فیلترهای جستجو:
فیلتری انتخاب نشده است.
نمایش ۳۸٬۹۴۱ تا ۳۸٬۹۶۰ مورد از کل ۵۲٬۹۰۷ مورد.
تپش سایه دوست
فارابی
گزارش: یک طرح، دو دیدگاه
حوزه‌های تخصصی:
نامه های خواندنی یک شاعره ناآرام
منبع:
بخارا آذر ۱۳۷۷ شماره ۳
حوزه‌های تخصصی:
نگاه نزدیک تر به شعر کودک و نوجوان، پس از بررسی کتاب های رسیده به گروه شعر شواری کتاب کودک سال 1388 - 1387
حوزه‌های تخصصی:
مقبره شیبانی: پرنس ارفع الدوله
حوزه‌های تخصصی:
تأثیر روایات قرآنی داستان حضرت موسی (ع) در غزلیّات بیدل دهلوی(مقاله علمی وزارت علوم)
منبع:
کاوش نامه ادبیات تطبیقی سال دهم زمستان ۱۳۹۹ شماره ۴۰
65 - 84
حوزه‌های تخصصی:
سبک هندی، بستری مناسب برای رونق غزل به شمار می آید. عبدالقادر بیدل دهلوی با سرودن 2859 غزل، یکی از معروف ترین شاعران سبک هندی و پیشرو در غزل سرایی است که به تغزّل، توسعه صوری و معنایی بخشید. تفاوت عمده غزل سرایی وی با دیگر غزل گویان بزرگ سبک هندی، جنبه توحیدی و عرفانی آثار اوست. او در غزلیّاتش به سیره و سیمای امامان و پیامبران اشاره کرده دربین آنان، تلمیح بیشتری به حضرت موسی (ع) دارد (چنان که در قرآن نسبت به سایر پیامبران، بیشترین اشاره به موسی (ع) شده است). پژوهش تحلیلی - توصیفی حاضر نشان می دهد که بیدل در غزلیّاتش گاهی به نیروی صنعت اقتباس به گفت وگوی حضرت موسی (ع) با خداوند: ﴿لَن تَرَانِی﴾ ، ﴿أرِنِی﴾ ، ﴿إِنِّی أَنَا اللَّهُ﴾ و... پرداخته است؛ گاه به معجزات عصا، شکافتن دریا، آوردن مائده سیر، عدس، منّ و سَلوی و... اشاره می کند. بیدل، شعر خویش را با اعلام قرآنی عصر موسی (ع) همچون خضر، قارون، سامری و... عجین ساخته است و به طور مستوفایی به کوه طور، آتش طور، درخت منادی آن (شجر ایمن)، وادی ایمن پرداخته، با نگاهی نمادین، طور را سرزمین عاشقان، مظهر هردو جهان، دبستان محبّت و دانش، رمز ادب، مظهر دل، نماد خلوت و... دانسته است.
اخبار خارجی
حوزه‌های تخصصی:
ایرانشناسی: تازه ها و پاره های ایرانشناسی (48)
حوزه‌های تخصصی:
از قرون وسطای اجتماعی تا رنسانس فردی (نقدی بر کتاب سه ترکه بر دوچرخه من میمون و پدر)
حوزه‌های تخصصی:
غلام سرور جهیلمی
چه کسی بی طرفانه نوشته است؟ (گزارش دوازدهمین نشست نقد آثار غیر تخیلی) کودک و نوجوان
حوزه‌های تخصصی:
مولوی ایرانی
حوزه‌های تخصصی:
وطن نیلگون فردوسی
حوزه‌های تخصصی:
منتخبی از لطایف
حوزه‌های تخصصی:
بررسی پس زمینه های تاریخی و ایدئولوژیک داستان «امیرارسلان نامدار»(مقاله علمی وزارت علوم)
منبع:
متن پژوهی ادبی زمستان ۱۳۹۸ شماره ۸۲
61 - 88
حوزه‌های تخصصی:
«داستان امیرارسلان نامدار»، یکی از خوش اقبال ترین داستان های عامیانه زبان فارسی است که ظاهرا در عهد ناصرالدین شاه ساخته و پرداخته شده است. از آنجا که ادبیات عامیانه پنجره ای است که حیات اجتماعی ملل را می نمایاند و پیام ها در متن این نوع از آثار ادبی با واقعیت های تاریخی، فرهنگی و ایدئولوژیکی مردم آن سرزمین در پیوند است در این پژوهش سعی بر آن بوده است که پس زمینه های تاریخی و ایدئولوژیکی متن مورد بررسی قرار بگیرد و با توجه به حوادث و شواهد و گزارش های تاریخی به رابطه بین دو متن تاریخی و داستانی بپردازد. در آغاز به شرایط فرهنگی و تاریخی عصرسلجوقیان، جنگ های صلیبی وفتوحات و منش رفتاری ارسلان بن داوود و سپس به مهمترین بن مایه های داستانی امیرارسلان پرداخته شده است. برآیند پژوهش آن است که این داستان ژانری تاریخی بوده است که دلالت بر فتوحات امیرارسلان بن داوود سلجوقی و فرزندش ملکشاه داشته است و از حیث ایدئولوژیک در راستای نبرد مسلمانان با مسیحیان (جنگ های صلیبی) که در گذر ایام به ژانری داستانی و رمانس مذهبی-عاشقانه با بن مایه های سحر و جادو تبدیل شده است و مسلما پیش از تدوین آن در عهد ناصری، قسمت های مهمی از این اثر در میان بخشی از مردم نوشته یا نانوشته روایت می شده است.