هدف از انجام این پژوهش، تعیین نقش واسطه ای جهت گیری دینی بین سطح فعالیت جسمانی و خودپنداره جسمانی بود. جامعة آماری این پژوهش که توصیفی از نوع همبستگی بود، شامل تمام دانش آموزان پسر 18- 15 ساله شهرستان اردکان بود. تعداد 102 نفر از این جامعه به روش نمونه گیری خوشه ای انتخاب شد. یافته ها نشان داد بین سطح فعالیت جسمانی و خودپندارة جسمانی رابطة مثبت و معنادار وجود دارد. بر اساس مدل معادلات ساختاری مشخص شد جهت گیری دینی نقش واسطه ای بین سطح فعالیت جسمانی و خودپندارة جسمانی ایفا نمی کند. با توجه به ارتباط بین فعالیت جسمانی و خودپنداره جسمانی، تعیین نقش جهت گیری دینی به همراه متغیرهایی چون سن و جنسیت ضروری است.
