شبکه های مجازی

هدف از پژوهش حاضر، شناسایی گونه های هویتِ اجتماعی و  نقش اینترنت بر شکل گیری این هویت ها می باشد. برای تحقق این هدف، از روش ترکیبی کمی- کیفی استفاده شد و بر روی جوانان 18-30 سال ساکن شهر تهران در سال 1397 تمرکز گردید. در واقع، ابتدا برای شناسایی گونه های هویتی در بین جوانان تهرانی، از روش کیفی اکتشافی استفاده شد و با نمونه گیری نظری، 42 نفر انتخاب و پرسشنامه هویتی «من کیستم» به آنان داده شد. بعد از کدگذاری باز، محوری و گزینشی، در نهایت 6 گونه هویتی از جمله هویت ملی، هویت قومی، هویت ارتباطی، هویت عقیدتی، هویت دینی و هویت مدرن شناسایی گردید. در واقع، بعد از شناسایی این گونه های هویتی، روش کمی پیمایشی در جهت تأثیر اینترنت بر آنها به کار گرفته شد و با استفاده از فرمول کوکران، 524 جوان تهرانی 18-30 سال انتخاب و بر مبنای نمونه گیری خوشه ای پرسشنامه استاندارد در بین آنان توزیع گردید. بعد از جمع آوری داده ها، تجزیه و تحلیل بر مبنای spss و lisrel صورت گرفت. یافته ها بیانگر آن است که تنها 12 درصد از جوانان یا به طور کامل از اینترنت استفاده نمی کنند و یا اگر استفاده می کنند، کمتر از یکساعت در شبانه روز می باشد. تنها 16 درصد در وبلاگ ها سایت های اینترنتی جستجو می کنند، در حالی که 83 درصد در تلگرام عضویت دارند. همچنین یافته ها بیانگر آن است که میزان مصرف اینترنت، تأثیر معناداری بر هویت ملی، قومی ، مدرن و هویت ارتباطی داشته، ولی میزان مصرف اینترنت بر هویت دینی و هویت عقیدتی تأثیری نداشته است.

هدف از این پژوهش، تحلیل اثر نقش شبکه های ارتباطی مجازی بر نگرش و مشارکت ورزشی شهروندان است. روش تحقیق از نوع توصیفی- همبستگی و جامعه آماری شامل کلیه شهروندان تهرانی شرکت کننده در رویدادهای ورزش همگانی سال 1396 بود. نمونه آماری براساس جدول مورگان 384 نفر برآورد گردید که به روش تصادفی انتخاب شدند. ابزار اصلی پژوهش شامل سه پرسشنامه محقق ساخته نقش های رسانه، نگرش ورزشی و مشارکت ورزشی بود. روایی و پایایی ابزار ها براساس نظر متخصصان (15 نفر)، آلفای کرونباخ (89/0) و شاخص های برازش مدل مطلوب ارزیابی شد. از نرم افزار مدلسازی smart pls برای تحلیل داده ها و آزمون فرضیه ها استفاده شد. یافته ها نشان داد که نقش های رسانه دارای اثر مستقیم، مثبت و معناداری بر مشارکت ورزشی (33/0) و نگرش ورزشی (83/0) هستند. نگرش ورزشی نیز اثر مستقیم، مثبت و معناداری بر مشارکت ورزشی دارد. (60/0)  در ارتباط غیر مستقیم مشخص شد که به صورت معنا داری 62 درصد از کل اثر متغیر نقش رسانه بر روی مشارکت ورزشی از طریق متغیر میانجی نگرش به ورزش پیش بینی می شود. براساس یافته های به دست آمده، می توان گفت که اثر غیر مستقیم رسانه (با میانجی نگرش) بسیار بیشتر از اثر مستقیم آن بر مشارکت ورزشی می باشد و رسانه ها بدون قابلیت تغییر نگرش در محتوای خود نمی توانند اثرگذاری قابل توجهی داشته باشند. از این رو، لازم است سازمان های متولی ورزش همگانی در تهران متناسب با تنوع طیف مختلفی از دیدگاه ها، نیازها و علایق ورزشی شهروندان به تولید و مدیریت محتوای رسانه ای و تبلیغی خود بپردازند.