بررسی تطبیقی گزاره های زیست محیطی در قرآن و مزامیر عهد عتیق (مقاله علمی وزارت علوم)

چکیده

آسیب های مختلف محیط زیستی موجب شده است تا اندیشوران ادیان مختلف به منظور جلوگیری از فاجعه جهانی محیط زیست، در آموزه های دینی به صورت عمیق تری تفکر و واکاوی کنند. در میان آموزه های ادیان توحیدی، گزاره های اخلاقی متعددی در مقام حفظ و حراست محیط زیست وجود دارد که در بین آنها، «طبیعت» به مثابه نماد و نشانه ای از خالق خود، آفرینشی هدفمند و بی عیب ونقص دارد که گویای رحمت پروردگار در مسخر و رام کردن هستی برای انسان است. این مطالعه با تمرکز بر قرآن و کتاب مزامیر عهد عتیق، در پی کشف و استخراج بن مایه های مشترک محیط زیست طبیعی است. یافته های این تحقیق، حاکی از آن است که بین قرآن کریم و مزامیر داود، از سه منظر هستی شناسی، رابطه طبیعت با خداوند، و رابطه انسان با طبیعت، بن مایه های مشترک فراوانی وجود دارد. صلاح یا فساد، دو راهی است که در مواجهه با طبیعت، فراروی بشر نهاده شده است تا با انتخاب اصلاحگری، زمین را به ارث برند یا به سبب فساد در زمین، به سرگذشت پیشینان این راه دچار شده، گرفتار عذاب و خشم طبیعت شوند. بر اساس نتایج به دست آمده، در برخی موارد، علاوه بر اشتراک در مضامین، در عبارت ها نیز میان قرآن و مزامیر همانندی وجود دارد.