دلبستگی حرکتی

هدف از مطالعه حاضر، ارائه یک مفهوم و نظریه جدید با عنوان "وابستگی (دلبستگی) حرکتی" برای گسترش بهتر ورزش بین مردم دنیا می باشد. به خاطر مزیت های روحی، جسمانی، فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی ورزش، قبلاً مفاهیمی چون تربیت بدنی، ورزش، بازی و سواد جسمانی ابداع شدند با این حال، این مفاهیم و راهکارهای آن نتوانسته اند، به اندازه کافی، به گسترش حرکت بین مردم کمک نماید. حلقه گمشده ای آن "سائق درونی" است. مفاهیم قبلی برای گسترش ورزش بین افراد، متکی به محرک های بیرونی است در حالی که بهتر است نگاه ها از محرک های محیطی به سائق های درونی معطوف شود. بهتر است انسان به انجام فعالیت های ورزشی دلبسته شود تا با اصرار درونی این فعالیت ها را در طول عمر پیگیری نمایند. مغز انسان، به خصوص در دوران کودکی، به محیط اطراف خود عادت می کند و در طول عمر به دنبال قرار گرفتن در چنین محیطی است. این عادت به تغییرات نوروترانسمیتری نسبت داده شده است. مطابق با مفهوم "وابستگی حرکتی" در صورتی که محیط رشد کودکان غنی از ورزش های مختلف باشند و کودکان ملزم به اجرای این فعالیت ها به مدت طولانی شوند، مغز آن ها به چنین محیطی عادت می کند طوری که آن ها گرایش پیدا می کنند تا در طول عمر به صورت مستمر به انجام فعالیت های حرکتی و ورزش بپردازند. در مقاله حاضر، ساز و کارهای نوروفیزیولوژیک عادت دادن مغز انسان به ورزش در سایه مفهوم وابستگی حرکتی ارائه خواهد شد و سپس از طریق دیدگاه نوروساینس حرکتی و با در نظر گرفتن مدل نوروترانسمیتری رفتارهای انسان مورد بحث قرار خواهد گرفت.