درخت حوزه‌های تخصصی

بهینه کردن نتایج تمرین و بهبود پاسخ، نیازمند انتخاب محرک مناسب و از اهداف هر برنامه تمرینی است. به نظر می رسد پیش آماده سازی ناشی از ایسکمی و تزریق مجدد (IRPC) می تواند محرکی مناسب برای افزایش پاسخ های انقباضی زیربیشینه باشد. ازاین رو این پژوهش در نظر دارد تأثیر پیش آماده سازی و فراپیش آماده سازی ناشی از ایسکمی و تزریق مجدد (IRRPC) را بر نیروی زیربیشینه ایستا و پویای مردان جوان بررسی کند. بدین منظور 20 مرد جوان دانشجوی دانشگاه شهید رجایی تهران به صورت تصادفی انتخاب شدند و در دو گروه کنترل (با میانگین سن 42/1±20 سال، قد 66/5±34/174 سانتی متر و وزن 12/6±1/71 کیلوگرم) و آزمایش (با میانگین سن33/1±5/20 سال، قد 88/4±2/176 سانتی متر و وزن 09/7±45/74کیلوگرم) جای گرفتند. شرکت کنندگان حرکت جلوبازو دمبل لاری تک دست با وزنه 8 کیلوگرمی با بیشترین تکرار ممکن را برای حرکت پویا و بیشترین زمان نگهداری انقباض در زاویه 90 درجه را برای حرکت ایستا انجام می دادند. رکوردهای پیش آزمون و پس آزمون برای دو دست جمع آوری شد. در گروه آزمایش قبل از پس آزمون، دست برتر فرد به مدت 3 دقیقه تحت محدودیت نسبی جریان خون (BFR) قرار می گرفت و بعد از 1 دقیقه تزریق مجدد، حرکت اجرا می شد. برای بررسی تفاوت های بین دو گروه از آزمون تحلیل واریانس یکراهه استفاده شد. طبیعی بودن توزیع داده ها نیز از طریق آزمون کولموگروف- اسمیرنوف مشخص و سطح معنا داری آماری 05/0P ≤ تعیین شد. نتایج نشان داد IRPC افزایش معنا داری (001/0=P و 071/14=F) در رکورد ایستای فرد ایجاد کرد، ولی IRRPC تأثیر معنا داری نداشت. این افزایش ممکن است نتیجه پیش جبرانی نسبی ایسکمی موقت ناشی از انقباض های ایستا باشد. از طرفی IRPC و IRRPC در مقدار پاسخ های انقباضی پویا، تفاوت معنا داری ایجاد نکرد. ازاین رو پیشنهاد می شود برای افزایش نیرو و تعویق خستگی در انقباض های زیربیشینه ایستا از IRPC استفاده شود.

هدف از این پژوهش، بررسی رابطه تعهد ورزشی، رفتار حمایتی استقلالی، جو انگیزشی و رضایت از نیازهای پایه در دختران نوجوان ورزشکار بود. جامعه آماری شامل دختران نوجوان ورزشکار کمتر از 15 سال بود که به طور منظم در رشته های ورزشی مختلف فعالیت می کردند. 373 نفر به عنوان گروه نمونه انتخاب شدند. نتایج نشان داد که ارتباط معنا داری بین جو تسلطمحور، با رفتارهای حمایتی استقلالی و رضایت مندی از نیازهای پایه و نیز بین رفتارهای حمایتی استقلالی با رضایت از نیازهای پایه وجود دارد. رفتارهای حمایتی استقلالی، پیش بین مثبتی از جو انگیزشی و جو انگیزشی، پیش بین مثبتی از رضایت از نیاز پایه می باشد. همچنین، رضایت از نیازهای روان شناختی، پیش بین مثبتی از تعهد ورزشی است. نتایج، از مدل مفهومی کوتسورس و کونروی حمایت می کنند. مربیان باید رضایت از نیاز روان شناختی پایه را با استفاده از رفتارهای مربیگری حمایتی استقلالی و جو تسلط محور تقویت کنند که به نوبه خود منجر به تداوم مشارکت ورزشی می شود.

هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثر یک جلسه ورزش مقاومتی با شدت بالا بر عوامل انعقادی و فیبرینولیز، قبل و بعد از 10 هفته تمرین مقاومتی در کودکان چاق بود. بدین منظور، 30 کودک پسر چاق هشت تا 12 سال (با شاخص توده بدن 96/08±0/27 کیلوگرم بر متر مربع) به دو گروه تمرین و کنترل تقسیم شدند. تمرین مقاومتی به صورت سه جلسه در هفته و به مدت 10 هفته با شدت 60 40 درصد یک تکرار بیشینه برای هشت حرکت اجرا شد. ورزش مقاومتی با شدت بالا شامل دو ست 12 تکراری با 75 درصد یک تکرار بیشینه برای هشت حرکت بود. خون گیری در چهار مرحله، قبل و بعد از دوره تمرینی در دو نوبت (قبل و بلافاصله پس از فعالیت حاد) انجام شد. برمبنای نتایج مشاهده می شود که یک جلسه فعالیت مقاومتی با شدت بالا باعث افزایش سطوح عامل فعال کننده پلاسمینوژن بافتی و وان ویلبراند و کاهش عامل مهارکننده فعال کننده پلاسمینوژن 1 شده است؛ اما در هیچ یک از گروه ها تغییری در سطوح پروتئین S، پروتئین C، تعداد پلاکت ها، زمان نسبی ترومبوپلاستین و زمان پروترومبین در پاسخ به یک جلسه فعالیت مقاومتی مشاهده نمی شود. سطوح D دایمر نیز تنها در گروه تمرین در پاسخ به فعالیت افزایش یافته است. علاوه براین، تفاوت بین گروهی در سطوح فیبرینوژن و اینترلوکین6 مشاهده می شود. همچنین، یافته ها حاکی از آن است که تغییرات عوامل فیبرینولیز و انعقادی قبل از تمرین مقاومتی در هر دو گروه کنترل و تمرین در پاسخ به ورزش مقاومتی حاد تقریباً مشابه می باشد؛ اما پس از سازگاری با تمرینات مقاومتی، در گروه تمرین مقاومتی افزایش عوامل فیبرینولیز و کاهش عوامل انعقادی و التهابی در پاسخ به یک جلسه ورزش مقاومتی حاد مشاهده می شود که با سطوح پلاسمایی عامل فعال کننده پلاسمینوژن بافتی ،D دایمر و عامل وان ویلبراند بالاتر و سطوح اینترلوکین6، عامل مهارکننده فعال کننده پلاسمینوژن 1 و فیبرینوژن پایین تر نشان داده شده است.

هدف پژوهش حاضر بررسی تأثیر راهبردهای مختلف توجهی بر دقت پرتاب آزاد و همچنین بررسی نقش اطلاعات بینایی در پرتاب کنندگان مبتدی بسکتبال می باشد. 14 پرتاب کنندة مبتدی با دامنة سنی 21 تا 28 سال بصورت در دسترس انتخاب شدند. شرکت کنندگان 20 کوشش را بصورت کانتربالانس در حالات مختلف توجهی و در مجموع 80 کوشش را اجرا کردند. در هر حالت، نیمی از کوشش ها با استفاده از اطلاعات بینایی و نیمی دیگر بدون استفاده از اطلاعات بینایی انجام شد. نتایج تحلیل واریانس عاملی با اندازه گیری مکرر نشان داد اثر اصلی توجه درونی-بیرونی و وجود-فقدان اطلاعات بینایی و همچنین اثر متقابل توجه درونی-بیرونی/مربوط –نامربوط معنادار بوده و سایر اثرات معنادار نبود. به عبارت دیگر، یافته ها نشان داد راهبرد توجه بیرونی- مربوط در هر دو حالت وجود و یا فقدان اطلاعات بینایی برتر از سایر راهبردهای توجهی می باشد. بنابراین، پیشنهاد می شود مربیان در حین ارائة دستورالعمل ها و راهبردهای توجهی، بر راهبردهای توجهی بیرونی- مربوط تاکید داشته باشند.

هدف این تحقیق، بررسی اثر دست برتر و دو روش تمرین آشکار و پنهان بر یادگیری توالی حرکتی بود. به این منظور، 60 دختر 17-14 ساله با توجه به دست برتر با آرایش تصادفی در چهار گروه راست دست-تمرین آشکار، راست دست-تمرین پنهان، چپ دست- تمرین آشکار، چپ دست- تمرین پنهان قرار گرفتند. تکلیف شرکت کنندگان، دقت و زمان عکس العمل متوالی بود. مرحلة اکتساب شامل اجرای هشتصد کوشش تمرینی بود. ﮔﺮوه های تمرین آشکار، از ﺗﺮﺗیﺐ ظهور محرک ها آگاهی داشتند، اما به ﮔﺮوه های تمرین پنهان، این آگاهی داده نشد. روز بعد از مرحلة اکتساب، آزمون یادداری و انتقال گرفته شد. آنالیز واریانس چندراهه نشان داد که صرف نظر از دست برتر، تمرین پنهان بر یادگیری زمان عکس العمل در هر سه مرحلة اکتساب، یادداری و انتقال مؤثرتر از تمرین آشکار بود. مقایسة افراد راست دست و چپ دست، صرف نظر از نوع تمرین در دقت پاسخ مرحلة اکتساب معنادار بود و چپ دست ها بادقت تر بودند. اثر متقابل دست برتر و نوع تمرین بر زمان واکنش و دقت پاسخ معنادار نبود .بدین مفهوم که افراد راست دست و چپ دست در تمرین آشکار و همین طور، تمرین پنهان تفاوت معناداری با یکدیگر نداشتند.

هدف از تحقیق حاضر بررسی تأثیر هشت هفته تمرین هوازی بر RBP4 سرم و مقاومت انسولینی در رت های نر سالم است. در مطالعه حاضر 16 سر رت نژاد ویستار به طور تصادفی به دو گروه کنترل (8 سر) و تمرین (8 سر) تقسیم شدند. پروتکل تمرینی، 8 هفته شامل 3 جلسه در هفته بود که با شدت 30 درصد VO2max و مدت 10 دقیقه شروع شد و در دو هفته آخر به شدت 75 درصد VO2maxو مدت 50-45 دقیقه افزایش یافت. از آزمون t مستقل و ضریب همبستگی پیرسون برای تحلیل داده ها استفاده شد و سطح معناداری 05/0P≤ در نظر گرفته شد. RBP4، انسولین، گلوکز و شاخص مقاومت انسولینی در اثر تمرین هوازی کاهش معناداری را نشان دادند (05/0P<). با این حال هشت هفته تمرین هوازی تأثیر معناداری بر کلسترول، تری گلیسرید و HDL نداشت (05/0P>) و تنها کاهش LDL پس از هشت هفته تمرین معنادار بود (05/0P<). بررسی ارتباط بین RBP4 با نیمرخ لیپیدی و شاخص مقاومت انسولینی پس از هشت هفته همبستگی معناداری را نشان نداد .هشت هفته تمرین هوازی موجب کاهش معنادار RBP4 سرم در رت های نر سالم شد و به نظر می رسد بهبود در مقاومت انسولینی عامل مؤثر در کاهش سطوح RBP4 سرم در رت های سالم باشد.

هدف اصلی این پژوهش ، مقایسه تاثیر دو نوع تمرین مقاومتی بر میزان قدرت بیشینه عضله چهار سرران و سینه ای بزرگ است . آزمودنی ها 45 دانشجوی مرد غیرورزشکار (میانگین سن = 64/0?5/18، میانگین وزن = 10 ?70 کیلوگرم و میانگین قد 7/5?173) بودند که به طور داوطلب انتخاب و به سه گروه 15 نفره همانند موسوم به مک کلوی (A)، دلورم واتکینز (B) و کنترل به طور تصادفی تقسیم شدند. گروه های تمرین (A، B) هر یک برنامه ی تمرین ویژه خود را 4 روز در هفته به مدت 6 هفته اجرا کردند. نتایج تحلیل های واریانس دلالت بر آن داشت که قدرت بیشینه در گروه های تمرین (A،B) بیشتر از گروه کنترل (C) یا بدون تمرین بود. حتی افزایش قدرت بیشینه در عضله چهار سر ران گروه مک کلوی بیشتر از گروه دلورم واتکینز بود، اما هیچ تفاوت معنی داری بین روش های تمرین و افزایش قدرت بیشینه عضله سینه ای بزرگ وجود نداشت . آزمون فرضیه های دیگر پژوهش نشان داد که تفاوت معنی داری بین گروه ها ی پژوهش وجود ندارد.

هدف از این پژوهش، تحلیل محتوای بخش ورزشی روزنامه های سراسری پرشمارگان کشور بود. روش پژوهش از نوع توصیفی تحلیلی بود که به صورت تحلیل محتوا انجام گرفت. جامعه آماری این پژوهش، آرشیو سال1391 ده روزنامه سراسری پرشمارگان بود. روش تحقیق حاضر از نوع استراتژی توصیفی- تحلیلی بوده که داده ها به روش اسنادی و کتابخانه ای جمع آوری شد. برای جمع آوری اطلاعات از برگة کدگذاری که ضریب پایایی و روایی آن تایید شد استفاده گردید. بر مبنای یافته ها، از مجموع 720 روزنامه مورد تحلیل، 8778 خبر رصد شده است کهبیشترین خبر مربوط به فوتبال با 5/60% اخبار و کمترین خبر مربوط به هندبال با 2/0% اخبار می باشد. همچنین، از میان اخبار بررسی شده، بیشترین اشاره مربوط به گروه سنی بزرگسالان با 8/74% و کمترین اشاره مربوط به رده سنی پیشکسوتان با 01/0% است. درمجموع اخبار، 3785 خبر با تصویر منتشر شده بود که از این میان، 78/65% از تصاویر برای فوتبال می باشد و کشتی به عنوان دومین رشته ورزشی، 21/7% از تصاویر را به خود اختصاص داده است؛ بنابراین، به نظر می رسد که مطبوعات سراسری باید با رعایت تعداد مخاطب و نیازهای آنان در بخش ورزشی ، نگاه همه جانبه تری به رشته های ورزشی و رده های سنی مختلف داشته باشند و به تدریج، از قالب ها و کلیشه های موجود درآمده و از تمام پتانسیل های ورزش استفاده نمایند.

هدف از این پژوهش، بررسی نقش میانجی خودکارآمدی در رابطة بین محیط ادراک شده و حمایت اجتماعی با مشارکت در فعالیت بدنی دانشجویان بود. روش پژوهش توصیفی تحلیلی و مبتنی بر مدل معادلات ساختاری بود. جامعة آماری این پژوهش را دانشجویان دانشگاه علوم و تحقیقات تهران تشکیل دادند. حجم نمونه بر اساس جدول مورگان تعیین  (283= n ) و دانشجویان به صورت تصادفی طبقه ای گزینش شدند . جمع آوری داده ها از طریق پرسشنامه های اطلاعات فردی، مشارکت در فعالیت بدنی ، محیط ادراک شده، حمایت اجتماعی و خودکارآمدی به ترتیب با ضریب آلفای کرونباخ 83/0، 83/0، 80/0 و 86/0 انجام شد. روش پژوهش توصیفی و از نوع پیمایشی و مبتنی بر مدل معادلات ساختاری بود. در تجزیة داده ها از نرم افزار اس.پی.اس.اس و پی.ال.اس استفاده شد. نتایج نشان داد که رابطة مثبت و معناداری بین محیط ادراک شده، حمایت اجتماعی و خودکارآمدی با مشارکت  در فعالیت بدنی وجود دارد. الگوی پژوهش از برازش لازم برخوردار بود و خودکارآمدی نقش میانجی در رابطة بین محیط ادراک شده و حمایت اجتماعی با مشارکت در فعالیت بدنی ایفا کرد. با توجه به نتایج پژوهش، این متغیرها از جمله عواملی بودند که توانستند مشارکت دانشجویا ن را در فعالیت بدنی  افزایش دهند . بنابراین با توجه به یافته های پژوهش پیشنهاد می شود شرایط محیطی مساعد هم از نظر کمی و هم از نظر کیفی، حمایت عاطفی، حمایت ابزاری، حمایت اطلاعاتی و حمایت ارزیابی فراهم آید تا بدین طریق بتوان میزان مشارکت دانشجویان را در فعالیت های بدنی افزایش داد.

هدف پژوهش حاضر مقایسه تاثیر ترکیبی فعالیت هوازی و محدودیت کالریکی بر سطح CRP و فیبرینوژن سرم زنان چاق کم تحرک می باشد. بدین منظور تعداد 40 نفر زن چاق کم تحرک با میانگین و انحراف استاندارد سن، درصد چربی و شاخص توده بدنی (98/6± 6/44سال، 95/3±6/26 درصد و81/2±6/30 کیلوگرم بر متر مربع) انتخاب و بصورت تصادفی به چهار گروه تجربی1 (فعالیتهای ورزشی)، تجربی2 (محدودیت کالریک)، تجربی 3 (مداخله ترکیبی) و کنترل تقسیم بندی شدند. برنامه تمرینی هشت هفته ای در گروه تجربی1 شامل دویدن روی تریدمیل به مدت 50 تا 60 دقیقه، هفته ای 5 جلسه و گروه تجربی2 از یک رژیم غذایی با محدودیت کالری معادل انرژی مصرفی فعالیت ورزشی گروه تجربی 1 استفاده کردند، آزمودنیهای گروه تجربی 3 نیز از برنامه تمرینی گروه تجربی1 با نصف کردن جلسات تمرینی (25 الی 30 دقیقه در هر جلسه) و برنامه رژیم غذایی گروه تجربی2 با 2/1 محدودیت کالری به صورت ترکیبی استفاده کردند. در شیوه زندگی گروه کنترل تغییری ایجاد نشد. مرحله اول خونگیری پس از 12 ساعت ناشتایی و در پایان پس از 48 ساعت از خاتمه تمرینات در شرایط تجربی اجرا شد. یافته های پژوهش نشان داد که مقادیر وزن، شاخص توده بدنی و درصد چربی بدن در همه گروههای تجربی کاهش معنی داری یافت که بالاترین تغییر در گروه تجربی1 با مقادیر تغییرات 6/4%، 6/4% و 1/9% مشاهده شد(p>0/05). نتایج تحقیق حاکی از از کاهش قابل توجه 6/56%، 7/25% و 2/44% سطوح CRP به ترتیب در گروههای تجربی 1، 2 و 3 می باشد. این کاهش در گروه تجربی1 (فعالیت ورزشی)و 3 (مداخله رژیم غذایی و فعالیت ورزشی)معنی دار بود که به ترتیب از 64/1±1/3 به 08/1±3/1 و از 10/2±9/2 به 47/1±6/1 میلی گرم بر لیتر کاهش یافت(P>0/01). سطوح فیبرینوژن نیز در هر سه گروه تجربی 1، 2 و 3 به ترتیب 7/11%، 2/6% و 8/7% کاهش یافت که این کاهش در گروه تجربی 1(فعالیت ورزشی) و 3 (مداخله رژیم غذایی و فعالیت ورزشی)معنی دار بودکه به ترتیب از 83/27±4/278 به 25/8±7/24 و از 60/25±3/271 به 56/29±0/250 میلی گرم بر دسی لیتر(P>0/01). بین مقادیر سرمی CRP و فیبرینوژن با درصد چربی بدن، وزن بدن، شاخص توده بدنی و تغییرات درصد چربی بدن همبستگی پائینی مشاهده شد(P>0/05).

مطالعه ی حاضر با هدف بررسی میزان کاربرد یادگیری سیار در یادگیری دانشجویان تربیت بدنی دانشگاه های یاسوج صورت گرفته است. روش این پژوهش از نوع توصیفی- پیمایشی است و جامعه آماری پژوهش را تمامی دانشجویان تربیت بدنی دانشگاه های یاسوج تشکیل می دهند. تعداد 198 نفر از دانشجویان تربیت بدنی دانشگاه های یاسوج طبق فرمول کوکران به شیوه نمونه گیری تصادفی طبقه ای نسبی انتخاب و پرسشنامه محقق ساخته یادگیری سیار در میان آنان توزیع گردید. جهت تعیین روایی پرسشنامه از روایی محتوا و پایایی آن از روش آلفای کرونباخ استفاده گردید. اطلاعات بدست آمده در این پژوهش با استفاده از آمار توصیفی (فراوانی نسبی، تدوین جدول، انحراف استاندارد و میانگین) و آمار استنباطی (آزمون t تک نمونه ای، آزمون t مستقل، آزمون تحلیل واریانس یک راهه و آزمون گابریل) تجزیه و تحلیل گردید. نتایج نشان داد که میزان کاربرد یادگیری سیار و مؤلفه های آن در یادگیری دانشجویان تربیت بدنی در حد نسبتاً نامطلوب و در سطح اطمینان 001/0 معنادار بوده است. همچنین میزان کاربرد یادگیری سیار و مؤلفه های آن در بین زنان و مردان معنادار نبوده است.

هدف مطالعة حاضر، مقایسة اثر دو شیوة تمرین در آب بر شاخص تودة بدنی، خشنودی از نیازهای روانی پایه، انگیزش درونی و علاقه به تداوم مشارکت ورزشی زنان چاق بود. 24 نفر از زنان چاق با دامنة سنی 30-25 سال و شاخص تودة بدنی بالاتر از 30 به صورت دردسترس انتخاب و با آرایش تصادفی در دو گروه کنترل و تجربی قرار گرفتند. هر دو گروه، به مدت دوازده هفته در کلاس های تمرین در آب شرکت کردند. در برنامة تمرینیِ گروه تجربی، نیازهای روانی پایه مدنظر قرار گرفت. نتایج تحلیل کوواریانس حاکی از برتری گروه تجربی در خشنودی از نیازهای روانی پایه و علاقه به تداوم مشارکت ورزشی بود اما در میزان انگیزش درونی و کاهش شاخص تودة بدن تفاوتی بین دو گروه مشاهده نشد. بنابراین، مدنظر قراردادن نیازهای روانی پایه برای افزایش علاقه به تداوم مشارکت ورزشی پیشنهاد می شود.

پژوهش حاضر باهدف شناسایی و مقایسه منابع استرس دانشجویان ورزشکار و غیر ورزشکار رشته های پزشکی و غیرپزشکی کشور و ارائه راهکارهای لازم برای حذف یا تعدیل آن ها انجام شد. بدین منظور، پس از تقسیم بندی جغرافیایی دانشگاه های کشور به پنج منطقه، متناسب با تراکم نسبی جمعیت دانشجویی هر یک از مناطق، پرسشنامه های مربوطه بین 2000 دانشجو (1200 نفر غیرپزشکی و 800 نفر پزشکی، نیمی از هر گروه ورزشکار و نیمی غیر ورزشکار) توزیع و گردآوری شد. از روش های آماری تحلیل عاملی و تی مستقل به ترتیب برای بررسی منابع استرس و مقایسه گروه ها استفاده شد. پس از استخراج منابع استرس هر گروه، مقایسه گروه ها نشان داد که دانشجویان ورزشکار و غیر ورزشکار در منابع استرس اختلاف معناداری دارند. عمده ی منابع استرس و راهکارهای حذف یا تعدیل آن ها در حیطه مدیریتی و اداری بودند.