خواجه شرف الدین شاپور (ارجاسب) تهرانى رازى، تخلص به "فریبى، شاپور، شاهپور" ازگویندگان شیعى مذهب نیمه دوم قرن دهم ونیمهء اول قرن یازدهم است. او ازگویندگان اولیه سبک هندى است که غالب ویژگى هاى این سبک در شعر او به چشم مى خورد. درکنار سبک هندى، سبک خراسانى، عراقى و مکتب وقوع نیز بر شعر او تاثیر گذارده است. بنابراین سبک او تلفیقى از سبک هاى رایج زبان فارسى است و مرحلهء گذر شعر فارسى از سبک عراقى به سبک هندى را مى توان در شعر او و دیگر معاصر انش جستجو کرد.
کلیم همدانى یا کاشانى (ولادت حدود 990 وفات 1061) از شاعران برجسته سبک موسوم به اصفهانى یا هندى است، او در آفرینش تصاویر جدید و خلق معنى و مضمون تازه یکى از توانمندترین شاعران این سبک است. تصویرهایى که ساخته ذهن و ذوق این شاعر خلاق است فراهم آمده از موضوعاتى است که یا از قبل در ادبیات ایران سابقه دارد و شاعر در ترکیب خود نگرشى تازه بدو دارد و یا موضوع جدیدى است که در سبک این دوره رایج شده است برخى از این موضوعات کاربرد بیشترى در شعر او داشته و برخى کمترکه با ذکر نمونه ها نشان داده شده است.
امیری فیروزکوهی ‘متخلّص به ((امیر)) شاعر قصیده سرا و غزل پرداز معاصر ‘ از خاندانی است صاحب نام. او درمیان سخنوران معاصر چهره ای دارد شناخته شده با تمام ویژگیهای یک شاعر طراز اول. امیری نه تنها در حوزه غزل و قصیده‘بلکه در میدان انواع دیگر شعر طبعی دارد به روانی آب‘زلال و صاف. اگرچه غزلش در نازک خیالی غزل صائب را به یاد می آورد‘ اما شهرتش در پیروی از سبک هندی بیشتر به جهت دفاع توأم با هواداری و مهرورزی از صائب و سخنوران سبک هندی است . و گرنه شعرش از سبک عراقی ملاحتی دارد خوش.