درخت حوزه‌های تخصصی

کمردرد در بین اقشار جامعه عارضه ای است که می تواند به علل و عوامل مختلفی از جمله روش زندگی، میزان تحرک، اضافه وزن، فشارهای گوناگون روی ستون فقرات که به خاطر ضعف های عضلانی و ناهنجاری ساختمانی مربوط می شود، موجب اختلالات آناتومیکی بین لگن و ستون فقرات و اندام تحتانی در واقع عدم تعادل عضلانی بین عضلات فلکسور و اکستنسورهای مربوط به کمر و ران گردد . استفاده از روش کشش مرحله ای در مقابل مقاومت ممکن است موجب کشش عضلات کوتاه شده همسترینگ گردیده و تعادل عضلانی را در بین گروه عضلات فلکسور و اکستنسور مفصل ران گردد و در نتیجه میزان درد کمر را کاهش دهد.هدف از پژوهش حاضر چگونگی تاثیر یکی از روشهای درمانی(تسهیل عصبی و عضلانی) به نام کشش مرحله ای در مقابل مقاومت است ک روی بیماران مبتلا به کمر درد مزمن یک طرفه با کوتاهی همسترینگ می باشد. 56 آزمودنی زن بیمار واجد شرایط از بیمارستان های تهران با سابقه یک سال درد بر گزیده شد و بصورت تصادفی به دو گـروه تـجربی و کنترل بـا میانگین سـنی گـروه تـجربی5/34 سال، قـد 4 ±161سانتی متر و وزن12 ± 69 کیلوگرم و گروه کنترل 5±33. سال، قد 9±161 سانتی متر و وزن 8 ± 67 کیلوگرم تقسیم شدند. آزمودنی ها پرسشنامه میزان درد را تکمیل کردند و برای مدت 12 جلسه هفته ای 3 نوبت و هر جلسه به مدت 90 دقیقه در محل تحقیق حضور یافتند. برای اندازه گیری میزان محدودیت حرکتی عضلات همسترینگ از تست SLR و از گونیامتر یونیورسال برای اندازه گیری دامنه حرکتی مفصل ران و برای تجزیه و تحلیل اطلاعات از آزمون تی استودنت و خی دو با سطح اطمینان آزمون 95% و میزان معناداری 05% مورد تجزیه و تحلیل قرارگرفت. نتایج این تحقیق نشان داد که تفاوت معنی داری در افزایش دامنه حرکتی زا ویه مفصل ران در طول دوران درمان مشاهده شد (01/0 (P< . همچنین تفاوت معنی داری در کاهش میزان کمر درد در بیماران نشان داده شد که با استفاده از روش درمانی کشش مرحله ای در مقابل مقاومت می توان میزان درد کمر را درمان نموده و موجب کاهش آن شد (01/0 (P< .

هدف پژوهش حاضر عبارت است از برآورد توان بی هوازی با آزمون پرش زیگزاگ جدید با نام آزمون بی هوازی تربیت مدرس (TMAT) نمونه آماری پژوهش 30 دانشجوی دختر تربیت بدنی دانشکده شریعتی تهران با میانگین سن 81/1±46/22 سال، قد 31/5±18/162 سانتی متر، توده بدن 5/5±53/53 کیلوگرم و درصد چربی بدن 60/5±54/25 درصد بودند. توان بی هوازی اوج، میانگین، حداقل، و شاخص خستگی آزمودنیها با آزمونهای وینگیت30 ثانیه آزمون مرجع و پرش زیگزاگ جدید اندازه گیری شد. همچنین، تغییرات لاکتات خون و ضربان قلب آزمودنیها در دو آزمون مقایسه شد. یافته ها نشان داد بین توان بی هوازی اوج، میانگین و حداقل به دست آمده از دو آزمون همبستگی معناداری وجود دارد (به ترتیب 73/0= r، 01/0P<؛ 69/0=r، 01/0P<، 55/0= r، 01/0P<)، ولی بین شاخص خستگی در دو آزمون همبستگی معناداری مشاهده نشد (31/0= r، 01/0P>). بین تغییرات لاکتات خون از زمان استراحت تا 5 دقیقه پس از آزمون، تفاوت معناداری بین دو آزمون مشاهده نشد (755/0= P). همچنین، بین تغییرات ضربان قلب پیش تا بلافاصله پس از دو آزمون تفاوت معناداری به دست نیامد (463/0= P). در بررسی پایایی آزمون پرش زیگزاگ جدید، نتایج آزمون ICC توان اوج، میانگین و حداقل به دست آمده از آزمون پرش زیگزاگ جدید در دو مرحله آزمون-آزمون مجدد ضریب پایایی بالایی را نشان داد (به ترتیب 86/0= r،93/0=r، 85/0= r)، ولی در مورد شاخص خستگی، ضریب پایایی متوسطی به دست آمد (56/0= r). نتیجه اینکه به دلیل همبستگی بالای آزمون پرش زیگزاگ جدید باآزمون مرجع وینگیت30 ثانیه و پایایی بالای آن می توان از این آزمون جدید در ارزیابی شاخص های اجرای بی هوازی ورزشکاران استفاده کرد.

مطالعات انجام شده حاکی از آن است که ورزش تراکم توده استخوانی را افزایش می دهد. اما هنوز در مورد نوع و شدت آن که حداکثر تحریک آنابولیک را بر استخوان ایجاد می کند اطمینان حاصل نشده است (6). هدف این مطالعه، تعیین اثر درازمدت سه نوع فعالیت بدنی (استقامتی، سرعتی، و قدرتی) بر میزان تراکم توده استخوانی ورزشکاران نخبه مرد در مقایسه با مردان غیرورزشکار بوده است. این تحقیق از نوع علی- مقایسه ای پس از وقوع است. نمونه ها عبارت بودند از 30 ورزشکار نخبه مرد (10 دونده استقامتی3000 و5000 متر، 10دونده سرعتی100 و200متر، و 10 بدن ساز)، و10 غیرورزشکار سالم، بین سنین 20 تا 30 سال، که به صورت در دسترس انتخاب شدند. چگالی ماده معدنی استخوان (BMD) مهره های کمر و گردن استخوان ران نمونه ها با دستگاه جذب سنج دوتایی انرژی اشعه ایکس (DEXA) اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی (تحلیل واریانس یکطرفه و آزمون تعقیبی LSD) تحلیل شدند. در مقایسه با گروه کنترل، بدن سازان و دونده های سرعت در ناحیه گردن استخوان ران، و مهره های کمر به طور معناداری چگالی ماده معدنی بالاتری داشتند، در حالی که چگالی ماده معدنی هر دو ناحیه مذکور در دوندگان استقامتی، به طور معناداری پایین تر بود) 05/0≤ P). همچنین، تراکم توده استخوانی بدن سازان، در مقایسه با دونده های سرعت، در دو ناحیه اندازه گیری شده بیشتر و به لحاظ آماری معنادار بود (05/0≤ P)، در صورتی که تراکم استخوانی هر دو ناحیه در دوندگان استقامت به طور معناداری کمتر بود) 05/0≤ P). نتایج تحقیق حاضر حاکی از این است که پاسخ استخوان در برابر بار مکانیکی، به نوع و شیوه فعالیت ورزشی وابسته است.

هدف از تحقیق حاضر، بررسی تاثیر موسیقی تند بر میزان درک فشار و عملکرد در یک فعالیت فزاینده در حد واماندگی و همچنین تاثیر سطح آمادگی بدنی در اثربخشی موسیقی بود. 24 دانشجو (12 دانشجوی تمرین کرده با میانگین سنی 06/2 ±31/23 و 12 دانشجوی تمرین نکرده با میانگین سنی 31/2 ±96/22) به طور داوطلبانه و با توجه به سابقه ورزشی و فعالیت بدنی به عنوان نمونه تحقیق انتخاب شدند. از آزمون نوارگردان بروس برای تعیین سطح آمادگی هوازی آزمودنی ها و به عنوان یک فعالیت فزاینده استفاده شد. در جلسه اول، به طور تصادفی نیمی از آزمودنی ها در شرایط بدون موسیقی و نیمی دیگر با موسیقی و در جلسه دوم بر عکس شرایط جلسه اول، آزمون بروس را اجرا کردند. نوع موسیقی مهیج و با آهنگ تند بود. تاثیر موسیقی بر شاخص روانی با مقیاس درک فشار بورگ (RPE) در فواصل زمانی 3، 6، 9 دقیقه از شروع فعالیت و عملکرد آزمودنی ها با زمان از لحظه شروع فعالیت تا واماندگی بدنی سنجیده شد. نتایج حاصل از تحلیل واریانس با تکرار در یک عامل نشان داد تاثیر موسیقی بر میزان درک فشار و عملکرد معنی دار است (05/0 P<). با بررسی تعامل بین موسیقی و سطح آمادگی بدنی، مشخص شد تاثیر سطح آمادگی در اثربخشی موسیقی بر میزان درک فشار، معنی دار، ولی بر عملکرد معنی دار نبود (05/0 P<). نتایج حاصل از آزمون t همبسته، نشان داد موسیقی بر میزان درک فشار،هم در افراد تمرین کرده و هم تمرین نکرده مؤثر بوده است. با تفاضل ارزش های t به دست آمده برای هر گروه، مشخص شد موسیقی بر میزان درک فشار در افراد تمرین نکرده مؤثرتر است. در کل نتایج بیانگر آن است که استفاده از موسیقی در فعالیت های فزاینده نیز از لحاظ روانی و عملکرد، بدون در نظر گرفتن سطح آمادگی بدنی، مؤثر است.

هدف از این تحقیق، بررسی تأثیر هشت هفته تمرین یوگا و هوازی بر افسردگی زنان غیرورزشکار بالای 40 سال صنعت نفت اهواز است. روش تحقیق حاضر از نوع نیمه تجربی میدانی و با استفاده از پرسشنامه بک که روایی و پایایی آن تأیید شد، انجام شده است. آزمودنی های افسرده از طریق پرسشنامه های توزیع شده در کانون های فرهنگی هنری و باشگاه های ورزشی شهرک نفت و کوی فدائیان اسلام و از بین 317 نفر انتخاب شدند. 60 نفر از زنانی که دچار افسردگی بودند، انتخاب و بعد از همتاسازی نمره هایشان در سه گروه تمرینی یوگا، هوازی و کنترل قرار گرفتند. آزمودنی های گروه های یوگا و هوازی به مدت هشت هفته و هر هفته سه جلسه و هر جلسه به مدت 60 دقیقه در تمرین ها شرکت کردند. در این تحقیق از آمار توصیفی و استنباطی مناسب مانند آزمون t ، تحلیل واریانس یک سویه، آزمون پیگیری توکی، ضریب همبستگی اسپیرمن و ضریب همبستگی پیرسون استفاده شد (05/0 = ?( . نتایج نشان داد که تمرین های یوگا و هوازی به مدت 8 هفته موجب کاهش معنی دار افسردگی شد و تمرین های هوازی در مقایسه با یوگا تأثیر بیشتری در کاهش افسردگی داشته است. یافته ها نشان داد که بین افسردگی و سطح تحصیلات زنان بالای 40 سال غیرورزشکار رابطه منفی و معنی داری وجود دارد. بین افسردگی و تعداد فرزندان رابطه مثبت و معنی دار و بین افسردگی و وزن و سن رابطه ای وجود ندارد و اثر هشت هفته تمرین هوازی در کاهش وزن مؤثرتر از یوگا بوده است. به طور کلی ، نتایج تحقیق حاضر دلالت بر این دارد که انواع مختلف فعالیت های جسمانی اثر مثبتی در کاهش افسردگی دارد، بنابراین می توان از فعالیت های ورزشی به عنوان یکی از روش های کم هزینه و مقرون به صرفه برای کاهش اختلالات روحی روانی استفاده کرد.

این تحقیق به منظور تعیین تأثیر تکلیف ثانویه حرکتی دارت و نیز تمرین مسدود در مقابل تمرین تصادفی و ثابت و نیز آزمون فرضیه مبسوط سازی به کمک استفاده از تکلیف تیراندازی با شرکت گروه های تجربی در فواصل8، 11، 14 متر و ترکیبی از این مسافت ها به صورت تمرین تصادفی و تمرین مسدود با استفاده از 132 دانشجوی مذکور دانشگاه طی 6 روز متوالی انجام شد. در این طرح تحقیق عاملی کاملاً متقاطع 5 * 2 (5 تکلیف تیراندازی، 2 تکلیف ثانویه دارت) داده ها به کمک نرم افزار آماری – کامپیوتری SPSS:PC نسخه 14 تجزیه و تحلیل شدند. تحلیل های واریانس برای تجزیه و تحلیل داده ها به کار برده شد. نتیجه تحلیل ها نشان داد که تکلیف ثانویه حرکتی تأثیر معنی داری بر اکتساب نداشت، لکن تأثیر معنی داری بر یادداری بر جای گذاشت (05/0 P<) . یافته های مذکور به عنوان تاییدی بر فرضیه مبسوط سازی تفسیر شدند.

هدف اصلی این پژوهش، بررسی ویژگی های روان سنجی فرم فارسی مقیاس سخت کوشی، شامل پایایی، روایی و تحلیل عاملی اکتشافی مقیاس بود. 283 دانشجوی دانشگاه تهران در دو گروه ورزشکار (124=n) و غیرورزشکار (159=n) با اجرای مقیاس سخت کوشی، مقیاس سلامت روانی و مقیاس کمال گرایی مثبت و منفی در این پژوهش شرکت کردند. پایایی بازآزمایی مقیاس سخت کوشی بر اساس نتایج دو بار اجرای آزمون در مورد دو گروه نمونه محاسبه و با ضرایب همبستگی از 77/0 تا 88/0 تایید شد. همسانی درونی مقیاس سخت کوشی بر حسب ضرایب آلفای کرونباخ در مورد دو گروه نمونه محاسبه و با ضرایب همبستگی از 65/0 تا 78/0 تایید شد. نتایج تحلیل عاملی اکتشافی، علاوه بر عامل کلی سخت کوشی، سه عامل را برای مقیاس سخت کوشی تایید کرد. روایی همزمان مقیاس سخت کوشی بر اساس ضرایب همبستگی نمره های آزمودنی ها در این مقیاس با نمره های آنها در زیرمقیاس های بهزیستی روان شناختی، درماندگی روان شناختی، کمال گرایی مثبت و کمال گرایی منفی بررسی و تایید شد.

مسابقات ورزشی که در نقاط مختلف کشور برگزار می شود، از جمله عواملی است که توجه گردشگران را به خود جلب می کند. یکی از دغدغه های بازاریابان و سازمان دهندگان رویدادهای ورزشی افزایش استقبال بازدیدکنندگان مسابقات ورزشی از طریق شناسایی عوامل تاثیرگذار بر حضور آنهاست. هدف تحقیق حاضر بررسی ارتباط بین خصوصیات دموگرافیک شرکت کنندگان در رقابت های ورزشی و علاقه مندی آنها برای سفر مجدد به مقصد بود. بدین منظور،180 ورزشکار (شرکت کننده فعال) و 44 مربی یا سرپرست و غیره (شرکت کننده غیرفعال) از تیم های ورزشی غیربومی اعزام شده به مسابقات ورزشی به میزبانی استان گیلان به عنوان نمونه تحقیق انتخاب شدند. برای جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه محقق ساخته استفاده شد که اعتبار آن پیشتر به روش آلفای کرونباخ 86 صدم محاسبه شده بود. داده ها با استفاده از ضریب همبستگی اسپیرمن و آزمون خی دو در سطح معناداری 05/0 ? P تجزیه و تحلیل شد. یافته های تحقیق نشان داد که بین علاقه مندی مجدد آزمودنی ها برای گردشگری به مقصد و برخی ویژگی های دموگرافیک آنها همچون سطح درآمد، مدرک تحصیلی، شغل، تاهل و فاصله محل سکونت تا مقصد ، ارتباط معناداری وجود ندارد (05/0 ? P) . این ارتباط فقط در مورد سن شرکت کنندگان فعال معنادار بود (017/0 = P ). در پایان نتیجه گیری می شود که به احتمال زیاد عوامل دیگری همچون انگیزش و موقعیت خاص مقصد از لحاظ جاذبه های گردشگری این ارتباط را تحت تاثیر قرار داده اند.