شاهنامه پژوهی

کوشش نویسندگان در این مقاله، به بازخوانی روند پدیدآمدن حماسه ی ملی شاه نامه، معطوف بوده است. نویسندگان از زاویه ای به نسبت تازه تر به روند پدیدآمدن شاه نامه یا شاه کار حماسه ی ملی، پرداخته اند. این درست است که ما امروز از متن به نسبت منقّح شاه نامه یا به تعبیری دیگر، کتاب بزرگ حماسه ی ملّی، برخوردار هستیم؛ امّا این که در فرایند پدید آمدن این متن که از باشکوه ترین متن های فرهنگی، اسطوره ای، زبانی، ملّی، ادبی و تاریخی ایران و زبان فارسی است، چه تحوّلاتی رخ داده یا این که در سیر سرودن آن کتاب، چه حادثه هایی به وقوع پیوسته، کم تر سخن در میان است. سبب این کاستی هم تا اندازه ای مشخص است: نبودن منابع کافی! نگارندگان این مقاله، در بررسی های تاریخی و شواهد شعری در متن شاه نامه، به این باور رسیده اند که شاه نامه ی فردوسی که خود حاصل آمده از متن یا متن های نوشتاری و به حدس و گمان، روایت هایی شفاهی بوده، در فضایی بسیار خطربار و با نقشه ای از پیش تعیین شده، از سوی حامیان حماسه ی ملّی و همت والای فردوسی، به گونه ای پیروزمندانه، پدید آمده است. این پیروزی، حاصل نقشه ای زیرکانه و مخفیانه از سوی حامیان حماسه ی ملّی بود و در مراحل گوناگون، مورد حمایت قرار گرفت تا سرانجام به همّت فردوسی، به شکل کنونی به دست ما رسید. بنا بر نتایج این مقاله، در فرایند یادشده، تا رسیدن به این نقطه از شکوه و به بارنشستن این نهال پربار، بسیاری از بزرگان فرهنگ و ادب و خویش کاران وطن دوست ایرانی، در این راه، جان باختند.

۹۴۴.

زن در شاهنامه فردوسی

نویسنده: شمس الملوک مصاحب

منبع: وحید آبان ۱۳۴۸ شماره ۷۱

حوزه های تخصصی:

تعداد بازدید : ۱۰۹۸ تعداد دانلود : ۷۴۵

۹۴۵.

فردوسی؛ متعبد یا خردورز

نویسنده: حمیدرضا اردستانی رستمی

منبع: حافظ آبان ۱۳۸۹ شماره ۷۵

حوزه های تخصصی:

حوزه‌های تخصصی ادبیات حوزه های ویژه شاهنامه پژوهی

تعداد بازدید : ۱۰۹۷ تعداد دانلود : ۸۰۵

۹۴۶.

ارغنده یا آرغده؟ (تصحیح واژه ای در شاهنامه)(مقاله علمی وزارت علوم)

نویسنده: پژمان فیروزبخش

منبع: ویژه نامه نامه فرهنگستان (زبان ها و گویش های ایرانی) دوره جدید آذر ۱۳۹۳ شماره ۴

کلید واژه ها: شاهنامه فردوسی ارغنده آرغده әrәγaṇt- اوستایی arγand پهلوی ērand پهلوی

حوزه های تخصصی:

تعداد بازدید : ۱۰۹۷ تعداد دانلود : ۹۷۹

از جمله واژه های دشوار و شاذّ شاهنامه فردوسی ارغنده (به معنی «خشمگین») است که در بعضی از دست نویس های کهن این کتاب به صورت آرغده ثبت شده است. مقاله حاضر در پی اثبات درستی ضبط آرغده در شاهنامه و سایر متون قدیم فارسی است و ارغنده را صورت تغییریافته ای از این واژه می داند، که ارتباطی با arγand و ērand فارسی میانه و әrәγaṇt- اوستایی ندارد. نویسنده، ضمن بررسی برابرهای әrәγaṇt- اوستایی در زند اوستا و دیگر متون پهلوی نشان داده است آنچه مصحّحان اغلب ērang خوانده اند گونه دیگری از arγand است و باید ērand خوانده شود.

۹۴۷.