انطباق پذیری راهبرد توسعه شهری در نظام برنامه ریزی شهری ایران (نمونه مورد مطالعه: شهر شاهرود) (مقاله پژوهشی دانشگاه آزاد)

چکیده

برنامه ریزی و مدیریت بخشی و عدم هماهنگی طرح های شهری با برنامه های عمرانی، ایجاد طرح ها در فضای آرمانی و دور از واقعیت، بی توجهی به شرایط خاص و عملکرد غالب هر شهر و نبود پایش مدون از مسائل نظام برنامه ریزی شهری کنونی ایران می باشند. این مسائل نتیجه ی نگاه بالا به پایین است که به عنوان رویکرد غالب در نظام برنامه ریزی شهری ایران منجر به تهیه طرح ها برای شهروندان و نه با شهروندان می شود. تجربه راه های گوناگون مشارکت مردم در برنامه ریزی شهری به دلیل رویکردهای بالا به پایین، نافرجام مانده است. هدف این مطالعه، امکان سنجی و بسترسازی راهبرد توسعه شهری با وجود طرح های دیگر در نظام برنامه ریزی شهری ایران می باشد. در این راستا با مقایسه های تطبیقی- تحلیلی اسناد راهبرد توسعه شهری با طرح جامع و فرآیند برنامه ریزی شهری، مزایای راهبرد توسعه شهر نسبت به طرح جامع بررسی شده و چگونگی جبران کاستی ها و ناکارآمدی های طرح جامع و ارتباط طرح جامع با راهبرد توسعه شهری مشخص شده است. مناسب ترین جایگاه و مختصات سازمانی راهبرد توسعه شهری در نظام برنامه ریزی شهری ایران تبیین شد. در تهیه و اجرای راهبرد توسعه شهری باید جنبه های پایداری در تعاریف پیمان نامه ی شهرها و بانک جهانی و همچنین پایبندی به توسعه ی پایدار در نظر گرفته شود، بنابراین، پیرامون این موارد بررسی هایی انجام شد. در نهایت مشخص شد راهبرد توسعه شهری می تواند به عنوان سند بالادست طرح جامع هر شهری تلقی شود. شهرداری ها متولی و مجری راهبرد توسعه شهر و وزارت راه و شهرسازی می تواند ناظر بر عملکرد شهرداری ها باشد.