مطالعات طب ورزشی

هدف این پژوهش بررسی تأثیر تمرینات اصلاحی اپلیکیشن بیس بر ناهنجاری سر و شانه به جلو کاربران گوشی همراه بود. لذا 36 فرد مبتلا به ناهنجاری سر و شانه به جلو با دامنه سنی 18 تا 28 سال به صورت هدفمند انتخاب و به طور تصادفی به سه گروه تجربی1، تجربی 2 و کنترل با تعداد مساوی تقسیم شدند. گروه تجربی1 و 2 تمرینات را در 24 جلسه طی 8 هفته انجام دادند. زاویه سر به جلو و شانه به جلو نمونه ها به طور مجزا با روش فتوگرامتری ارزیابی شد. تحلیل آماری داده ها با آزمون تعقیبی بونفرونی، آنالیز کوواریانس و تی مستقل و با نرم افزار اس پی اس اس نسخه 20 با آلفای کوچکتر یا مساوی 05/0 و فاصله اطمینان 95/0 بررسی شد. اجرای هشت هفته تمرینات اصلاحی اپ بیس تفاوت معناداری در راستای سر و شانه گروه تجربی ایجاد کرد(05/0P≤). همچنین نتایج نشان داد که در دوره 4 هفته بی تمرینی، در هر دو گروه تمرین نکرده و آموزش دیده، اثر تمرینات ماندگاری داشته است. با توجه به نتایج پژوهش حاضر می توان نتیجه گرفت که تمرینات اصلاحی اپ بیس برای اصلاح سرو شانه کاربران گوشی های هوشمند موثر است و در دوره پیگیری اثر تمرینات ماندگاری دارد.

خستگی عضلانی می تواند عاملی اثرگذار در بروز آسیب های ورزشی باشد. باتوجه به ارتباط مستقیم بخش های پروگزیمال و دیستال زنجیره حرکتی، مطالعات اندکی به بررسی اثر این عامل، بر تغییرات کینماتیکی سه بعدی لگن و انحنای کمر در بروز آسیب لیگامنت متقاطع قدامی پرداخته اند. بنابراین هدف از این مطالعه بررسی اثر خستگی حاد اندام تحتانی بر کینماتیک سه بعدی لگن و انحنای کمر حین دفاع پیش بینی نشده در دختران والیبالیست نوجوان بود. در این مطالعه نیمه تجربی 16والیبالیست دختر نوجوان، به صورت در دسترس و بر اساس معیارهای ورود انتخاب شدند. در مرحله پیش آزمون ابتدا انحنای کمری شرکت کنندگان به وسیله ی خط کش منعطف اندازه گیری شده و سپس هر آزمودنی سه مانور پرش-فرود تک پای پیش بینی نشده را اجرا و داده ها توسط دستگاه آنالیز حرکتی ثبت شد. سپس مداخله پروتکل خستگی اندام تحتانی ویژه والیبال توسط هر آزمودنی انجام و مجدداً مورد ارزیابی قرار گرفتند. از آزمون شاپیروویلک جهت بررسی همگنی واریانس ها و از آزمون تی وابسته جهت تحلیل داده استفاده شد، همچنین جهت تجزیه و تحلیل داده های کینماتیکی از نرم افزار متلب استفاده گردید. بر اساس نتایج این مطالعه تفاوت معنی داری در افزایش تیلت قدامی و چرخش خارجی لگن در برخورد اولیه و کاهش تیلت قدامی و افزایش چرخش داخلی لگن در اوج فرود پس از اِعمال پروتکل خستگی مشاهده شد(P≤0/05). اما در دیگر متغیرهای کینماتیکی تفاوت معنی داری مشاهده نشد(P≥0/05). با توجه به نتایج به نظر می رسد تغییرات کینماتیکی مشاهده شده پس از اِعمال پروتکل خستگی اندام تحتانی می توانند خطر بروز آسیب لیگامنت متفاطع قدامی را در والیبالیست ها افزایش دهند.

پژوهش های اخیر نشان می دهد توانبخشی تاثیر قابل توجهی بر بهبود عارضه های مربوط به زانو را دارد. لذا هدف از مطالعه حاضر مروری بر تاثیر انواع پروتکل تمرینی و استفاده از ابزارهای حمایتی بر مکانیک حرکات انتقالی در سالمندان دارای عارضه استئوآرتریت زانو بین سال های 2023-2003 بود. مطالعه حاضر از نوع کتابخانه ای و مروری سیستماتیک بود. جستجوی مقالات به زبان فارسی و لاتین از ابتدای سال 2003 تا ابتدای ماه مارس سال 2023 بود که در پایگاه های تخصصی Wos, SID, Magiran, Scopus, ISC, PubMed و Google Scholar انجام گرفت. 63 مقاله مرتبط بر اساس معیارهای ورود و خروج انتخاب شدند. بررسی 8 مقاله نشان داد که انجام تمرینات مقاومتی سبب بهبود ضعف عضلات، حس عمقی، تعادل و محدودیت دامنه حرکتی مفصل می شود. نتایج یک مقاله عدم بهبود درد پس از انجام پروتکل های تمرین پیلاتس را نشان داد. همچنین یکی از مقالات نشان داد تمرین در خشکی و آب تاثیر معنی-داری در بهبود تعادل در افراد مبتلا به استئوآرتریت ندارد. نتایج دو تحقیق در خصوص تیپینگ، کاهش درد در بیماران مبتلا به استئوآرتریت زانو را گزارش کرد. بررسی 7 مقاله در خصوص انواع مختلف ارتزها کاهش درد در بیماران مبتلا به استئوآرتریت زانو را گزارش کرد. همچنین مطالعه 3 مقاله نشان داد فعالیت بدنی برای بیماران مبتلا به استئوآرتریت زانو با شدت کم می تواند سبب بهبود درد و علایم مربوط به استئوآرتریت زانو شود. نتایج نشان داد که تمرینات توانبخشی و استفاده مداوم از ابزار حمایتی باعث کاهش درد و بهبود مکانیک حرکات انتقالی در افراد دارای استئوآرتریت زانو می شود.

هدف این پژوهش، بررسی اثربخشی تحریک مستقیم فراجمجمه ای (tDCS) در ترکیب با تمرینات عصبی-عضلانی، بر ولگوس پویای زانو، عملکرد و تعادل رزمی کاران نخبه بود. در این کارآزمایی دو سویه کور، 34 رزمی کار نخبه ی، به طور تصادفی به دو گروه (tDCS) و تمرینات عصبی-عضلانی (17=n) و tDCS (شَم) و تمرینات عصبی-عضلانی (17=n)، تخصیص یافتند. با تحلیل فیلم آزمودنی ها در لحظه فرود، زاویه ولگوس زانو بررسی شد. در پیش آزمون، عملکرد با استفاده از 4-تست هاپینگ ارزیابی و تعادل پویا با آزمون Y اندازه گیری شد. سپس، مداخلات به مدت چهار هفته اجرا و بلافاصله پس از اتمام مداخلات، پیامدهای مطالعه مجدد بررسی شدند. مقایسه های درون گروهی با t-وابسته و مقایسه های بین گروهی با t-مستقل و آنالیز کوواریانس انجام شد. یافته ها نشان داد که، تمرینات عصبی-عضلانی و tDCS بر زاویه ولگوس (0001/0=P)، پرش لی تک پا (12/0=P)، پرش 3-تایی (13/0=P)، پرش متقاطع (19/0=P)، پرش 6-متری (0001/0=P) و تعادل (004/0=P) اثر معناداری دارد. همچنین تمرینات عصبی-عضلانی و tDCS شَم بر زاویه ولگوس (0001/0=P)، پرش لی تک پا (83/0=P)، پرش 3-تایی (96/0=P)، پرش متقاطع (053/0=P)، پرش 6-متری (011/0=P) و تعادل (009/0=P)، اثر معناداری دارد. با این حال، بین دو گروه مطالعه از نظر نمرات متغیرها، تفاوت معناداری وجود نداشت (05/0<P). یافته های آماری نشان دادکه، احتمالاً اعمال tDCS بر زاویه ولگوس زانو، عملکرد اندام تحتانی و تعادل رزمی کاران نخبه تأثیر معناداری ندارد. اما با توجه به یافته های کلینیکال (MCID,MDC)، مبنی بر اثرگذاری گروه tDCS بر عملکرد، توصیه می شود که محققین در این زمینه مطالعات دقیق تری انجام دهند.

سابقه و هدف: یکی از روش های پیشگیری از آسیب، ارزیابی و ارتقاء توانایی حرکتی و آمادگی عملکردی نوجوانان در ورزش می-باشد. هدف از مطالعه ی حاضر بررسی تأثیر 6 هفته تمرینات کنترل تنفسی بر برخی فاکتورهای آمادگی عملکردی دانش آموزان دختر ورزشکار بود.روش پژوهش: این مطالعه از نوع نیمه تجربی و کاربردی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. 42 ورزشکار دختر نوجوان در رده سنی 15 تا 16 سال بر اساس معیارهای ورود به تحقیق به عنوان نمونه ی آماری انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه مداخله(21 نفر) و کنترل(21 نفر) تقسیم شدند. قبل و بعد از ۶ هفته مداخله تمرینی که به مدت ۴۵ دقیقه و ۶ جلسه در هفته صورت گرفت؛ هرکدام از متغیرهای کنترل پویای پاسچر، چابکی و پایداری اندام فوقانی، استقامت عضلات فلکسور تنه و قدرت انفجاری به ترتیب با استفاده از تست Y، تست دیویس، تست استقامت عضلات فلکسور تنه و پرش عمودی با روش آماری تحلیل واریانس با اندازه های تکراری از طریق نرم افزار SPSS نسخه 23 در سطح معناداری(05/0< P) ارزیابی شد.یافته ها: نتایج نشان داد که کنترل پویای پاسچر(001/0=P)، چابکی و پایداری اندام فوقانی(001/0=P)، استقامت عضلات فلکسور تنه(001/0=P) و قدرت انفجاری(001/0=P) گروه تجربی در پس آزمون نسبت به پیش آزمون به طور معناداری بهبودیافت(05/0< P). همچنین تفاوت معناداری در تمامی متغیرها بین گروه تجربی و کنترل در پس آزمون مشاهده شد(05/0< P).نتیجه گیری: یافته ها نشانگر بهبود متغیرهای تحقیق در گروه تمرینات کنترل تنفسی بود؛ بنابراین، این تمرینات می تواند در موقعیت های رشد حرکتی به شرکت کنندگان در اجرای حرکات عملکردی تخصصی تر، ازجمله مهارت های ورزشی کمک کند.

کفش ورزشی مناسب، یکی از روش های موثر و دردسترس جهت تغییر الگوی بیومکانیکی دویدن و بهبود عملکرد ورزشی ورزشکاران می گردد. این مطالعه با هدف بررسی اثر افزایش جرم کفش بر منتخبی از مولفه های مکانیکی دویدن و کینماتیک مچ پای دوندگان تفریحی انجام شد. آزمودنی های این مطالعه را 12 نفر مرد جوان 19 تا 25 ساله تشکیل دادند که در شش ماه گذشته، حداقل هفته ای یک تا سه روز تمرین دویدن داشتند. برای شبیه سازی کفش سنگین، کیسه ی شن 250 گرمی به کفش آزمودنی ها متصل و پس از مارکرگذاری، از الگوی دویدن آنها روی تردمیل با سرعت 10 کیلومتر بر ساعت در دو مرحله (با و بدون بار اضافی) به صورت سه بعدی داده برداری شد. مولفه های مورد بررسی شامل جابجایی عمودی مرکز جرم، زاویه ساق با زمین، هیل وایپ، هیل کلرنس، زاویه پا با زمین، زاویه ی دورسی – پلانتار فلکشن، اورژن و سرعت پرونیشن پا بود. در مولفه ی هیل کلرنس 3/1 سانتیمتر و در مولفه ی زاویه ی دورسی پلانتار فلکشن مچ پا 1/1 درجه کفش سنگین نسبت به کفش سبک با یکدیگر اختلاف داشتند. بر اساس نتایج پژوهش، بنظر می رسد استفاده از کیسه های شنی برای افزایش جرم کفش، می تواند سبب افزایش اورژن در دوندگان تفریحی شود.