این مقاله با هدف تبیین نقش حضرت ابراهیم(ع) در مدیریت بحرانهایی که ایشان با آنها روبه رو بود درصدد است تا الگوی مدیریت بحران آن حضرت را با بهره گیری از ابعاد چرخه سامانه مدیریت بحران جامع ارائه کند. مطالعه موردی سیره حضرت ابراهیم(ع) به این دلیل حائز اهمیت است که ایجاد الگوی مدیریت بحران آن حضرت می تواند الگوی مناسبی برای مدیریت بحران در سازمانهای امروزی به طور عام باشد. روش پژوهش به لحاظ هدف، کاربردی و چگونگی گردآوری اطلاعات نیز توصیفی تحلیلی است. ابزار گردآوری اطلاعات، بررسی و مطالعه متون و اسناد است. این پژوهش با رویکرد کیفی پدیدارشناسانه و با استفاده از روش تحلیل هرمونتیک در مطالعه متون در مشخص کردن ابعاد و مؤلفه های مدیریت بحران حضرت ابراهیم(ع) با بهره گیری از ابعاد چرخه سامانه مدیریت بحران جامع با توجه به مؤلفه های پیشگیری، آمادگی، مقابله و بازسازی سعی کرده است. نتایج تحلیل نشان داد مدیران با داشتن ذهنی کل نگر می توانند در سازمان خود مشکل اصلی را شناسایی، و با ایجاد بحرانی عمدی، بحرانهایی را مهار کنند که پنهان و راهبردی است و در رفع آن بحران اقدام کنند.
