فیلتر های جستجو:
فیلتری انتخاب نشده است.
نمایش ۲۶۱ تا ۲۸۰ مورد از کل ۱٬۱۴۰ مورد.
سند (سیاست خارجی آمریکا در آمریکای لاتین و روابط جمهوری اسلامی ایران با کشورهای آمریکای لاتین )
تاملی بر فراز و نشیب ها (سیاست خارجی ایران و فرانسه)
منبع:
گزارش دی ۱۳۸۷ شماره ۲۰۴
حوزه های تخصصی:
عمل گرائی در سیاست خارجی و گسترش روابط اقتصادی ایران و چین (1999-1979)(مقاله علمی وزارت علوم)
حوزه های تخصصی:
مقاله حاضر به بررسی علل گسترش مناسبات تجاری و اقتصادی ایران و چین در فاصله زمانی 1979 تا 1999 می پردازد. استدلال اصلی مطرح شده آن است که گسترش روابط دو کشور در نتیجه اتخاذ خط مشی های عمل گرایانه و واقع بینانه توسط دولتمردان تهران و پکن است. به ویژه سیاست اصلاحات و نوسازی «دنگ شیائوپینگ» در دهه 1970 نقشی مهم در افزایش مبادلات اقتصادی دوجانبه داشته است. عمل گرایی در سیاست خارجی باعث شده است تا دو کشور با وجود ایدئولوژی و نظام های سیاسی کاملاً متفاوت به همدیگر نزدیک شده و با وجود مخالفت ایالات متحده به گسترش همکاری های فیمابین در زمینه های مختلف مبادرت ورزند.
سند: متن کامل سخنرانی رییس جمهوری اسلامی ایران در مجمع عمومی سازمان ملل متحد: پیشنهاد دکتر احمدی نژا
اصول و مبانی سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران: جستاری در متون
حوزه های تخصصی:
متون دانشگاهی و پژوهشی مرتبط با سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران، یکی از منابع اصلی مطالعه سیاست خارجی ایران به حساب می آیند. مقاله حاضر به بررسی این متون از منظر اصول و مبانی سیاست خارجی جمهوری اسلامی می پردازد. برای این منظور، پرسش اصلی این است که مساله محوری مورد مطالعه متون موجود در مورد اصول سیاست خارجی جمهوری اسلامی چیست؟ فرضیه مقاله، نشان می دهد دغدغه اصلی متون مرتبط با سیاست خارجی، عمدتاً تقابل آرمان گرایی و واقع گرایی بوده است. برای بررسی این فرضیه، مقاله به سه بخش تقسیم شده است. بخش اول به تاریخچه سیاست خارجی از منظر متون موجود اشاره دارد. بخش دوم به مواجهه آرمان گرایی و واقع گرایی در رویکردهای انقلابی، اسلامی و ملی می پردازد و بخش سوم، چارچوبی نظری برای گذر از تناقضات این رویکردها ارائه می دهد.
Iran’s Foreign Policy in Post-Revolution Era: A Holistic Approach
In an approach of incorporation of existing models، this article seeks to explain the trends in the evolution of the foreign policy of the Islamic Republic of Iran over the past 30 years. To this end، it puts forward its perspectives with a view to the sustainability of principles and theoretical bases of Iranian foreign policy، and the variability of regional and international circumstances. It also tries to clarify how the past years experience of Iran’s foreign policy can now help shape an independent course in international relations and develop an order without the domination of imperialist powers، which will promote national pride and independence among developing countries.