دستیابی به موفقیت پایدار و بقاء در شرایط چالشی کسب و کار امروزی بستگی به توانایی کارکنان و سازمان ها در مواجهه با بحران ها و بازگشت به شرایط عادی دارد. ایجاد انگیزه و رفع بی تفاوتی کارکنان یکی از وظایف مهم سازمان ها در مسیر تاب آور ساختن کارکنان و متعاقبا" سازمان است. پژوهش حاضر با هدف ارائه مدلی برای بی تفاوتی سازمانی کارکنان به عنوان مانعی اساسی در این مسیر به روش آمیخته اکتشافی انجام گرفت. در این راستا، در مرحله کیفی تحقیق از تکنیک دلفی و در مرحله کمی از مدل سازی معادلات ساختاری استفاده گردید. نمونه آماری تحقیق شامل 18 نفر خبره با استفاده از روش نمونه گیری غیراحتمالی قضاوتی در بخش کیفی و 211 نفر از کارکنان برق منطقه ای خراسان به روش نمونه گیری تصادفی ساده در بخش کمی می باشد. برطبق نتایج تحقیق، چهار عامل اصلی و20 عامل فرعی بی تفاوتی سازمانی بر مبنای نظر خبرگان شناسایی گردید که پس از اعتبار سنجی مدل بدست آمده با استفاده از مدل سازی معادلات ساختاری در چهار عامل اصلی و 19 عامل فرعی مورد تایید قرار گرفت. همچنین نتایج حاکی از این بود که عامل سازمانی دارای بیشترین تاثیر بر بی تفاوتی کارکنان بوده و عوامل شغلی، فردی، و مدیریتی در جایگاه های بعدی قراردارند. سایر نتایج نشان داد که ضعف و ناکارآمدی سیستم ارزشیابی عملکرد، ادراک بی عدالتی و ضعف در مهارتهای ارتباطی مدیران مهمترین عوامل فرعی در بروز این پدیده از دیدگاه کارکنان محسوب می شوند.
