فیلتر های جستجو:
فیلتری انتخاب نشده است.
نمایش ۴۸۱ تا ۵۰۰ مورد از کل ۵۵۲ مورد.
حوزه های تخصصی:
عادات و رفتار ورزشی اقشار مختلف جامعه، نگرش ها وباورهای آنها در مسائل ورزشی، همگی تحت تاثیر متقابل گرایش های جامعه و رسانه ها قرار گرفته است. هدف این پژوهش بررسی تحلیلی مطبوعات ورزشی کشور با رویکرد ورزش معلولان بود. جامعه آماری پژوهش، شمارگان 2 روزنامه ورزشی کشور در 6 ماهه دوم سال 1393 بود. روش نمونه گیری تصادفی منظم و بر مبنای هفته آماری بود و از هر روزنامه 2 هفته آماری انتخاب شد. ابزار اندازه گیری برگه کد گزاری بود و روایی آن را 14 نفر از متخصصان مدیریت ورزش و رسانه تایید کردند. همچنین ضریب عینیت و پایایی بر اساس فرمول اسکات برای مقوله های (توزیع پوشش ورزش معلولین 89%، رشته های ورزشی معلولین 96%، جنسیت در ورزش معلولین وافراد سالم 94%، مولفه های ورزشی 85%، مرزبندی اخبار ورزشی معلولین 88%، سوگیری مطالب 81%، توزیع مطالب ورزشی عکس دار 91%، توزیع فراوانی نوع معلولیت مطالب چاپ شده 82% ) محاسبه شد. نتایج نشان داد محتوای نشریات مورد نظر 99 درصد را به ورزش افراد سالم و فقط 1 درصد را به ورزش معلولین اختصاص داده بودند. در کلاس بندی نوع معلولیت هم در اخبار ورزشی چاپ شده، معلولین قطع عضو با 26درصد، فلج مغزی با 22 درصد و نابینایان وناشنوایان هر کدام با 11 درصد به ترتیب قرار گرفتند. با توجه به یافته های تحقیق که نشان از پوشش بسیار کم ورزش معلولین داشت، توصیه می شود مطبوعات و مسئولین با توجه بیشتر به ورزش معلولین زمینه جذب هر چه بیشتر معلولین به ورزش فراهم کنند.
تأثیر تمرینات منتخب پیلاتس بر قدرت عضلانی، تعادل و هموگلوبین گلیکوزیله بیماران زن مبتلا به دیابت نوع2(مقاله علمی وزارت علوم)
حوزه های تخصصی:
دیابت با اختلال در ارگان های مختلف همراه بوده و پیامدهای ناشی از آن شایان توجه است. پیلاتس روش مفیدی به منظور کنترل بیماری است. هدف از این مطالعه تعیین اثر بخشی تمرینات منتخب پیلاتس بر قدرت عضلانی، تعادل و هموگلوبین گلیکوزیله بیماران مبتلا به دیابت نوع2 بود. 30 بیمار زن مبتلا به دیابت در دامنه سنی 45-30 سال به صورت تصادفی به دو گروه تجربی و کنترل تقسیم شدند. گروه تجربی هشت هفته تمرینات پیلاتس را انجام دادند. قدرت با دستگاه دینامومتر، تعادل ایستا و پویا با آزمون های ایستادن روی یک پا و ایستادن و رفتن و هموگلوبین گلیکوزیله از طریق آزمایش خون، پیش و پس از هشت هفته اندازه گیری شد. به منظور آنالیز داده ها از آزمون تحلیل کوواریانس استفاده شد. یافته ها نشان داد که پس از هشت هفته بهبود معناداری در قدرت عضلانی، تعادل ایستا و هموگلوبین گلیکوزیله گروه تجربی مشاهده شد و در گروه کنترل تغییر معناداری مشاهده نشد ( 05/0≥P). همچنین نتایج تغییر معناداری را در تعادل پویا در هر دو گروه تجربی و کنترل نشان نداد ( 05/0≥P). نتایج نشان داد از این تمرینات می توان به عنوان روش درمانی مکمل سودمند برای این بیماران استفاده کرد.[1]
تأثیر هشت هفته تمرین ترکیبی بر عملکرد عضلانی و حرکتی و درجه ناتوانی بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس(مقاله علمی وزارت علوم)
حوزه های تخصصی:
هدف از این پژوهش، تعیین تأثیر هشت هفته تمرین ترکیبی (مقاومتی و تسهیل عصبی عضلانی گیرنده های عمقی) بر عملکرد عضلانی و حرکتی و نیز درجه ناتوانی بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروز می باشد. بدین منظور، 37 زن و مرد مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس به صورت هدفمند و تصادفی به دو گروه تمرین (تعداد 19 نفر با میانگین سنی 51/6±53/34 سال، وزن 4/13±02/67 کیلوگرم و درجه ناتوانی 21/1±55/2)و گروه کنترل (تعداد 18 نفر با میانگین سنی 93/4±78/36 سال، وزن 13/10±92/66 کیلوگرم و درجه ناتوانی 97/0±88/2) تقسیم شدند. گروه تمرین به مدت هشت هفته در یک برنامه تمرین ترکیبی (تمرین قدرتی و تمرین تسهیل عصبی عضلانی گیرنده های عمقی) شرکت کرد. همچنین، پیش و پس از پروتکل تمرینی، عملکرد عضلانی و حرکتی و نیز درجه ناتوانی بیماران ارزیابی گردید. به منظور تحلیل داده ها از آزمون تی مستقل و وابسته استفاده شد. نتایج نشان می دهد هشت هفته تمرین ترکیبی موجب افزایش معنادار قدرت پایین تنه (P=0.001)، قدرت بالاتنه (P=0.001)، تعادل پویا (P=0.001)، انعطاف پذیری (P=0.001)، استقامت راه رفتن (P=0.001) و سرعت راه رفتن (P=0.001) گردیده است؛ اما هیچ تفاوت معناداری در فاکتور درجه ناتوانی (P=0.32) مشاهده نمی شود؛ بنابراین، یک دوره تمرین ترکیبی (مقاومتی تسهیل عصبی عضلانی گیرنده های عمقی) باعث افزایش قدرت، تعادل، انعطاف پذیری، مسافت و سرعت راه رفتن در بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس بدون تغییر درجه ناتوانی آن ها می گردد؛ لذا، پیشنهاد می شود این نوع تمرینات به عنوان بخشی از مداخله درمانی در برنامه توانبخشی و بهبود این بیماران مورد توجه قرار گیرد.
تأثیر سرعت های مختلف گام برداری بر کینماتیک راه رفتن افراد مبتلا به واروس زانو(مقاله علمی وزارت علوم)
حوزه های تخصصی:
هدف تحقیق حاضر بررسی پارامترهای زمانی- فضایی و زاویه واروس زانو هنگام راهرفتن با سرعتهای مختلف در جوانان مبتلا به واروس زانو بود. 81
آزمودنی مبتلا به واروس زانو درجه 3 و 81 آزمودنی سالم برای مشارکت در این تحقیق داوطلب شدند. متغیرهای مدتزمان استقرار، تابخوردن، حمایت
دوگانه، برداشتن یک گام، تواتر گامبرداری، طول قدم، زاویه واروس در لحظه تماس پاشنه، میانه استقرار و جداشدن پنجه در هنگام راهرفتن روی تردمیل با
به همراه 6 دوربین اپتوالکترونیک اندازهگیری motion analysis 888 و 828 درصد از سرعت خودانتخابی، با استفاده از سیستم سهبعدی ، سرعتهای 18
شدند. نتایج آزمونهای بینگروهی نشان داد که پارامترهای زمانی- فضایی گروه واروس مشابه با گروه سالم است. متغیرهای زاویه واروس زانو نیز مبین مقادیر
بالاتر در گروه واروس نسبت به گروه سالم بود، ولی اختلافات معنیدار نبود. نتایج آزمونهای درونگروهی نیز نشان داد که زاویه واروس زانو بهطورکلی با
افزایش سرعت بیشتر میشود که هیچکدام از تفاوتها معنیدار گزارش نشد. با توجه به نتایج بهدستآمده، افزایش سرعت راهرفتن موجب افزایش زاویه واروس
زانو میشود. ازاینرو راهرفتن با سرعتهای کمتر از سرعت راهرفتن عادی، احتمالاً میتواند راهکاری مناسب جهت کاهش بارهای واردشده به مفصل زانو و
پیشگیری از ابتلا به استئوآرتریت زودرس در جوانان مبتلا به واروس زانو باشد
بررسی ارتباط بین قدرت عضلات اندام تحتانی و تعادل عملکردی در کودکان فلج مغزی اسپاستیک(مقاله علمی وزارت علوم)
حوزه های تخصصی:
صدمه به مغز در حال رشد افراد فلج مغزی، منجر به نقص در تعادل و قدرت عضلانی می شود و مشکلاتی را در انجام فعالیت های زندگی روزمره و راه رفتن به وجود می آورد و سبب افتادن می شود. هدف از پژوهش حاضر، بررسی ارتباط بین قدرت عضلات اندام تحتانی و تعادل عملکردی کودکان فلج مغزی اسپاستیک می باشد. بدین منظور، 54 کودک فلج مغزی پسر 6 تا 12 ساله که طبق کلاس بندی عملکرد حرکتی درشت در کلاس های یک تا سه قرار داشتند، انتخاب شدند. نتایج نشان می دهد که بین قدرت عضلات اندام تحتانی و تعادل عملکردی، رابطه معناداری وجود ندارد؛ بنابراین، این دو عامل مستقل از یکدیگر هستند و تمرینات می بایست به صورت مکمل و در جهت بهبود کارایی در انجام فعالیت های روزمره و جلوگیری از افتادن مورد استفاده قرار گیرند.
تأثیر تمرینات ترکیبی تعادلی و ثبات دهنده مرکزی پیش رونده بر تعادل بیماران مسن مبتلا به بیماری پارکینسون(مقاله علمی وزارت علوم)
حوزه های تخصصی:
پارکینسون (PD)اختلالی مزمن در مغز است که روی حرکات بدن تأثیر می گذارد. هدف این پژوهش، بررسی اثر تمرینات ترکیبی تعادلی و ثبات دهنده مرکزی پیش رونده بر تعادل بیماران مسن مبتلا به بیماری پارکینسون بود. این پژوهش از نوع نیمه تجربی با طرح متقاطع بود. از بین بیماران مرد مبتلا به پارکینسون شهر ساری 16 بیمار به صورت داوطلبانه و در دسترس در این پژوهش شرکت کردند. سپس بیماران به روش انتساب تصادفی و رعایت اصل معادل سازی، به دو گروه تقسیم شدند. برنامه تمرینی شامل دو بخش چهارهفته ای تمرین پیش رونده تعادلی و ثبات دهنده مرکزی )هفته ای سه جلسه، میانگین 30 دقیقه) بود که به صورت ضربدری در چهار هفته دوم نوع تمرین گروه ها جابه جا شد. متغیر تعادل چشم باز و بسته به عنوان متغیر وابسته اندازه گیری شد. تحلیل آماری داده ها در پایان برنامه، بیانگر تغییر معنادار نمره های آزمون تعادل در هر دو وضعیت چشم باز و بسته بود (001/0=P). همچنین تفاوت دو گروه در نمره های تعادل چشم باز معنادار بود (023/0=P). براساس این نتایج در مجموع برنامه ترکیبی تعادلی و ثبات دهنده مرکزی برای ارتقای تعادل بیماران مبتلا به پارکینسون مناسب است و برنامه ای که در آن ابتدا تمرینات ثبات دهنده مرکزی انجام می گیرد، برنامه مفیدتری برای آنهاست.
تأثیر تمرینات ثبات دهنده ستون فقرات بر کاهش بی اختیاری ادرار در سالمندان(مقاله علمی وزارت علوم)
حوزه های تخصصی:
بی اختیاری ادرار در بین زنان سالمند روند رو به رشدی دارد و آمار آن، به خصوص در زنان سرای سالمندان، به مراتب بیشتر است. هدف پژوهش حاضر بررسی تأثیر چهارهفته تمرین ثبات دهنده ستون فقرات بر بی اختیاری ادراری سالمندان است. در این پژوهش آزمودنی های سالمند زن 50 تا 70سال (11±67کیلوگرم و توده بدنی4±27کیلوگرم برمترمربع) در دو گروه تمرین و کنترل (هر گروه 10نفر) به مدت چهارهفته (هفته ای سه جلسه) در تحقیق شرکت کردند و میزان بی اختیاری ادراری آنان ازطریق پرسش نامه ICIQ-OAB در مراحل پیش آزمون و پس آزمون اندازه گیری شد. با توجه به نرمال نبودن داده ها از آزمون های ناپارامتریک شامل آزمون ویلکاکسون و یومن ویتنی جهت بررسی تغییرات درون گروهی و بین گروهی در سطح 05/0≥P استفاده شد. تمرینات ثبات دهنده ستون فقرات باعث کاهش معنی دار بی اختیاری ادراری در زنان سالمند شد (001/0P=) به طوری که این تمرینات باعث کاهش غیرمعنی دار دفعات ادرار در روز (083/0 P=)، کاهش معنی دار دفعات ادرار در شب (001/0P=)، کاهش استرس استفاده سریع از سرویس بهداشتی (001/0P=) و کاهش نشت ادرار می شود (002/0P=). بررسی بین گروهی نشان داد که گروه تمرین از بی اختیاری ادراری کمتری در مقایسه با گروه کنترل برخوردار است (01/0P=). تمرینات ثبات دهنده ستون فقرات از طریق تقویت عضلات کف لگنی و شکمی به کاهش بی اختیاری ادراری و مؤلفه های آن می انجامد.
تأثیر برنامه بازتوانی با شدت فزاینده بر پویایی رشد قدرت اندام تحتانی سالمندان مبتلا به آرتروز، پس از عمل تعویض زانو(مقاله علمی وزارت علوم)
حوزه های تخصصی:
هدف پژوهش حاضر، بررسی تأثیر برنامه بازتوانی با شدت فزاینده بر پویایی رشد قدرت اندام تحتانی سالمندان مبتلا به آرتروز، پس از عمل تعویض زانو بود. بدین منظور، 30 سالمند که توسط پزشک معین با روشی مشابه تحت عمل آرتروپلاستی کامل زانو قرار گرفته بودند، در دو گروه تمرینی پانزده نفره قرار گرفتند. رژیم تمرینی یکی از گروه ها، اجرای تمرینات بدنی معمول برای بیماران بعد از عمل آرتروپلاستی بود. اما در پروتکل تمرینی گروه دیگر، شدت فشارها مرحله ای افزایش می یافت. نتایج آزمون تحلیل واریانس، بیانگر پیشرفت معنادار قدرت اندام تحتانی هر دو گروه بود. اما نتایج نهایی آزمون قدرت، بر برتری 25 درصدی گروه برخوردار از شدت فشار از گروه دیگر دلالت داشتند (016/0P=). این یافته ها بر احتمال ایجاد وقفه در پویایی رشد قدرت اندام تحتانی در صورت عدم رعایت اصل افزایش تدریجی شدت فشارهای تمرینی توسط سالمندان تحت عمل آرتروپلاستی زانو دلالت دارند.
اثر یک دوره برنامه چهار هفتهای الکتروتراپی و حرکت درمانی منتخب بر میزان درد و دامنه حرکتی شانه منجمد
حوزه های تخصصی:
شانه منجمد عارضهای است که منجر به کاهش حرکت و ایجاد درد در مفصل گلنوهومرال میشود که همراه با مشکلات قلبی و دیابتی گزارش شده است. هدف از تحقیق حاضر بررسی اثر یک دوره برنامه چهار هفتهای الکتروتراپی و حرکت درمانی منتخب بر میزان درد و دامنه حرکتی شانه منجمد بود. نوزده بیمار مبتلا به عارضه شانه منجمد(FSS) با میانگین سنی 37/56 سال به دو گروه کنترل و تجربی تقسیم شدند. گروه کنترل را بیمارانی تشکیل دادند که برنامه الکتروتراپی روی آنها اجرا شد و گروه تجربی علاوه بر برنامه الکتروتراپی برنامه تمرین بدنی را اجرا کردند. درد هنگام فعالیت و درد شبانه بیماران با استفاده از مقیاس VAS ارزیابی گردید. دامنه حرکتی در پایان هر هفته درمانی به مدت چهار هفته مورد ارزیابی قرار گرفت. اطلاعات گرد آوری شده با استفاده از آزمونهای آماری تست t Repeated Measures ANOVA و Post-Hoc توکی در سطح معنی داری (05/0≥P) تجزیه و تحلیل شد. در بررسی کاهش میزان درد هنگام فعالیت از پیش آزمون به پس آزمون تفاوت معنی داری برای هردو گروه درمانی وجود داشت (05/0>P). در مقایسه بین گروهها با وجود اینکه کاهش درد در زمان فعالیت گروه تجربی بیشتر بود اما این تفاوت از لحاظ آماری معنادار نبود (300/0=P). در بررسی کاهش میزان درد شبانه از پیش آزمون به پس آزمون تفاوت معنی داری برای هردو گروه درمانی وجود داشت (05/0>P). در مقایسه کاهش میزان درد شبانه بین گروه تجربی و کنترل کاهش درد در گروه تجربی به طور معناداری از گروه کنترل بیشتر بود (032/0=P). در بررسی افزایش دامنه حرکتی مفصل شانه از ارزیابی اولیه تا هفته چهارم تفاوت معنیداری در گروه تجربی وجود داشت (05/0>P). اما این تفاوت در گروه کنترل معنادار نبود (05/0P). نتایج حاصله نشان داد که بهطور کلی حرکت درمانی منتخب نسبت به الکتروتراپی در بهبود درد و کاهش دامنه حرکتی افراد مبتلا به عارضه شانه منجمد مؤثرتر است.
تأثیر هفت هفته تمرینات ثبات مرکزی و تعادلی بر عملکرد حرکتی و نارسایی های شناختی زنان مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس(مقاله علمی وزارت علوم)
حوزه های تخصصی:
هدف از پژوهش حاضر، بررسی تأثیر هفت هفته تمرینات ثبات مرکزی و تعادلی بر عملکرد حرکتی و نارسایی های شناختی زنان مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس بود. بدین منظور، 18 نفر از زنان مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس (با مقیاس وضعیت ناتوانی گستردة 0 تا 5/4 و میانگین سنی 62/8 ± 66/36 سال) براساس شرایط ورود به پژوهش به طور هدفمند انتخاب شده و به صورت تصادفی در دو گروه کنترل و تجربی جای گرفتند (گروه کنترل 10 نفر و گروه تجربی هشت نفر). جهت ارزیابی عملکرد حرکتی از آزمون 25 فوت راه رفتن و آزمون برخاستن و حرکت کردن زماندار استفاده شد و به منظور بررسی نارسایی های شناختی از پرسش نامه نارسایی های شناختی بهر ه گرفته شد. درادامه، گروه تجربی به مدت هفت هفته و به صورت سه جلسه در هفته تمرینات را انجام داد. این تمرینات شامل: تمرینات ثبات مرکزی روی توپ سوییسی و زمین و تمرینات تعادلی بود. شایان ذکر است که طی این مدت گروه کنترل هیچ برنامة ورزشی را انجام نداد. جهت تحلیل نتایج از تحلیل کواریانس استفاده گردید. نتایج نشان می دهد که عملکرد حرکتی گروه تجربی در مقایسه با گروه کنترل پس از هفت هفته بهبود یافته است (P=0.002 برای آزمون 25 فوت راه رفتن و P=0.001 برای آزمون برخاستن و حرکت کردن زماندار)؛ اما نمرة کلی نارسایی های شناختی (P=0.001)، نمرة خرده مقیاس حواس پرتی (P=0.001)، مشکلات حافظه (P=0.001) و مشکلات سهوی گروه تجربی کاهش داشته است (P=0.001)؛ بنابراین، می توان تمرینات ثبات مرکزی و تعادلی را برای بهبود عملکرد حرکتی و کاهش نارسایی های شناختی از قبیل حواس پرتی، مشکلات حافظه و مشکلات سهوی در زنان مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس به کار برد.
مقایسه اختلالات اسکلتی- عضلانی گردن و کمربند شانه کاربران رایانه مرد با و بدون فعالیت جسمانی(مقاله علمی وزارت علوم)
حوزه های تخصصی:
هدف از این تحقیق بررسی وضعیت عضلانی – اسکلتی ناحیه گردن و کمربند شانه ای در کارمندان مرد کاربر رایانه با و بدون فعالیت جسمانی بود. به ان منظور 120 نفر از کارمندان مرد به صورت خوشه ای انتخاب شدند. سپس به دو گروه (گروه اول دارای فعالیت جسمانی و گروه دوم بدون فعالیت جسمانی) تقسیم شدند. آنگاه وضعیت اسکلتی- عضلانی ناحیه گردن وکمربند شانه نمونه ها براساس پرسشنامه استاندارد نوردیک ارزیابی شد. پژوهش حاضر توصیفی از نوع رابطه ای – مقایسه ای با ماهیت کاربردی است.
اطلاعات خام به دست آمده با استفاده از نرم افزار SPSS نسخة 21 و بهره گیری از آمار توصیفی و آزمون خی دو (05/0α≤) تجزیه وتحلیل شد. نتایج آزمون ها نشان داد که اختلاف معناداری بین وضعیت اسکلتی – عضلانی ناحیه گردن و کمربند شانه دو گروه وجود دارد (p=0.001) و گروه دارای فعالیت جسمانی از وضعیت بهتری برخوردار بودند. از آنجا که احتمالاً فعالیت بدنی و آمادگی جسمانی، شیوع اختلالات اسکلتی – عضلانی را کاهش می دهد، آموزش و اجرای تمرینات ورزشی منظم در این افراد می تواند در پیشگیری از اختلالات مزمن اسکلتی – عضلانی ناحیه گردن و کمربند شانه مؤثر واقع شود و از هزینه های هنگفت ناشی از آن جلوگیری کند.
اثر ده هفته تمرینات ترکیبی در سطوح پایدار و ناپایدار بر قدرت عضلات و ظرفیت عملکردی در بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس(مقاله علمی وزارت علوم)
حوزه های تخصصی:
هدف از پژوهش حاضر، بررسی تأثیر ده هفته تمرینات ترکیبی در سطوح پایدار و ناپایدار بر قدرت عضلات و ظرفیت عملکردی بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس بود. بدین منظور، 30 بیمار در دو گروه تمرینی و یک گروه کنترل قرار گرفتند. نتایج نشان می دهد که در هر دو گروه تمرینی، افزایش معناداری در تمام پارامترهای اندازه گیری شده مشاهده می شود. همچنین، یافته ها بیانگر این هستند که گروه تمرین در سطح ناپایدار، پیشرفت معنادارتری در قدرت عضلات و آزمون های پنج بار نشستن و بلندشدن و بالارفتن از پله نسبت به گروه تمرین در سطح پایدار و کنترل داشته است. به طورکلی، می توان گفت تمرینات در سطوح پایدار و ناپایدار، منجر به افزایش معناداری در قدرت ایزومتریک عضلات و ظرفیت عملکردی بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس می شود.
تأثیر هشت هفته تمرینات منتخب بر قدرت آبداکتورهای ران و تعادل زنان سالمند سالم(مقاله علمی وزارت علوم)
حوزه های تخصصی:
کاهش تعادل و کنترل پوسچرال در سالمندان سبب بروز عوارض ناگواری مانند زمین خوردن و شکستگی لگن می شود.
نظر به اهمیت تعادل و قدرت در سلامت سالمندان، هدف مطالعة حاضر"" بررسی تأثیر هشت هفته تمرینات منتخب بر
قدرت آبداکتورهای ران و تعادل زنان سالمند سالم"" است. در تحقیق نیم هتجربی حاضر، 50 زن سالمند با میانگین سنی
152 سانتی متر، داوطلبانه شرکت کردند. تعادل ایستا و /45±2/ 60 کیلوگرم و قد 28 /93±6/ 59/04±2/1 سال، وزن 5
پویا و قدرت عضلات آبداکتور ران شرکت کنندگان پیش و پس از 8 هفته تمرینات منتخب، توسط آزمون های ایستادن
روی یک پا (تعادل ایستا)، زمان برخاستن و رفتن (تعادل پویا) و دستگاه دینامومتر دیجیتال (قدرت عضلات آبداکتور
ران)، اندازه گیری شد. از آمار توصیفی برای محاسبة میانگین و انحراف استاندارد اطلاعات و برای تعیین اختلاف بین
P≤ 0/ مستقل و وابسته در سطح معن اداری 05 t نمره های پیش آزمون و پس آزمون بین و درون گروهی به ترتیب از
استفاده شد. نتایج نشان داد که پس از هشت هفته تمرینات منتخب قدرت عضلات آبداکتور ران افزایش و همچنین
تعادل ایستا و پویای زنان سالمند بهبود یافت. نتایج مؤید نقش تمرینات درمانی منتخب در بهبود تعادل ایستا و پویای
افراد سالمند و همچنین وجود رابطه بین قدرت عضلات آبداکتور ران و تعادل ایستا و پویای زنان سالمند سالم است.
مقایسه فعالیت الکترومایوگرافی برخی از عضلات اندام تحتانی در افراد با و بدون ناراستایی پویای زانو در حرکت اسکات یک پا(مقاله علمی وزارت علوم)
حوزه های تخصصی:
کینماتیک صحیح عاملی مؤثر در کاهش مشکلات اسکلتی- عضلانی است. هدف از مطالعه حاضر مقایسه فعالیت عضلات در گروه دارای ناراستایی پویای زانو و افراد سالم در اسکات یک پا، بود. این مطالعه مقایسه ای روی 23 زن فعال با میانگین سنی 2±86/21 سال انجام گرفت. فعالیت عضلانی RMS اندام تحتانی، زاویه افت لگن، جابه جایی جانبی تنه و والگوس زانو در حرکت اسکات یک پا ثبت و برای مقایسه از تی مستقل با سطح معناداری آلفای 05/0 استفاده شد. نتایج حاکی از عدم تفاوت معنادار در افت لگن (86/0=P) و خمش جانبی تنه (25/0=P) بود. والگوس زانو در ناراستایی پویای زانو بیشتر از گروه کنترل بود (00/0=P). هرچند درصد MVC تمام عضلات، در ناراستایی پویای زانو بیشتر از گروه کنترل بود، ولی تنها عضله راست رانی (04/0=P) و سرینی بزرگ (05/0=P) تفاوت معناداری نشان دادند. همچنین همبستگی ضعیفی بین والگوس زانو با خمش جانبی تنه (33/0=r) و فعالیت راست رانی (37/0- =r) مشاهده شد. یافته ها فعالیت عضلانی بیشتری را در ناراستایی پویای زانو به خصوص در راست رانی و سرینی بزرگ نشان داد که نشان دهنده اهمیت این عضلات در کنترل راستای اندام تحتانی حین حرکات عملکردی است. همچنین احتمالاً ناراستایی پویای زانو حین اسکات یک پا، به صورت جبرانی تنه را به سمت پای تکیه متمایل می کند.
اثر تغییرپذیری تمرین بر کنترل پیش بینانه پاسچر در تکلیف دسترسی(مقاله علمی وزارت علوم)
حوزه های تخصصی:
تکلیف دسترسی یکی از تکالیف رایج برای بررسی سازوکارهای یادگیری است و جزو تکالیف روزانه زندگی انسان به شمار می رود. بهبود ثبات پاسچر می تواند در عملکرد این تکلیف تاثیر بگذارد. بدین منظور، هدف تحقیق حاضر مقایسه اثر تمرین ثابت (زمان واکنش ساده) و متغیر تصادفی (زمان واکنش انتخابی) بر بهبود کنترل پیش بینانه پاسچر افراد سالم در تکلیف دسترسی بود. در این تحقیق، 16 دانشجوی دختر راست دست با میانگین سنی 3.18.±27.18 مشارکت کردند. برای ارزیابی بزرگی کنترل پیش بینانه پاسچر از شاخص سرعت متوسط و جابه جایی مرکز فشار پا با استفاده از صفحه نیرو قبل از شروع حرکت دسترسی استفاده شد. نتایج تحلیل واریانس ترکیبی با اندازه گیری های تکراری در سطح معناداری P<0.05 نشان داد که تمرین متغیر تصادفی به افزایش جابه جایی و سرعت جابه جایی مرکز فشار قبل از شروع حرکت دسترسی منجر می شود، ولی این افزایش در آزمون اکتساب و یادداری معنادار نبود. بنابر یافته های این مطالعه، می توان نتیجه گرفت که تمرین متغیر تصادفی باعث افزایش ثبات پیش بینانه پاسچر شده است. اثر این تمرین بر کنترل پیش بینانه پاسچر می تواند در برنامه های توان بخشی به کارگرفته شود .
مقایسه سختی مفصل مچ پا در افراد با کف پای نرمال، صاف و گود در شروع گام برداری(مقاله علمی وزارت علوم)
حوزه های تخصصی:
هدف این تحقیق مقایسه سختی مفصل مچ پا بین افراد با کف پای نرمال، صاف و گود در شروع گام برداری بود. 30 دانشجوی دختر (10 نفر کف پای صاف،10 نفر کف پای گود و10 نفر کف پای نرمال) با میانگین سن 7/1±23 سال، قد 5/2±165 سانتی متر و وزن 5/2±53 کیلوگرم در این مطالعه شرکت کردند. سختی با استفاده از نسبت گشتاور عضلات به جابه جایی زاویه ای مفصل محاسبه شد. برای سنجش قوس کف پا از آزمون شاخص افتادگی ناوی و برای آزمون فرضیات، از آزمون آماری تحلیل واریانس (آنوا) یک عامله استفاده شد (05/0≥P). نتایج آماری نشان داد در میزان سختی مفصل مچ پا بین سه گروه اختلاف معناداری وجود دارد (001/0>P). نتایج آزمون تعقیبی توکی نشان داد میانگین سختی مچ پای افراد کف پای گود 97/61 درصد بیشتر از افراد کف پای صاف و 9/43 درصد بیشتر از افراد کف پای نرمال و میانگین سختی مچ پای افراد کف پای نرمال72/41 درصد بیشتر از افراد با کف پای صاف است. یافته ها نشان داد که با تغییر قوس کف پا سختی نیز تغییر می کند. از آنجا که سختی می تواند در بروز آسیب پذیری بافت نرم و سخت افراد تأثیرگذار باشد، به مربیان توصیه می شود این عامل بیومکانیکی در برنامه تمرینی افراد با ناهنجاری های کف پایی لحاظ شود.