فاطمه صادقی

آنتزوپومترى نقش مهمى در مدیریَت صنعتى و بهداشت حرفه اى دارد و نیاز هست که به طور منظَم اطلاعات آنتروپومترى جمع آورى شود. ولی پیش از این مطالعه ی انتروپومترى کارگران ایرانى در قومیت هاى مختلف انجام نشده است. پژوهش حاضر با هدف بررسی شاخص های آنتروپومتریک کارگران ایرانی در شش قوم؛ و تهیه ی بانک اطلاعاتی حاوی ابعاد آنتروپومتریک این افراد انجام شد. این اطلاعات مى تواند به مدیران، طراحان، مهندسان، و بهداشت عمومى کمک کند. روش بررسی : در این پژوهش ، داده های مربوط به 3716 نفرافراد نمونه ، شامل 2965 مرد و 751 زن مورد بررسی قرار گرفت . جامعه ی مورد مطالعه ، کارگران زن و مرد ایرانی در محدوده سنی 60-20 سال میباشند و محل اجرای این طرح 9 دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی می باشد که در برگیرنده ی شش قوم فارس، ترک، کرد، لر، بلوچ و عرب در کشور ایران هستند، 36 بعد از ابعاد بدن به اضافه وزن کارگرانی که به طور تصادفی انتخاب شدند به روش استاتیک اندازه گیری شد. بعلاوه ، پرسشنامه ای حاوی سئوالاتی در مورد مشخصات دموگرافیک نمونه های مورد مطالعه جمع آوری گردید. جهت اندازه گیری ابعاد بدن از صفحات مدرج 1*2 متری عمود برهم ، کولیس با اندازه های بزرگ و کوچک ،کالیپر ، متر نواری و قابل ارتجاع و ترازو برای سنجش وزن استفاده شد. کلیَه ی اندازه گیری ها در وضعیت استاندارد نشسته و ایستاده انجام شده اند. یافته ها: نتایج این بررسی حاکی ست که میانگین قد در کارگران مرد ایرانی 172 سانتی متر و در کارگران زن ایرانی 158 سانتی متر می باشد. همچنین در این تحقیق میانگین وزن در مردان 74 و در زنان 58 کیلوگرم به دست آمد. از نظر آمارى تفاوت معنادارى بین قد و وزن کارگران مرد و زن ایرانى مشاهده شد ( P < 0.0001 ) .قابل توجه این که در بسیارى از ابعاد صدک پنجم مردان(مرد ریز نقش (تقریباً برابر با صدک پنجاهم زنان (زن میانه) است. نتیجه گیری: وجود اختلافات در بین ابعاد بدن انسان ها به ویژه در زنان و مردان انتخاب روشی را جهت طراحی محصولات و تجهیزات ضروری می سازد. "

هدف از مقاله حاضر بررسی رابطه میان قدرت و جنسیت در اخلاقیات منبعث از تفکر مزدایی در ایران پیش از اسلام است. بدین منظور سعی شده تا ضمن اشاره به آرایی درباره رابطه میان قدرت و جنسیت در بعد نظری، این مقولات در قالب آرا و توصیه های اخلاقی و فقهی در ایران پیش از اسلام به ویژه در آرای فقهی و اخلاقی زرتشتی و در قالب مفاهیمی چون مفهوم «اشه» و «خویشکاری» و مسایلی چون طهارت، آداب جنسی، مسایل و احکام مربوط به زن در دوره دشتان (حیض) و احکام مربوط به نحوه رفتار با بیگانگان مورد بررسی قرار گیرد. مطابق این بررسی روشن می شود که مناسبات قدرت در روابط میان زن و مرد در اخلاقیات از مشروعیت برخوردار بوده است. این مناسبات از شکل و قالبی انضباطی برخوردارند که ضمن تجویز آداب ویژه در نحوه برخورد با جسم و جنسیت به درونی کردن و نهادینه شدن کارکردهای انظباطی می انجامند که برآیند آنها فرودستی جنس مونث و تثبیت و تداوم نظام پدر سالار در خانواده و مناسبات اجتماعی بوده است.

ه دف از پژوهش حاضر، بررسی تأثیر تمرینات ادراکی حرکتی بر رشد اجتماعی کودکان کم توان ذهنی آموزش پذیر بود. بدین منظور، 24 کودک دختر و پسر (گروه تجربی 12 نفر و گروه کنترل 12 نفر) کم توان ذهنی آموزش پذیر شهر اصفهان ( میانگین سنی22/1 ±80/8 سال و ضریب هوشی 92/1±73/66) به صورت هدفمند انتخاب شدند. شرکت کنندگان براساس ضریب هوشی ثبت شده و عملکرد خود در پرسش نامة رشد اجتماعی (پرسش نامة رشد اجتماعی وایلند) هم سان گشته و در گروه های تجربی و کنترل قرار گرفتند. گروه تجربی به مدت هشت هفته، هر هفته سه جلسه 45 دقیقه ای و درمجموع، 24 جلسه در برنامة تمرینات ادراکی حرکتی شرکت نمود و گروه کنترل به فعالیت های روزمره خود پرداخت. شایان ذکر است که جمع آوری اطلاعات شرکت کنندگان به شکل پیش آزمون و پس آزمون انجام گرفت و به منظور مقایسه دو گروه از روش آماری تحیل کوواریانس استفاده گردید (0.05>P). نتایج نشان می دهد که بین عملکرد دو گروه تجربی و کنترل در رشد اجتماعی کلی تفاوت معنادار ی به لحاظ آماری وجود دارد (P=0.004)؛ بنابراین، می توان گفت تمرینات ادراکی حرکتی می تواند برنامه مناسبی جهت افزایش رشد اجتماعی کودکان کم توان ذهنی باشد.

این مقاله کوششی است برای تبیین برخی از جنبه های تعاملات تمدنی شامل ایده گفت و گوی تمدن ها از منظر دیدگاههای جنسیت، به ویژه دیدگاه ژولیا کریستوا، فمینیست بلغاری الاصل فرانسوی.پرسش های بنیادینی که مقاله حاضر در صدد پاسخ دادن به آنهاست، عبارتند از: چنانچه به تعبیر کریستوا سامان نمادین جوامع مدرن را از یکسو و آنارشی نشانه ـ ای سایر جوامع را از سوی دیگر در نظر بگیریم، آیا امکان برقراری یک گفت و گوی تفاهم آمیز میان آنها وجود دارد یا خیر؟ آیا این گفت و گو صرفا نوعی گفت و گوی جدلی خواهد بود که به تعبیر لیوتار در «چنبر تعارض ها» و منازعات قدرت خواهد افتاد؟ نهایتاً آنکه تحت کدام شرایط، امکان چنین گفت و گوی تفاهم آمیزی وجود خواهد داشت؛ گفت و گویی که در آن تحول و تقلیل یک فرهنگ به دیگری (در اینجا تقلیل امر نشانه ای به امر نمادین) صورت نگیرد؟