فعالیت عضلانی

تکنیک فرود یکی از بخش های اساسی و مهم بسیاری از رویدادهای ورزشی است و از علل مهم بروز آسیب های اندام تحتانی محسوب می شود. هدف از مطالعه حاضر بررسی تأثیر وضعیت های مختلف فرود بر میزان فعالیت الکترومایوگرافی عضلات منتخب اندام تحتانی قبل و بعد از خستگی در زنان ورزشکار است. به این منظور 15 دانشجوی زن ورزشکار رشته تربیت بدنی در مطالعه حاضر شرکت کردند. در این تحقیق از سه مدل کفی با شیب های 5 درجه مدیال و لترال و بدون شیب (نرمال) استفاده شد. کلیه شرکت کنندگان تکنیک فرود را قبل و بعد از اعمال پروتکل خستگی با استفاده از سه مدل کفی انجام دادند. فعالیت الکتریکی عضلات پرونئوس لانگوس و دوقلوی داخلی با استفاده از الکترومایوگرافی ارزیابی شد. تجزیه وتحلیل داده ها نشان داد که در میزان فعالیت عضله پرونئوس لانگوس و دوقلوی داخلی هنگام فرود پس از خستگی کاهش معنا دار وجود دارد (05/0P≤). اگرچه میزان فعالیت عضله دوقلوی داخلی، در وضعیت های فرود مختلف تفاوت معنا داری را نشان داد (01/0P=)، فعالیت عضله پرونئوس لانگوس بین وضعیت های مختلف فرود تفاوت معنا داری نداشت (05/0P>). نتایج این مطالعه نشان داد تقویت عضله دوقلو در انقباضات اکسنتریک و تقویت عضله پرونئوس لانگوس برای حفظ سطح فعالیت خود در زمان بروز خستگی می تواند در پیشگیری از آسیب های ناشی از فرود نامناسب در زنان ورزشکار و دستیابی به عملکرد بهینه آنها مفید واقع شود.

هدف این پژوهش، مقایسه زمان شروع، فعالیت فیدفورواردی، فعالیت فیدبکی و اندازه فعالیت منتخبی از عضلات زانوی ورزشکاران مرد دانشگاهی مبتلا به محدودیت دامنه حرکتی دورسی فلکشن و سالم در پرش و فرود تک پا بود. 30 آزمودنی از سه رشته بسکتبال، والیبال و هندبال به دو گروه کنترل و آزمایشی تقسیم شدند. در پرش فرود تک پا، زمان شروع، فعالیت فیدفورداری، فیدبکی و اندازه فعالیت پنج عضله راست رانی، پهن داخلی، پهن خارجی، دوسررانی و نیم وتری با استفاده از روش الکترومایوگرافی اندازه گیری شدند. یافته ها نشان داد که در هر چهار عامل زمان شروع، فعالیت فیدفورداری، فعالیت فیدبکی و اندازه فعالیت عضلات منتخب زانو، بین ورزشکاران با محدودیت دورسی فلکشن در مچ پا با ورزشکاران سالم تفاوت معناداری وجود ندارد. نظریه زنجیره حرکتی بیانگر این است که نقص در یک بخش از زنجیره می تواند موجب تغییر فعالیت عضلات شود؛ اما یافته های پژوهش حاضر نشان داد که در فعالیت عملکردی پرش تک پا چنین تفاوتی در فعالیت عضلات منتخب وجود ندارد

انجام برخی از فعالیت های ورزشی همچون اسکی باعث می شود تا ورزشکاران همواره در معرض ارتعاشات ناشی از ناهمواری زمین قرار گیرند، که در تکرارهای زیاد باعث ایجاد خستگی عضلانی و آسیب در فرد می شود. لذا هدف از این تحقیق بررسی اثرات خستگی بر ضریب انتقال ارتعاشات و فعالیت عضلانی در عضلات افراد در معرض ارتعاشات می باشد. بدین منظور 12 نفر مرد جوان در معرض ارتعاشات کف در حالت اسکات در فرکانس 12 هرتز و با شدت 9/0 متر بر مجذور ثانیه تا رسیدن به خستگی کامل قرار گرفتند. نتایج حاصل از این تحقیق نشان می-دهد که وجود خستگی در سیستم اسکلتی عضلانی بدن موجب افزایش مقدار هر دو متغیر تحقیق به صورت همزمان می شود. به عبارت دیگر تنها افزایش فعالیت عضلانی در عضله نشان دهنده وقوع خستگی در افراد نمی باشد. زیرا بر اساس نتایج تحقیق، افزایش میزان فعالیت عضلانی بدون وقوع خستگی در عضله باعث کاهش ضریب انتقال ارتعاشات می گردد.

هدف مطالعه حاضر تغییرات کارآمدی عضلانی طی کوشش های موفق و ناموفق در تیراندازان ماهر با تپانچه با نقش میانجی چشم ساکن بود. در این مطالعه پس رویدادی، 20 مرد تیرانداز ماهر با تپانچه با دامنه سنی 20 تا 30 سال برای شرکت در مطالعه انتخاب شدند. پس از پنج کوشش آشنایی، شرکت-کنندگان به اجرای 20 کوشش شلیک تپانچه از فاصله موردنظر به هدف مطابق با استاندارهای موجود پرداختند. امتیاز ده به عنوان کوشش موفق و امتیازهای پایین تر از ده به عنوان کوشش ناموفق در نظر گرفته شد. داده ها با استفاده از آزمون t وابسته و بوتستراپ تحلیل شد. نتایج نشان داد که بین فعالیت عضلانی عضلات دوسربازویی و سه سربازویی در کوشش های موفق و کوشش های ناموفق تفاوت معنا داری وجود دارد و شرکت کنندگان در کوشش های موفق فعالیت عضلانی پایین تری داشتند. همچنین، نتایج بوت استراپ آشکار کرد که طول دوره چشم ساکن، فعالیت عضلانی عضلات دوسربازویی و سه سربازویی را در کوشش های موفق و ناموفق میانجی می کند. به طورکلی نتایج پژوهش حاضر تأکیدی بر فرضیه ثبات قامت می باشد که عامل تعیین کننده در طول این دوره، افزایش ثبات قامت است که منجر به کاهش "نویز" در سیستم حرکتی می شود.

هدف مطالعه حاضر بررسی اثرات کینزیوتیپ تسهیلی و مهاری بر فعالیت و خستگی عضلات فلکسور آرنج بود. 17 آزمودنی فعال به صورت داوطلبانه در این مطالعه شرکت کردند. هر آزمودنی پروتکل خستگی را طی شرایط کینزیوتیپ مهاری، تسهیلی و پلاسبو اجرا کرد و فعالیت الکترومایوگرافی عضلات دوسربازویی و بازویی زنداعلایی حین اجرای پروتکل ثبت شد. برای محاسبه ی میزان فعالیت عضلات قبل و بعد از پروتکل خستگی و نرخ خستگی به ترتیب از جذر میانگین مربعات (RMS) و شیب میانه فرکانسی سیگنال الکترومایوگرافی استفاده شد. نتایج نشان داد تنها اثر زمان بر فعالیت عضلانی معنادار بود و اثر کینزیوتیپ بر فعالیت عضلانی و نرخ خستگی عضلانی معنادار نبود. یافته ها نشان میدهد، فعالیت عضلات در شرایط خستگی افزایش می یابد، اما تکنیک های مختلف کینزیوتیپ قادر نیستند در شرایط عادی یا خستگی، اثر معناداری بر میزان فعالیت عضلانی بگذارند؛ همچنین این تکنیک ها نمی توانند با تسهیل یا مهار فعالیت عضلانی، زمان وقوع خستگی را تغییر دهد.

تقویت عضلات ران از روش های مهم در پیشگیری و بازتوانی آسیب ها و اختلالات اسکلتی عضلانی است. عضلات شکمی نیز در ثبات ناحیه مرکزی بدن بویژه پیشگیری از جابجایی های ناخواسته در ستون فقرات، نقش دارند. از تمریناتی که می توان این دو ناحیه را تقویت کرد، پلانک است. هدف مطالعه حاضر مقایسه وضعیت های مختلف پلانک بر میزان فعالیت عضلانی در عضلات منتخب ران و شکم در فوتبالیست های مرد جوان است. با توجه به معیارهای ورود 18 بازیکن 18 تا 23 سال به صورت تصادفی وارد مطالعه شدند. میزان فعالیت برحسب حداکثر انقباض ارادی و زمان شروع فعالسازی عضلات سرینی میانی، کشنده پهن نیام، مورب داخلی و مورب خارجی در سه وضعیت مختلف پلانک؛ پلانک از پهلو همراه با دورکردن ران، همراه با دورکردن ران و زانوی خمیده و همراه با دور کردن تنه با دستگاه الکترومیوگرافی اندازه گیری شد. داده های حاصل براساس آزمون آنوا با اندازه های تکراری مورد بررسی قرار گرفت و نتایج تفاوت معناداری در فعالیت عضلات سرینی میانی، کشنده پهن نیام و مورب خارجی در سه وضعیت مختلف تمرین پلانک نشان ندادند (P≤0.05). نتایج، تفاوت معناداری را در زمان فعالسازی هیچ یک از عضلات در بین تمرینات نشان نداد (P≥0.05). می توان نتیجه گرفت که پلانک از پهلو را با هدف تقویت عضلات دورکننده ران و همچین بکارگیری موثر عضلات مورب شکمی به صورت همزمان مورد استفاده قرار داد. موثرترین وضعیت تمرینی جهت فعالسازی عضلات دورکننده ران و مورب داخلی را می توان پلانک پهلو همراه با دور کردن ران پیشنهاد نمود.