعات و ایجاد واحدهای جدید دانشگاهی جهت انتقال دانش اهمیت زیادی قائل هستند. بخش داروسازی و بیوتکنولوژی از کلیه کانال های انتقال دانش به استثنای نشریات علمی استفاده می کنند. بخش ماشین آلات، محصولات فلزی اساسی و فابریکی و بخش های مربوط به مهندسی مکانیک به کانال های مربوط به مالکیت فکری و ثبت اختراعات و ایجاد واحدهای جدید دانشگاهی اهمیت زیادی قائل هستند. بخش تجهیزات برق و ارتباطات راه دور تنها از شرکت در اجلاس ها جهت انتقال دانش از دانشگاه استفاده می کنند و استفاده از کانال های انتقال دانش به وسیله بخش صنایع غذایی قابل توضیح نیست.