بهبود مدیریت

کنترل راهبردی درصدد تحقق اهداف سازمان است، اما مبحث کنترل راهبردی از جمله موضوعات مدیریتی است که کمتر از حوزه های دیگر مورد توجه محققین قرار گرفته، خصوصا در حوزه صنعت الکترونیک، با وجود نیاز فراوان این صنعت تااکنون تحقیقی در این زمینه انجام نشده است و هدف تحقیق جاری ارائه مدل کنترل راهبردی در هلدینگ های تولیدی صنعت الکترونیک می باشد، با توجه به اینکه زمینه فعالیت هلدینگ های تولیدی صنعت الکترونیک گستردگی فراوانی دارد و بازار، نوع تکنولوژی و شرایط محیطی در آن ها کاملا متفاوت است، این تحقیق، به صورت مطالعه چند موردی و انتخاب چهار مورد مطالعه در حوزه های الکترونیک هوایی، دریایی، راداری و ترکیبی، انجام پذیرفته است. همچنین، با توجه به فعالیت بلند مدت پژوهشگر در این صنعت، مأخذهای چندگانه داده ها شامل مصاحبه، مشاهده و بررسی اسناد و مدارک به عنوان روش های تکمیلی جمع آوری داده ها، استفاده شده است. مشارکت کنندگان تحقیق با بررسی ساختار سازمانی نمونه های مورد مطالعه انتخاب شده اند و مصاحبه ها تا اشباع نظری محقق، ادامه پیدا نموده است، تحلیل داده ها نیز با روش تحلیل مضمون انجام پذیرفته ، جهت اعتبار سنجی مدل نیز از بازآزمون کدگذاری، توافق کدگذاری و اعتبار رویه ای و تایید مشارکت کنندگان استفاده گردیده است و مدل نهایی کنترل راهبردی پژوهش، با درنظر گرفتن کنترل های پیشگیرانه، حین عمل و بازخوردی و عوامل مربوطه به هر یک از آنها ارائه گردیده است.

توسعه پایدار بین المللی، توانایی جامعه برای هدایت به سمت آینده مطلوب بین المللی می باشد. پژوهش حاضر از منظر هدف کاربردی بوده و به روش کیفی با استفاده از رویکرد مطالعه موردی چندگانه، 15 کسب و کار تکنولوژی محور دارویی را مورد بررسی قرار داده است. روایی و پایایی ابزار گردآوری داده ها به تایید رسیده است. نتایج تحلیل داده ها از طریق کدگذاری، ۵ مقوله اصلی را در رابطه با فرآیند بین المللی سازی پایدار در کسب وکارهای فناوری محور دارویی شناسایی کرد. یکی از از این مقولات پیشران های بین المللی سازی پایدار می باشند، که شامل عوامل اقتصادی، عوامل محیطی و عوامل اجتماعی است که در تعامل با درجه بین المللی سازی پایدار بر شکل گیری راهبردهای بین المللی سازی پایدار نقش دارند. یک مقوله مدل کسب و کار پایدار می باشد که شامل ارزش پیشنهادی، ارزش دریافتی و ایجاد و تحویل ارزش می باشند. و مقوله دیگر راهبردهای بین المللی سازی پایدار می باشد که شامل راهبرد عمومی، راهبرد وظیفه ای و ورود می باشد. و در نهایت مقوله نهایی پیامد بین المللی سازی پایدار در کسب و کارهای تکنولوژی محور دارویی می می باشد که شامل توسعه بازار، پایداری روابط در شبکه و افزایش اعتبار شرکت می باشد. این نتایج بینش های ارزشمندی برای مدیران و محققین در خصوص نحوه بین المللی سازی پایدار در کسب و کارهای تکنولوژی محور دارویی ایجاد می کند.

سیاست های حمایتی دولت نقش چشمگیری در یادگیری و همپایی فناورانه در کشورهای در حال توسعه بازی می کنند. طی دو دهه اخیر در ایران قوانینی به تصویب رسیده اند که توسعه فناوری و پر کردن شکاف فناورانه با کشورهای پیشرو را هدف گرفته اند. پژوهش حاضر با بکارگیری رویکرد کیفی و روش تحلیل اسنادی به مقایسه تطبیقی سیاست های موجود در قوانین مذکور و سیاست های موجود در تجارب موفق همپایی فناورانه در کشورهای در حال توسعه پرداخته است. یافته های پژوهش حاکی از آن است که: اول، تنوع سیاست ها در این قوانین تشابه زیادی با سیاست های موثر بر یادگیری و همپایی فناورانه در کشورهای در حال توسعه دارد؛ دوم، همچون تجارب سایر کشورهای در حال توسعه، در قوانین کشور سیاست های غیرمالی با فاصله چشمگیری از سیاست های مالی قرار دارند؛ سوم، مشابه تجربه کشورهای در حال توسعه، در ایران نیز کفه ترازو به سمت سیاست های طرف عرضه است و به سیاست های طرف تقاضا کمتر توجه شده است. علیرغم وجود قوانین و سیاست های متعدد و متنوع، عدم توفیق ایران در یادگیری و همپایی فناورانه را می توان به افقی و غیرتخصصی بودن ابزارهای سیاستی و همچنین چالش هایی که در مرحله اجرای سیاست ها ظهور پیدا می کنند، نسبت داد.

پایش و آگاهی به موقع از تحولات فناورانه، امروزه نه پنجره ی فرصت قابل انتخاب که ضرورتی غیرقابل اجتناب برای سازمان ها است. هرچند مدل های عمومی و گام های کلی برای رصد و دیدبانی فناوری وجود دارد، ولی صنعت اطلاعات و ارتباطات با توجه به سرعت تغییرات و حساسیت آن نسبت به تحولات فناورانه و البته شرایط خاص ایران همچون تحریم، نیازمند ملاحظاتی خاص در تدوین مدل دیدبانی فناوری است. این تحقیق، به روش کیفی تحلیل مضمون به کمک مصاحبه با دست اندکاران و خبرگان این صنعت، با بررسی رویکردهای گذشته و جاری، به بررسی و شناخت دیدگاه حاکم و عوامل تاثیرگذار دیدبانی در صنعت اپراتورهای مخابراتی ایران پرداخته است. براساس ادبیات موجود و الگوهای نظری، سه متغیر «محیط، سازمان و فناوری» مهم ترین عوامل تعیین کننده مدل عمومی دیدبانی فناوری هستند، در عین حال مصاحبه ها نشان می دهد که در کنار سایر متغیرها، عنصر «اطلاعات» به عنوان یک متغیر مهم و تاثیرگذار، مدل واقعی دیدبانی را در این صنعت شکل می دهد.

تغییرات محیطی و افزایش رقابت جهانی باعث افزایش اهمیت موضوع تفویض اختیار شده است. نسل کنونی سازمان ها به دنبال اثربخشی بیشتر از مجرای تفویض اختیار است زیرا این موضوع بر رضایت شغلی، هدایت کارکنان، عملکرد کارکنان، بهره وری منابع انسانی و حوزه های مختلف دیگر سازمان نیز تأثیر می گذارد ولی با این وجود در سازمان ها به نحو احسن اجرا نمی شود و در این خصوص سازمان ها با پدیده ی عدم تفویض اختیار روبرو بوده اند. هدف اصلی این پژوهش واکاوی در الگوهای ذهنی در خصوص عدم تفویض اختیار است. در همین راستا در این پژوهش به بررسی ادبیات پژوهش پرداخته شده تا بتوان الگوهای ذهنی دلایل عدم تفویض اختیار مدیران را با به کارگیری روش شناسی کیو تعریف کرد. کاربست نوع شناسی عدم تفویض اختیار در خصوص حوزه ی طراحی سازمان می تواند فهم کنونی را از این نوع شناسی ارتقا بخشد. در نهایت براساس یافته های پژوهش در خصوص الگوهای ذهنی پنج گانه (مدیران قدرت طلب، مدیران انحصارگرا یا اختاپوسی، مدیران انفعال گرا، مدیران منفی گرا و مدیران زیرساخت گرا) پیشنهادات کاربردی ارائه می شود.

یکی از مشکلات عمده شهر کرمانشاه به عنوان یکی از شهرهای محروم در ایران، فقر است. اکوسیستم کارآفرینی فراگیر متشکل از مجموعه عواملی است که به صورت مجزا یا درهم تنیده به منظور خلق کسب وکار در بین گروه های فقیر ایفای نقش می کنند. مقاله پیش رو به مدل سازی و تحلیل راهبردی اکوسیستم کارآفرینی فراگیر شهر کرمانشاه با رویکرد نظریه بازی ها می پردازد. در این پژوهش با استفاده از یکی از مدل های نظریه بازی ها موسوم به مدل گراف، به عنوان ابزاری مناسب برای مدل سازی و تحلیل مسائل پیچیده، بازی شکل گرفته بین ذینفعان مختلف اکوسیستم کارآفرینی فراگیر شهر کرمانشاه مدل سازی و تحلیل خواهد شد. نتایج مدل نشان می دهد با بازیگران فعلی و ترجیحات کنونی آن ها، محتمل ترین نتیجه ممکن ادامه وضعیت موجود است و بر این اساس احتمال عملیاتی شدن هر نوع اصلاح اکوسیستم کارآفرینی فراگیر شهر کرمانشاه پایین است. همچنین نتایج به دست آمده با استفاده از تحلیل بازی معکوس بیانگر آن است که جلوگیری از تداوم وضع موجود مستلزم اتخاذ سیاست هایی با هدف تغییر ترجیحات کنونی کنشگران اکوسیستم کارآفرینی فراگیر این شهر و همراه نمودن آن ها برای انجام اصلاحات است، که دستیابی به چنین هدفی نیازمند دخالت، اهتمام و پیگیری مبتنی بر برنامه تصمیم سازان ارشد شهر و اجرای سیاست های پیشنهادی اکوسیستم کارآفرینی فراگیر در یک بازه زمانی میان - بلند مدت است.

صنعت خودروسازی ایران همواره دچار مشکلاتی بوده که در زمان های خاصی این مشکلات ظهور و نمود بیشتری پیدا می کند. هریک از سیاست گذاران و مسئولین در دولت های مختلف، تحلیل های مختلفی در خصوص این صنعت داشته و به تبع راه حل های مختلفی را پیشنهاد کرده اند ولی علی رغم تمام تلاش ها، امروزه شاهد آن هستیم که نه تنها مشکلات برطرف نشده بلکه شدت هم یافته است. در این مقاله تلاش داریم تا از زاویه نگاه ذی نفعان اصلی (مشتری، خودروساز، قطعه سازها، بانک ها، دولت) نگاهی به مشکلات داشته باشیم، همچنین «باورهای رایج سیاستگذاران و تحلیل گران صنعتی» را مرور کرده و تاملی در خصوص باورهای رایج داشته باشیم. در ادامه به واگویی برخی از واقعیت های موجود در صنعت خودروسازی پرداخته و و سعی می کنیم نکات مهمی که در این باورها از آنها غفلت شده را شناسایی کنیم. در ادامه به جستجوی راه حل هایی برای برون رفت از مشکلات خواهیم پرداخت و باتوجه به تحلیلهای موجود سه سیاست بدیل برای صنعت خودروسازی را بررسی نموده و سیاست مناسب با شرایط اقتصادی- سیاسی را برای صنعت خودروسازی با عنوان « صنعتی سازی نوین به واسطه حمایت هوشمندانه از تولید داخل» مطرح می کنیم. پیشنهاد مشخص این مقاله اینست که اتخاذ و اعمال صحیح «سیاست های صنعتی» راه حل اصلی ارتقای صنعت خودروسازی کشور می باشد در این راستا سیاست های مهم عبارتند از: «تجمیع تقاضا» ، «مشترک سازی» ، «اجتناب از تنوع در قطعات اصلی و تلاش برای تمرکز بر پلتفرم های مشترک».