استحکام استخوان

فعالیت جسمانی منظم به عنوان مداخله غیردارویی برای افزایش استحکام، تراکم استخوان و پیشگیری از شکستگی های استخوانی توصیه می شود. هدف از این پژوهش، بررسی تأثیر هشت هفته تمرین استقامتی بر پارامترهای بیومکانیکی و شاخص های ژئومتری استخوان های فمور و تیبیا در رت های نر ویستار می باشد. بدین منظور، 16رت با دامنه سنی 50 تا 60 روز و میانگین وزنی10±160 گرم، به صورت تصادفی در دو گروه تمرین استقامتی هشت هفته ای (دویدن پنج روز در هفته با توجه به پروتکل تمرین)و گروه کنترل (بدون فعالیت) قرار گرفتند. پس از پایان جلسات تمرین، با جراحی استخوان های فمور و تیبیای پای راست رت ها خارج و به وسیله تست مکانیکی خمش سه نقطه ای، پارامترهای بیومکانیکی (سفتی، حداکثر مقاومت مکانیکی و حداکثر انرژی جذب شده تا نقطه حداکثر استحکام) و به وسیله کولیس دیجیتالی، شاخص های ژئومتری (طول و عرض) اندازه گیری شد. برای مقایسه متغیرهای بیومکانیکی و ژئومتری بین گروه ها از تحلیل واریانس یک راهه استفاده شد. نتایج نشان دهنده افزایش معنادار پارامترهای بیومکانیکی (سفتی، حداکثر مقاومت مکانیکی و حداکثر انرژی جذب شده تا نقطه حداکثر استحکام) و شاخص های ژئومتری (طول و عرض) استخوانفمور و تیبیا (به جز متغیر طول) پس از هشت هفته تمرین استقامتی می باشد. می توان گفت که هشت هفته تمرین استقامتی (به کار رفته در پژوهش حاضر) باعث بهبود پارامترهای بیومکانیکی و شاخص های ژئومتری در استخوان های فمور و تیبیا در دوران جوانی می شود.

هدف این پژوهش، تعیین تأثیر ویبراسیون با دامنه مختلف و فرکانس ثابت بر روی استخوان ران و درشت نی رت اوراکتومی بود . 23 سر رت اوراکتومی در دو گروه تمرینی ویبراسیون با دامنه پایین (تعداد= نُه) و دامنه بالا   (تعداد= نُه) و گروه شم ( تعداد= پنج ) تقسیم شدند. شش سر رت سالم بدون جراحی نیز در گروه کنترل جای گرفتند . گروه های تمرینی به مد ت هشت هفته روی دستگاه ویبراسیون با زمان پیش رونده سه تا پنج دقیقه تناوب دو تا هفت بار تکرار و زمان استراح ت یک دقیقه قرار داده شدند. شاخص های مقاومت مکانیکی سفتی ، استرس، انرژی جذب شده و درصد جابه جایی استخوان ران و درشت نی، با آزمون خمش سه نقطه ای پس از اتمام پروتکل ویبراسیون کل بدن ارزیابی شدند. شاخص مکانیکی سختی استخوان بین گروه تمرینی دامنه بالا ( HA ) ) 024/0 (P= و گروه تمرینی دامنه پایین ( LA ) (006 /0 (P= در مقایسه با گروه شم در استخوان ران و درشت نی افزایش معناداری را نشان داد. شاخص استرس بین گروه تمرینی HA   ) 0 00 /0 (P= و گروه تمرینی ) LA 0 01 /0 (P= نسبت به گروه شم، در استخوان درشت نی افزایش معناداری را نشان داد. شاخص انرژی جذب شده فقط در گروه تمرینی ) LA 0 06 /0 (P= با گروه شم در استخوان درشت نی افزایش معناداری را نشان داد. افزایش معناداری بین گروه کنترل نسبت به گروه شم، در شاخص های ذکرشده نیز مشاهده شد ) 0 11 /0 P= 0 00 /0 P= ، 0 14 /0 (P= . یافته های این پژوهش نشان داد که ویبراسیون با دامنه پایین اثر بیشتری بر افزایش مقاومت مکانیکی استخوان داشته است؛ . همچنین، پاسخ ارتعاشات مکانیکی بر پارامترهای مکانیکی استخوان درشت نی بیشتر بوده است و ارتعاشات کل بدن توانسته است مقاومت مکانیکی استخوان را در شرایط اوراکتومی به سطح استخوان سالم نزدیک کند.

مقدمه: پوکی استخوان یکی از ویرانگرترین بیماریهای دستگاه اسکلتی است. عارضه پوکی استخوان در صورت نداشتن فعالیت بدنی و تغذیه ناکافی از دوران کودکی آغازمی شود که معمولا این عارضه ناشی از کاهش میزان آهکی شدن (کلسیفه شدن) بافت استخوانی است. هدف: هدف از انجام این مطالعه ارزیابی تاثیر شانزده هفته تمرین شدید و مصرف مکمل استروژن بر میزان رسوب کلسیم و استحکام استخوانی در رت اورکتومی شده بود. روش شناسی: در این پژوهش 130 سر موش دو ماهه با وزن15±180 گرم انتخاب شدند.10 سر موش در همان ابتدا به منظور تعیین کلسیم و استحکام استخوان ران ها کشته شدند و 120سر موش باقیمانده در چهار گروه30 تایی (گروه کنترل، گروه تمرینی، گروه مصرف مکمل استروژن و گروه تمرینی همراه با مصرف مکمل استروژن) تقسیم شدند. مدت زمان کل تمرینات شدید با 16 هفته و هر هفته سه جلسه بود .در هشت هفته اول، برنامه تمرینی با سرعت 36 متر بر دقیقه به مدت 15 دقیقه آغاز و سپس هر دو هفته یکبار 12 متر بر دقیقه به سرعت اضافه شد.در پایان هشت هفته اول، عمل جراحی و برداشت تخمدان در تمامی موشها صورت گرفت و یک ماه بعد برنامه تمرینی در هشت هفته دوم تکرار شد. حیوانات با استفاده از کتامین و زایلازین بیهوش و سپس کشته می شدند. در پایان هشت هفته اول ،یکماه بعد از عمل جراحی و در پایان هشت هفته دوم استخوان ران سمت راست و چپ موش ها به ترتیب برای اندازه گیری میزان رسوب کلسیم و استحکام استخوان بیرون کشیده شد. نتایج: نتایج تحقیقات نشان داد در میزان رسوب کلسیم و استحکام استخوان تفاوت معناداری بین گروهها وجود دارد. در مرحله اول (هشت هفته اول تمرین) مشخص گردید تغییرات رسوب کلسیم و استحکام استخوان در گروههای مکمل، تمرینی و تمرین همراه با مکمل معنا دار بود. در هشت هفته دوم تمرینات نیز نتایج نشان داد میزان رسوب کلسیم در هر چهار گروه کاهش یافته بود و تنها در گروه کنترل معنادار بود. نتیجه گیری: بعد از عمل جراحی نتایج تحقیق نشان داد علاوه بر اینکه انجام فعالیت های ورزشی شدید نتوانست از پوکی استخوان جلوگیری کند بلکه حتی نسبت به گروه کنترل، باعث کاهش بیشتری در میزان رسوب کلسیم و استحکام استخوان شد.