علی آنی زاده

مهم ترین نقش زبان، برقراری ارتباط در روابط اجتماعی و میان فردی است. این امر در راستای قواعد کاربردشناختی زبان قرار دارد. توانایی کاربرد این قواعد و اصول «توانش ارتباطی» نامیده می شود و نقش مهمی در کیفیت ارتباطات اجتماعی انسان ها از لحاظ تأثیر کنش ها و واکنش های آنها در اذهان و کنش های کلامی و غیرکلامی مخاطبان ایفا می کند. مهارت های ارتباطی دارای انواع کلامی و غیرکلامی و مؤلفه های بسیاری همچون:گیرنده، فرستنده، پیام، رسانه، کانال، سروصدا یا اختلال، بازخورد و بافت است و هریک از آنها، مشمول جنبه های گوناگونی است. اصل نوبت گیری و قطع گفتار یکی از جنبه های مهم مهارت های ارتباطی است که به رعایت بسیاری از ظرایف ارتباطی وابسته است. از آنجا که نحوه به کارگیری مهارت های ارتباطی، به ویژه اصول نوبت گیری و قطع گفتار، با اصل ادب و نزاکت اجتماعی رابطه مستقیم دارد، رعایت صحیح این اصول موجب ارتباط مؤثرتر و موفق تر مجریان با مخاطبان و درنهایت، اثربخشی مطلوب تر پیام خواهد شد. این مقاله، با تأکید بر بخش هایی از گفتگو که کلام منتقل یا گسسته می شود، صدوبیست دقیقه از گفتگوهای برنامه های تلویزیونی شبکه های1، 2، 3 و 4، شامل پانزده دقیقه آغازین از هشت برنامه (از هر شبکه دو برنامه)، را به روش توصیفی- تحلیلی بررسی کرده و مهارت های ارتباطی مجریان سیما را با تأکید بر عناصر کلامی در اصل نوبت گیری و قطع کلام مورد توجه قرار داده است. یافته ها نشان می دهد عوامل بسیاری در امر نوبت گیری مجریان در گفتگوهای تلویزیونی مؤثر است که عبارت اند از: نبود هماهنگی در رعایت عناصر کلامی و غیرکلامی، تعارفات، کلمات جداکننده، پرسش های سرنخ گیر روشن کننده، ارائه اطلاعات، موضوع بحث، بازگردانی کلام، درخواست آمرانه و تردید در سخن.

یکی از شاخصه های سبک زیست جوامع، زندگی شبانه است که نوع نگاه مردم به شب و چگونگی بهره مندی آنان از این بازه زمانی را نشان می دهد. اگرچه مفهوم زیست شبانه به لحاظ مبانی نظری، پس از انقلاب صنعتی و به واسطه رشد اقتصاد و به منظور استفاده بهینه از زمان شکل گرفت، بدیهی است پیش از آن بیشتر ملت ها متناسب با فرهنگ و ارزش های حاکم بر جامعه خود، حیات و سرزندگی شبانه را تجربه کرده اند. در جامعه سنتی ایران، سنت دیرینه شب نشینی، اصلی ترین کانونی است که با واکاوی آن می توان به کیفیت زندگی اجتماعی شبانه ایرانیان دست یافت. به جز آن بسیاری از جلوه های سرزندگی اجتماعی شبانه در ایران مرهون آیین هایی است که در بستر شب انجام می گیرند . این جستار کوشیده است ضمن مطالعه اسنادی و بررسی پیشینه پیدایش شهرهای 24 ساعته، گونه های مختلف سنت شب نشینی در ایران را به عنوان مهم ترین جلوه فعالیت های فراغتی و اجتماعی شبانه ایرانیان بررسی کند و به این پرسش پاسخ گوید که: آیا زندگی شبانه ایرانی ها صرفاً درونی است یا می توان جلوه هایی از حیات اجتماعی شبانه در بیرون از خانه را در آن ان یافت. نتایج این پژوهش نشان می دهد به جز شب نشینی های رایج که در کانون خانواده شکل می گرفته بیشتر اجتماعات شبانه، وابسته به آیین و مناسبت بوده است و حضور مردم در بیرون از خانه برای تفریح، اقتصاد و اجتماع در شبانگاه به صورت غیرآیینی کمتر مجال بروز یافته است.