هدف مقاله حاضر تمرکز بر مسئله اردوگاههاست. نویسنده ابتدا به طرح انواع اردوگاهها و عناوین اردوگاههاى مهم و ذکر مدعیات اصحاب هولوکاست مىپردازد در قسمت بعدى به ترتیب با اردوگاههاى مهمى که ادعا شده است اردوگاههاى نابودگرى (قتلعام) و به اعتقاد نویسنده، اردوگاههاى ترانزیتى (Transition Camp) بودهاند، بحث می شود. سپس در مورد هر اردوگاه به نقد ادله حامیان هولوکاست پرداخته می شود.به اعتقاد نویسنده اندک اسناد واقعى باقیمانده – و نه شهادتهاى سراسر کذب و ضد و نقیض - به خوبى نشانگر آن هستندکه اردوگاهها اماکنى بودند براى نگهدارى گروههایى که حکومت آلمان از ناحیه آنها - به ویژه در شرایط بحرانى جنگ - احساس خطر مىکرد به علاوه استفاده ارزان از انرژى کار آنها و بعضاً ترانزیت آنها بهمناطق دورتر یا خارج از متصرفات نازیها مد نظر نظام هیتلری بوده و نه کشتار نظام مند عده ای خاص.
در دوران پس از جنگ سرد با پیدایش نامیبیای مستقل و افریقای جنوبی دموکراتیک، عامل اصلی یعنی مبارزه علیه استعمار و تبعیض نژادی که فعالت های آفریقا و هند را در یک راستا قرار داده بوداز میان رفت.سیاست افریقایی هند به تغییرات اندک و مقداری انسجام در دوران پس از جنگ سرد اشاره دارد. این سیاست از پنج سرود ایین هندوها شکل گرفته است: تشویق همکاری اقتصادی، جذب مردم هندی تبار، جلوگیری و مبارزه با تروریسم، حفظ صلح و کمک به نیروی دفاعی آفریقا.تمایلات مثبت فراوانی برای حضور هند در افریقا وجود دارد و هند ازاین امتیازات برای تقویت بیشتر روابط خود بعنوان یک شریک جدید باید بهره ببرد.