تصویر یک اصلاح طلب

«در خطوط چهره او قوه جاذبه‏ای وجود داشت و چشمانش خاکستری و خسته می‏نمود و در وجود نحیف و خسته او، یک قدرت و نفوذ خارق‏العاده موجود و بیان او بسیار سحرآمیز بود که من کمتر در کشورهای اسلامی نظیر آن را دیده بودم»، «ما را روی حصیری که بیرون اتاقش افتاده بود، نزدیک خود نشانید. در آنجا بود که به سر تاثیر و نفوذ زیاد و حسن شهرت او پی بردم.» اینها بخشی از خاطرات ژنرال استورز مشاور کمیسر عالی انگلستان در عراق است که ما را با حال و هوای آن مرد بزرگ آشنا می‏کند. وقتی که دشمن این‏گونه از او تعریف کند بی‏جهت نخواهد بود که دوستان در جذبه‏های معنوی او غرق شوند و «کلامش از عراق تا اصفهان نافذ» باشد. او صاحب کتاب گرانقدر و معروف «عروه‏الوثقی» است که حاشیه‏نویسی علمای بزرگ شیعه بر آن، نشانه درجه علمی و اجتهادی آنان محسوب می‏شود. او که در ردیف مراجع بزرگی چون ملامحمدکاظم خراسانی(ره) و ملاعبدالله مازندرانی(ره) قرارداشت به تدریج حوزه نفوذ و مقلدانش گسترش یافت، تا زمانی که مرجع علی‎الاطلاق زمان گشت. صرف‎نظر از مقام علمی و معنوی بلندمرتبه، در سیره اجتماعی و سیاسی نیز شخصیتی ممتاز و اسطوره‎ای بود. توجه فراوان به مظلومان و ضعیفان جامعه و کمکهای مستقیم و غیرمستقیم به مساکین و ایتام و درماندگان یکی از خصوصیات چشمگیر او بود. مبارزه او با نفوذ سیاسی ـــ اقتصادی استعمارگران و مشارکت در اصلاحگریهای اجتماعی روزگار در هاله‏ای از فراست و وقار و پختگی قرارداشت. در عین بی‏باکی و شجاعت؛ در مقابل آنچه که به شخص او مربوط می‏شد، گذشت و سعه صدر پیشه می‏ساخت و در مورد تکالیف شرعی به جد و جهد تمام پایداری می‎کرد. دفاع جانانه او از مرحوم شیخ فضل‏الله نوری(ره)، همفکران وی، نشا‎ن‎دهنده آن بود که بی‏هیچ واهمه‎ای بر سر حقیقت ایستادگی می‏کند و از توهینها و تهمتها و آسیبها نمی‏هراسد. آری، او دانشمند بزرگ فقه امامیه و مرجع بزرگوار شیعیان، مرحوم آیت‏الله العظمی سیدمحمدکاظم طباطبایی یزدی(ره) معروف به «صاحب عروه» است که از هر زاویه به مطالعه شخصیت و زندگانی او بپردازیم، درسها و نکته‏های ارزشمند و رغبت‏انگیزی نصیبمان می‏شود. در این زمینه توجه شما را به مقاله‏ای که پیش رو دارید جلب می‏کنیم.

مرحوم آیت‎الله العظمی سیدمحمدکاظم طباطبایی یزدی، معروف به صاحب عروه، به سال 1247 یا 1256 ق (بنا به اختلاف اقوال) دریکی از روستاهای یزد، موسوم به کسنویه ـــ که اینک جزو شهر شده است ـــ درخانواده‏ای کشاورز چشم به جهان گشود.

سیدمحمدکاظم، علوم مقدماتی را در شهر یزد آموخت. سپس راهی حوزه پررونق آن روز اصفهان گردید و از محضر عالمان برجسته آن دیار، همچون صاحب روضات و شیخ محمدباقر نجفی (پدر بزرگوار آقانجفی و حاج‎آقا نور‏الله اصفهانی معروف) بهره جست و از مرحوم نجفی اجازه اجتهاد گرفت. آنگاه، بار سفر بست و درسال 1281 ق به نجف اشرف مشرف گردید، در آنجا نزد فقهای بزرگی چون شیخ راضی نجفی، شیخ مهدی آل کاشف‏الغطا و میرزای شیرازی (پرچمدار نهضت تحریم تنباکو) به تکمیل بنیه علمی خویش پرداخت تا آنکه به طور مستقل بساط تدریس گسترد و به تعلیم و تربیت شاگردان پرداخت و دیری نگذشت که از بزرگ‎ترین مراجع عصر خود شد و به ویژه، پس از فوت مرحوم آخوند خراسانی، اکثریت قاطع شیعیان جهان ـــ در عراق، ایران، هند، افغانستان، قفقاز و… ـــ به تقلید وی درآمده و مطیع حکم و فتوای او گشتند!¹

1 ـــ مقام عالی علمی و معنوی

جلالت قدر مرحوم سید در علم و تقوا، بیش از آن است که به وصف درآید و در این خصوص، همین بس که مراجع بزرگ تقلید شیعه در دوران اخیر، آغاز مرجعیت خویش را به نوعی با نشر حواشی خویش بر کتاب گرانسنگ عروع‏الوثقای او اعلام می‏کنند.

صاحب ریحانه‏الادب در وصف او می‏فرماید:

«از فحول و متبحرین علمای امامیه قرن… چهاردهم هجرت و عالمی است متقی، عامل، محقق، مدقق، جامع تمامی علوم دینیه فروعیه و اصولیه، سید علمای وقت، حامل لوای شریعت، ازمفاخر شیعه و رییس مذهبی فرقه محقه، بالخصوص در فقه جعفری به نهایت متبحر، دارای فکری عمیق و نظری دقیق، مرجع تقلید اغلب شیعه، علامه وقت و سرآمد فقهای عصر، حوزه درس او در نجف اشرف انفع حوزه‏های علمیه و مرجع استفاده اکابر و فحول اساتید بود…»²

محدث قمی، وی را «سید عالمان امت، شیخ طائفه، پرچمدار تشیع و قطب آسیای شریعت… فقیه عصر و مایه برکت روزگار ما» برشمرده است.³

آیت‏الله شیخ محمد حرزالدین ـــ از شاگردان برجسته آخوند خراسانی ـــ می‏نویسد:

«صاحب عروه، خصوصا درایام اخیر عمر خویش، به ریاست و زعامتی بسیار وسیع و گسترده رسید؛ بلکه فقیه اعظم و زعیم مطلقی شد که هیچ‎کس را یارای رقابت با او نبود. وی دریایی مواج و متلاطم از علم و تحقیق و متانت بود. همه مسایل فقهی و اخبار اهل بیت را در گنجینه ذهن و دل خویش حاضر داشت.»⁴

دیگر مورخان نیز، از صاحب احسن‏الودیعه گرفته تا حاج شیخ آقابزرگ تهرانی و دیگران، هریک در این زمینه داد سخن داده‏اند که در این مختصر، مجال ذکر آنها نمی‏باشد.

صرف‏نظر از دیگر خدمات سید، ایشان درکار تدریس علوم دینی و پرورش فضلا و مجتهدان گرانمایه توفیقی شگرف داشت و شخصیتهای بسیار برجسته‏ای از محضر شریفش برخاستند که تاریخ تشیع و روحانیت شیعه در عصر اخیر مفتخر به وجودشان است. حضرات آیات عظام حاج شیخ عبدالکریم حایری یزدی، حاج آقا حسین قمی، حاج آقا حسین بروجردی، شیخ محمدحسین کاشف‏الغطا، شهید سید محمدتقی خوانساری، حاج آقا رضا مسجدشاهی اصفهانی، سید عبدالحسین شرف‏الدین عاملی، سید محمد فیروزآبادی، شیخ زین‏العابدین عابدی زنجانی، شیخ فضل‏الله شیخ‏الاسلام زنجانی، سید یونس اردبیلی، شیخ جعفر نقدی، آقامیرزا محمود امام جمعه زنجانی، میرزا مهدی آشتیانی، شیخ عبدالنبی عراقی و بسیاری دیگر از آن جمله به شمار می‏روند.

2 ـــ نفوذ اجتماعی ـــ دینی

از دیگر امتیازات مرحوم سید، نفوذ اجتماعی چشمگیر اوست. احمد کسروی درخصوص نفوذ گسترده وی در میان مردم آورده است:

«سید یزدی در رده آخوند خراسانی و حاج شیخ [عبدالله] مازندرانی شمرده می‏شد و گروهی انبوه از ایرانیان، از «مقلدان» او می‏بودند…»⁵

مهدی ملکزاده، از نویسندگان تاریخ مشروطه نیز می‏گوید:

«سید «مریدان و مقلدین زیاد در ایران داشت و عشایر شیعه عراق عرب، از او تقلید می‏کردند واو را پیشوای مطلق خود می‏دانستند و هرگاه ضرورت ایجاب می‏کرد، ممکن بود هزارها عرب مسلح تحت اختیار او گذارند و احکامش را با آهن و آتش پیش ببرند.»⁶

درتلگرام سر جرارد لوتر ـــ کنسول انگلیس در زمان مشروطه ـــ نیز خطاب به وزیر خارجه وقت آن دولت آمده است که: «سید کاظم یزدی… نفوذ قابل ملاحظه‏ای در قفقاز دارد.»

3 ـــ سیره اجتماعی ـــ سیاسی

سیره مستمر سید در امور اجتماعی ـــ سیاسی آن‏گونه که خود بارها درنامه‏های خویش به این و آن متذکر شده است، نخست: تحصیل اطلاع دقیق و کامل از جوانب، آثار و تبعات حوادث و رویدادها بود و دیگر: تامل در صحیح‏ترین راه و پخته‏ترین نوع برخورد با آنها (به نحوی که «بد»، «بدتر» نشود و «فاسد» به «افسد» نینجامد) و در نهایت: تصمیم و اقدام قاطع از سر بصیرت و تدبیر به رد یا تایید حوادث مزبور.

حقیقت این است که وی در اتخاذ برخورد منفی یا مثبت با جریانات و جناحهای گوناگون، از اقدامات شتابزده، ناپخته و احساساتی، به شدت پرهیز می‏کرد و اگر کسانی، مغرضانه یا ساده‏لوحانه، سید را در قبال حوادثی که بر جوامع اسلامی و جهان تشیع می‏گذشت، عنصری بی‏تفاوت و کناره‏گیر! شمرده‏اند، سخت به خطا رفته‏اند. نامه‏ای که مرحوم سید، در ایام تحصن علمای تهران در صدر مشروطه در قم، به دو تن از علمای پایتخت ـــ مرحوم حاج میرزا ابوتراب شهیدی و حاج شیخ روح‏الله قزوینی ـــ نوشته، به وضوح نشانگر اهتمام وی به اصلاح امور جامعه اسلامی و بیانگر متانت و احتیاط او در برخورد پخته و درست با قضایا و حوادث است.

اسناد به جای مانده از مرحوم سید، به خوبی نشان می‏دهد که هر جا وی احساس تکلیف شرعی می‏نمود، اقدام می‏کرد و بر روی آن نیز می‏ایستاد و با جوسازی گروه‏های فشار و توهین و تهدید مخالفین، صحنه را خالی نمی‏کرد و در عین حال، نسبت به آنچه به شخص او مربوط بود، سعه صدر و گذشت بسیار نشان می‏داد، چنانکه در گرماگرم مشروطه اول، جمعی در مقام توهین و تهدید او برآمدند و پخش این خبر موجب تحریک شدید احساسات دینی عشایر دجله و فرات شد و به ورود مسلحانه آنان به نجف و اقدامشان در تعقیب توطئه‏چیان انجامید. حکومت عثمانی نیز به حمایت از سید برخاست (در آن زمان هنوز سلطان عبدالحمید عثمانی را از تخت به زیر نکشیده بودند)، اما سید، در عین پایمردی و استقامت بر عقیده دینی ـــ سیاسی ـــ اجتماعی خویش، کیفر توطئه‎چیان را به خدا واگذاشت و از انبوه هواداران مسلح خویش ـــ و نیز حاکم عثمانی ـــ مصرانه خواست که از تعقیب اشخاص دست بردارند.

4 ـــ سید و مشروطه وارداتی

در صدر مشروطه، سید از امضای بی‏قید و شرط مصوبات مجلس شورا ـــ که از ماهیت اعضا و حاصل کار آنان در آینده، بی‏اطلاع و نگران بود ـــ سرباززد و حمایت از آن نهاد قانونگذاری را منوط به انطباق کامل مصوبات آن با موازین شرع انور شمرد. زمانی هم که موج فتنه و آشوب بالا گرفت و جمعی از عناصر مشکوک همچون تقی‏زاده در نقاب هواداری از آزادی و ضدیت با استبداد، به «مبارزه با دین و روحانیت» پرداختند، به مقابله برخاست و در این راه سختیها و رنجها کشید.

وجهه نظر ایشان نسبت به مشروطه، همسو با آرا و نظریات شهید حاج شیخ فضل‏الله نوری بود و آنگاه که شیخ شهید، با همفکران خویش، به حضرت عبدالعظیم(ع) در شهرری پناهنده شد، سید مجدانه به حمایت از او پرداخت. نامه‏ای که شهید نوری در محرم 1327 ـــ شش ماه پیش از اعدام خویش ـــ به مرحوم سید نگاشته، گواه پایمردی و خلوص آن دو بزرگوار در دفاع بی‏امان از ساحت اسلام و تشیع است.⁷

بر پایه نامه‏هایی که سید صاحب عروه در مشروطه به افراد مختلف نوشته‏اند، به روشنی می‏توان دریافت که وی، «دفع کفریات و حفظ عقیده و اجرای قوانین محکمه قرآنیه و شریعت ابدیه محمدیه» همراه «با ملاحظه جهات موجبات صلاح و صیانت دین و دمای مسلمین» را «اهم فرایض ربانیین علما» می‏دانست.⁸ آن زمان نیز که در بحبوحه مشروطه، از سوی گروه‏های ترور، تهدید گردید، به صراحت فرمود:

«این امر، راجع به دین اسلام است و حفظ نفوس و اعراض مسلمین باید بشود و حفظ شوکت مذهب جعفری (صلوات‏الله علیه و علی آبائه الطاهرین و ابنائه المعصومین) و دماء باید بشود و این معنی، جز به مطابقت با شریعت مطهره نخواهد شد و از کشتن هم باک ندارم، چیزی از عمر من باقی نمانده که از آن خائف باشم و از دین خود دست بردارم…»⁹

5 ـــ حمایت از مظلومان و دلسوزی نسبت به ضعیفان

ترجیع‏بند کلام سید، در نامه‏ها، تلگرافها و پیغامهای متعدد خویش به صاحبان قدرت و ارباب دولت توصیه به «رعایت ضعفای مسلمین و حمایت مظلومین و اعانت به فقرا و مساکین و نهی از منکرات و امر به معروف» بود و «حراست رعایا را که ودایع الهی‏اند» از اهم وظایف آنان می‏شمرد. خود نیز، همه‏جا، به شخصه و یا از طریق ارسال وسایط، به یاری تهیدستان و مستمندان و از پای‏افتادگان، خصوص آنان که آبرو و مناعت طبعی داشتند، می‏شتافت. بی‏جهت نیست که به نوشته آیت‏الله حرزالدین پس از مرگش «عموم فقیران و حاجتمندان، در سوگ فقدان وی گریستند».¹⁰

این روحیه که سید آن را از نیای والای خویش، امیرمومنان علی(ع) به ارث برده بود، حماسه‏های درخشانی را در کارنامه اعمال وی رقم زده که به یکی دو مورد از آن اشاره می‏کنیم. نوشته‏اند:

«موقعی که ارتش انگلستان وارد عراق شد، با مقاومت مردم مسلمان عراق مواجه گردید و از جمله کسانی که با آنان مقابله کردند، اهالی نجف اشرف بودند. لهذا، زمانی که انگلیس بر عراق تسلط کامل یافت، در مقام انتقامجویی از اهالی نجف اشرف برآمد و در این باب، حاکم انگلیس به حضور مرحوم سیدمحمدکاظم یزدی (قده) آمده و عرض کرد: دولت از شما خواهش می‏کند که نجف اشرف را ترک گویید و به کوفه بروید؛ زیرا دولت می‏خواهد مردم نجف را تادیب کند. سید فرمود: به تنهایی بروم یا اهل بیتم نیز همراه باشند؟ گفته بود که اهل بیتتان را نیز همراه ببرید. آن مرحوم دلیرانه فرمود:

مردم نجف، اهل بیت منند؛ پس من نیز خارج نمی‏شوم. بگذار آنچه که به اهل بیتم می‏رسد، به من نیز برسد.¹¹

و با این سخن استوار، اهل نجف را از آسیب انتقام قشون فاتح ـــ که چشمشان را خون فراگرفته بود ـــ مصون داشت؛ زیرا با نفوذ عمیقی که سید در جهان اسلام داشت، انگلیسیها صلاح نمی‏دیدند که به صراحت و به طور رسمی به وی متعرض گردند و با این کار، احساسات منفی شیعیان جهان را به ویژه در مستعمره آشوب‏زده هند بر ضد خویش تحریک کنند.

همچنین نقل شده است که یکی از بزرگان حوزه قم،¹² در روزگار مرجعیت فراگیر مرحوم سید، روزی به اتاق خصوصی ایشان رفته و در گوشه اتاق، یک دیزی کهنه و سیاه می‏بیند. از ایشان سوال می‏کند: «این چیست؟» سید جواب می‏دهند: «دیگ زمان طلبگی من هست. گذاشته‏ام این بالا، جلوی چشمم، تا خود را فراموش نکنم!»¹³

یعنی: می‎خواهم سختی و سادگی ایام طلبگی خویش را همواره به یاد داشته باشم تا از حال ضعیفان و بیچارگان غافل نشوم و نیز غرور قدرت مرا نگیرد!

در نظر سید، ریاست و زعامت، ابزاری برای خدمت به خلق خدا و دفاع از آیین وی به شمار می‏رفتند.

6 ـــ هشیاری نسبت به توطئه‏ها و دسیسه‏های استعمار

سید صاحب عروه، نسبت به دسیسه‏های استعمار و شیوه‏های مرموز نفوذ و رخنه آنان در جامعه اسلامی ـــ که گاه چهره‏ای دلسوزانه و حق به جانب نیز به خود می‏گیرد ـــ سخت حساس بود و مدارای وی با حکومتهای ایران و عثمانی، به همین امر بازمی‏گشت و جهتی ضداستعماری داشت.

ضدیت ایشان با مشروطه نیز بدین علت بود که دست دشمن را در آستین آن حرکت هویدا می‏دید و در حقیقت، آن دقت نظر ویژه سید ـــ که پیش‏تر از آن یاد شد ـــ در عرصه سیاست خارجی به غایت عمق و اوج خویش می‏رسد و از همین‏رو بودکه آن مجتهد شیعی، از قبول پول «موقوفه اود» هند ـــ که انگلیسیها در پی سلطه بر هند، بر آن چنگ انداخته و در پخش آن میان طلاب، خالی از اغراض سیاسی نبودند ـــ سرباز زد و با این عمل، پا جای پای شیخ انصاری نهاد که پیش از آن تاریخ، از پذیرش آن پول سرباز زده بود.

اود، از مناطق شیعه‏نشین در شمال مرکزی هند است که از دیرباز، برخی از متمکنین آن مبلغ قابل توجهی را وقف حوزه‏های علمی شیعه در عراق کرده بودند تا با نظارت مجتهدین به مصرف طلاب و روحانیون برسد. انگلیسیها که به مرور بر سرزمین هند و از آن جمله اود (ایالت اوتارپرادش فعلی) مسلط شدند، همچون دیگر امور بر روی موقوفه مزبور دست گذاشته و پخش آن در عراق را بر عهده کنسولگری انگلیس در بغداد نهادند. در کتب مختلف آن عصر، از این پول، با عناوین «وجوه هند» یا «پول هند» یاد شده و نام برخی از علما که آن پول را در میان طلاب و مستحقین پخش کرده ـــ و کم‏وبیش خود نیز در فقر و تنگدستی می‏زیستند ـــ در بعضی کتب تراجم نظیر قصص‏العلما، کرام‏البرره و معارف‏الرجال آمده است. ظاهر کار، در اوایل امر، چندان مشکلی نداشت و تا حدودی طبیعی می‏نمود…

عوامل کهنه‏کار استعمار، زیر نقاب تحویل این پول به علما و پخش آن در میان طلاب و مستحقین شهرهای مقدس عراق، موذیانه به دنبال پیشبرد اغراض سیاسی خویش بودند و اینجاست که مراجع بیدار و تیزبین شیعه همچون شیخ انصاری و صاحب عروه از همین مقدار دخالت دستهای مشکوک در امور حوزه‏ها نیز نگران بوده و سخت از آن پرهیز می‏کردند.¹⁴

خان ملک ساسانی درکتاب دست پنهان سیاست انگلیس در ایران می‏نویسد:

«مرحوم حاجی محمدصالح کپه (بر وزن قبه) وکیل و پیشکار مرحوم شیخ‏الطائفه حاج شیخ مرتضی انصاری که خود نیز از نیکان و اخیار بود، برای پدرم حکایت کرده بود که: روزی قنسول انگلیس در بغداد به منزل شیخ انصاری در کاظمین آمد، سلام ملکه ویکتوریا را رسانیده و خواهش کرد که از وجوه اوقاف هند قبول بفرمایند. عادت شیخ بر این بود، هر وقت که می‏خواست تقاضایی را نپذیرد، به درون آستین راست خویش نگاه می‏کرد و جواب می‏داد. همین که شیخ به درون آستینش نگاه کرد، ما متوجه شدیم. پس از لحظه‏ای سر برآورد و فرمود (تکلیفم چیست).»¹⁵

آری، سید نیز از پذیرش آن وجوه سرباز زد¹⁶ و از قبول پولهای دیگری هم که انگلیسیها به عناوین فریبنده دیگر، گهگاه به محضر وی عرض می‏داشتند، امتناع ورزید که در اظهارات برجای مانده ازآنان منعکس است.

سر رونالد استورز یکی از سیاستمداران انگلیسی است که در قسمت امور مربوط به خاورمیانه عربی، به ویژه عربستان، اطلاعات وسیع و جامعی داشته و در جنگ بین‏الملل اول (1914 ـــ 1918) از بازیگران مهم سیاست انگلستان در عربستان، عامل ایجاد تنفر نسبت به ترکان عثمانی در میان اعراب و سرپرست کلنل لورنس مشهور (سلطان بی‎جقه انگلیس) بوده است.¹⁷

زمانی که انگلیسیها در سال 1917 کشور عراق را اشغال کردند، ژنرال استورز در اداره کمیسر عالی انگلستان سمت مشاور را داشت و چون زبان عربی را به خوبی و با لهجه اعراب، صحبت می‏کرد، همیشه با رجال و متنفذین آن کشور در تماس بود.

وی خاطرات روزانه خویش را در کتابی به نام شیوه‏های خاوری¹⁸ گرد آورده که بخشی از آن را برای بار نخستین مجله خواندنیها¹⁹ ترجمه و منتشر کرده است. استورز، درخاطرات مزبور، ماجرای دیدار و گفت‎وگوی خویش با مرحوم آیت‏الله سیدمحمدکاظم یزدی را چنین شرح می‏دهد:

«روز 20 مه 1917، ساعت دو و چهل دقیقه بعدازظهر، از کوفه به نجف مراجعت کردیم. پس از کمی استراحت در هوای خنک زیرزمین (سرداب)، در حدود ساعت 5 بعدازظهر به اتفاق گاریت ـــ یکی از مامورین کمیساریای عالی انگلستان در بغداد ـــ برای ملاقات سیدمحمدکاظم یزدی که کلامش از عراق تا اصفهان نافذ است، حرکت کردیم.

مشارالیه چندان احساسات خوبی نسبت به ما (انگلیسیها) نداشت و حتی هدیه‏ای را که به مبلغ دویست لیره قبلا به او تقدیم شده بود رد کرده بود. گاریت این مرتبه دستور داشت که با مبلغ یک‏هزار لیره به او نزدیک شود و با آنکه ناامید بود که باز بتواند وی را به پذیرفتن آن بقبولاند، از من خواهش کرد که در این کار به او مساعدت کنم.

من با کمال احتیاط این ماموریت را قبول کردم و پاکت محتوی اسکناس را در جیب خود گذاشتم و به اتفاق گاریت به طرف منزل سید شتافتیم. چند دقیقه درب منزل سید منتظر شدیم و سپس طلبه‏ای با کمال وقار به جایگاه او رفته و ورود ما را اطلاع داد.

سید، که بسیار پیر بود و جامه سفید وعمامه‏ای سیاه بر سر داشت و محاسن و ناخنهای وی با حنای قرمز خیلی خوب رنگ شده بود و درخشندگی خاصی داشت، بیرون آمد و با کمال سردی و بی‏اعتنایی به ما خوشامد گفت و ما را روی حصیری که در بیرون اتاقش افتاده بود، نزدیک خود نشانید. در آنجا بود که به سر تاثیر و نفوذ زیاد و حسن شهرت او پی بردم.

در خطوط صورت او قوه جاذبه‏ای وجود داشت و چشمانش خاکستری و خسته می‏نمود و در وجود نحیف و خسته او، یک قدرت ونفوذ خارق‏العاده موجود، و بیان او بسیار سحر‏آمیز بود که من کمتر در کشورهای اسلامی نظیر آن را دیده بودم. پس از سلام و تعارفات معمول گفتم که هر فرمایشی داشته باشید، انجام آن مورد اطاعت خواهد بود. جواب دادند: عتبات مقدسه را حفظ کنید! عتبات مقدسه را حفظ کنید! از اظهارات ایشان این‏‏طور استنباط کردم که منظورشان، حفظ حرمت عتبات مقدسه و آقایان علما و مجتهدین به‏طور کلی است.

سپس گوشزد کرد که در شهرهای شیعه‏نشین عراق، تنها افراد شیعه را به سمتها و مسوولیتها بگماریم و دستور داد که بایستی دکتر مظفر بک و جمال بابا، دو تن از شیعیان را که در بغداد توقیف بودند، آزاد نموده، فرماندار نجف را نیز میرزامحمد قرار دهیم.

در این موقع، معلوم شد آن وضعی که در ابتدای ملاقات داشتند، تغییر کرده و تا اندازه‏ای نرم شده‏اند و با کلماتی که بوی رضایت و خوشوقتی از آن می‏آمد با ما سخن می‏گفتند.²⁰

بعد به فارسی به یکی از طلابی که در حضور ایشان بود و بعد من فهمیدم، گفتند: اگر ترکان عثمانی این شیوه رفتار را با مردم پیش گرفته بودند، هیچ‏وقت ممالک عربی را از دست نمی‏دادند.

من گفتم [که] اوامر عالی ایشان را به سرپرستی کاکس ـــ کمیسر عالی انگلستان در عراق ـــ اطلاع خواهم داد.

بعد به ایشان نزدیک‏تر شده خواهش کردم که سه دقیقه خلوت کنیم. پس از آنکه تنها ماندیم، موضوع فقرای بی‏حد و حصر آنجا را پیش کشیده، تقاضا کردیم که در این باب با ما مساعدت کنند و سپس پاکت اسکناس را جلوی ایشان گذاشتیم.

سید، با کمال وقار، پاکت را به طرف ما پس زده، با عزم راسخی گفت که: هنوز موقع آن نرسیده است و از دریافت مبلغ، معذرت خواست. من ملاحظه کردم که فشار بیش از این متناسب با مقام شامخ او نیست. از این‎رو مجرای صحبت را برگردانده، راجع به شریف مکه که از هواخواهان و دوستداران او بود، صحبت را به میان کشیدم. تقریبا در حدود یک ساعت صحبتهای ما طول  کشید و قبل از اینکه از وی خداحافظی کنیم، یک مرتبه دیگر، تقاضای خود را تجدید کردم و او با کمال خوشرویی تقاضای ما را رد کرد و گفت: ممنون می‏شوم اگر آن چند تقاضای کوچک مرا انجام دهید.

من اطمینان حاصل کردم که با او نمی‏توان صحبت از پول کرد، مقام عالی او قابل خرید و فروش نیست و بسیار خوشوقت است که در این باب با او صحبتی ننماییم و البته چنین وضعی را در کشورهای مصر و حجاز که همه برای پول به دنبال ما می‏دوند نمی‏توان یافت.

پس از بازگشت از خدمت سید به منزل سیدعباس، کلیددار نجف رفته شب را توقف کردیم و فردای آن روز به بغداد بازگشتیم.»

7 ـــ جهاد با متفقین در جنگ جهانی اول

در جنگ جهانی اول، متفقین (روس، انگلیس، فرانسه و…) از زمین، دریا و آسمان به ممالک اسلامی حمله بردند و از هر طرف عرصه را بر دولت عثمانی ـــ که با همه عیوبش، به هر حال، عنوان اسلامی داشت ـــ تنگ کردند و به متصرفات آن ـــ از جمله سوریه و عراق ـــ لشگر کشیدند. مرحوم سید، با احساس خطر شدید برای اسلام و مسلمین، مجدانه به‎پاخاست و در صحن حرم امیرالمومنین علی(ع) در نجف منبر رفت وخطبه‏ای آتشین بر ضد استعمار ایراد کرد و مسلمین را به ستیز با اشغالگران فراخواند. پس از آن نیز همه‏جا، با ارسال نامه‏ها و تلگرافها وصدور احکام جهاد و صرف وجوهات، مجاهدان را یاری داد وافزون بر این، فرزند بزرگ و فاضل خویش سیدمحمد را نیز ـــ که بسیاری از مردم، به مرجعیت او پس از پدر، چشم دوخته‏بودند ـــ به نمایندگی خویش به جبهه رزم فرستاد که شرح جانفشانیها و حماسه‏آفرینیهای آن فقیه وارسته، خود تفصیلی جداگانه دارد و داستان آن، جز با مرگ مشکوک فرزند و نماز پدر بر جنازه وی در صحن حرم مولا(ع)، پایان نمی‏گیرد.

معروف است که انگلیسیها، در بحبوحه جنگ با مسلمین درعراق، یکی از مقامات عالی‏رتبه خویش را نزد سیدمحمد فرستادند و با تهدید و تطمیع، به او پیشنهاد دادند که چنانچه شخص او از معرکه کناره گیرد، مناصب حساس حکومت عراق را ـــ پس از اشغال آن توسط انگلیسیها ـــ برای همیشه در اختیار او و اولادش قرار خواهند داد.

سیدمحمد، پیشنهاد مزبور را ـــ که انگلیسیها در ازای آن بهایی گزاف می‏پرداختند ـــ بلافاصله قاطعانه ردکرد و پس از آن، شبانه به نجف آمد و پدر خویش، صاحب عروه را از ماجرا باخبر ساخت؛ ولی مرحوم صاحب عروه، پس از شنیدن خبر، خیلی طبیعی و معمولی ـــ چنان‏که گویی هیچ اتفاقی رخ نداده است! ـــ

به وی فرمود:

«کاری بجاکردی و جز این شایسته نبود؛ اما آمدنت به نجف و آوردن این خبر برای من، لزومی نداشت … سریعا به جبهه برگرد و به ادامه کار جهاد بپرداز!»

بازتاب فتوای جهاد مرحوم سید و عرصه مبارزات فرزند وی در جنگ با انگلیسیها، محدود به کشور عراق وبه اصطلاح سرزمین بین‏النهرین نبود؛ بلکه جنوب غربی ایران، یعنی حدود استان خوزستان فعلی را نیز دربرمی‏گرفت. با پیوستن دولت عثمانی به دول محور (آلمان و …) و اعلام جنگ آن دولت با متفقین، انگلیسیها به‎طور همزمان دست به اشغال مناطقی از جنوب عراق و ایران زدند ودر نتیجه، زمانی که مرحوم سید بر ضد اشغالگران انگلیسی حکم جهاد داد، آیت‎الله سیدمحمد یزدی ـــ فرزند مرحوم سید ـــ حکم جهاد ایشان را به میان عشایر غیور شیعه خوزستان آورد و آنان را بر ضد انگلیسیها ـــ که برای محافظت از تاسیسات مهم نفتی خویش در جنوب ایران آن استان را اشغال کرده بودند ـــ برانگیخت. مرحوم سید، همچنین در اول محرم 1333 ق نامه‏ای به شیخ خزعل ـــ والی وقت خوزستان ـــ فرستاد و از وی خواست که مجاهدین اسلام را بر ضد انگلیس یاری دهد. در پی این فتوای تاریخی، عشایر خوزستان در اسفند 1293 ش در نزدیکی اهواز در منطقه‏ای موسوم به غدیر دعی و تپه‏های المنیور با قشون تحت امر انگلیس درگیر شدند و تلفات زیادی به آنها وارد ساختند؛ به گونه‏ای که نیروهای انگلیسی ناگزیر به عقب‏نشینی گشتند؛ ولی بعدها با رفتن نیروهای عثمانی از منطقه و تنها ماندن عشایر خوزستان و خیانت ستون پنجم، نیروهای انگلیسی به سوی سوسنگرد پیشروی کردند و آن شهر قهرمان‏پرور را زیر آتش سنگین توپخانه خویش، وحشیانه به خاک و خون کشیدند.²¹

مرحوم سید، در عرصه ستیز با استعمار، تنها با انگلیسیها روبه‏رو نبود؛ بلکه زمانی هم که روسها در اواخر سلطنت محمدعلیشاه و اوج کشاکش مشروطه و استبداد، به بهانه حفظ امنیت اتباع خویش در ایران، به برخی از مناطق شمالی ایران (آذربایجان، گیلان و مازندارن) نیرو وارد کردند، صاحب عروه از جمله کسانی بود که به شدت به اعتراض برخاست.

در تلگراف سر جرارد لوتر به سر ادوارد گری ـــ وزیر خارجه وقت انگلیس ـــ که در همان روزها ارسال شده، چنین می‏خوانیم:

«موضوع: ایران.

تلگرام زیر را از نماینده سیاسی و سرکنسول دولت اعلیحضرت پادشاهی [= انگلیس] در بغداد دریافت داشتم:

معتقدم تا تخلیه ایران از سپاهیان روس که مورد تنفر علما بوده و می‏گویند شوم‏تر از تعلل [محمدعلی‏شاه] در اعلام مشروطه است، نمی‏توانم انتظار چندان کمکی از علمای نجف و کربلا داشته باشم. به‏طوری که شنیده‏ام، سیدکاظم یزدی که تاکنون در سیاست دخالتی نداشت و اینک هم‏قطار روسی‏ام به من اطلاع می‏دهد که نفوذ قابل ملاحظه‏ای در قفقاز دارد، تلگرامی به عنوان شاه مخابره کرده و اشغال خاک ایران را توسط سپاهیان بیگانه تفبیح کرده است. درباره این تلگرام، من چیزی به کنسول روس نگفته‏ام».²²

در جریان اخطار 1911 روسها به دولت ایران نیز که به اشغال بخشهایی از کشورمان توسط روسها و اعدام مرحوم ثقه‏الاسلام تبریزی به روز عاشورا در تبریز، انجامید، سید در فتوایی چنین نگاشت:

«امروز اروپاییها به حمله نظامی به کشورهای اسلامی سرگرم هستند. ایتالیا، طرابلس [لیبی] را و روس و انگلیس به ترتیب شمال و جنوب ایران را مورد تاخت و تاز قرارداده‏اند و اسلام رو به نابودی می‏رود؛ بنابراین، بر همه مسلمانان، چه عرب و چه عجم، واجب است که آماده دفاع از سرزمینهای اسلامی باشند. مسلمانان باید در راه بیرون راندن سربازان ایتالیایی از طرابلس و نیروی نظامی روس و انگلیس از ایران، جان و دارایی خود را فداکنند.

اکنون بزرگ‏ترین وظیفه مسلمانان این است که ایران و عثمانی را از شر این کفار صلیبی اشغالگر برهانند.»²³

8 ـــ مبارزه با استعمار اقتصادی

صاحب عروه، تنها به خطر نفوذ و سلطه سیاسی استعمار و جلوگیری از این نفوذ و سلطه نمی‏اندیشید؛ بلکه از آنجا که وابستگیهای اقتصادی جامعه اسلامی به غرب را مقدمه و زمینه‏ساز اسارت سیاسی مسلمین در چنگ استعمار می‏شمرد، لحظه‏ای از مبارزه با استعمار اقتصادی نیز غافل نبود.

غیرت دینی و حمیت ملی او هرگز نمی‏پذیرفت که امت اسلام را در عرصه تولید و تجارت و مصرف، نیازمند و وابسته به اجانب ببیند؛ آن هم اجانبی که مواد خام را خروار خروار، به بهایی ناچیز از کشورهای اسلامی ربوده و سپس کالاهای تهیه شده از همان مواد را مثقال مثقال، با بهایی گران به خود آنان می‎فروشند!

دستخط مرحوم سید خطاب به آقامیرزارحیم، که رونوشت آن نزد حقیر موجود است، به روشنی از توجه اکید و شدید وی به لزوم استقلال و خودکفایی اقتصادی جامعه اسلامی، و قطع رشته‏های وابستگی به اجانب درامر معاش و تجارت، پرده برمی‏دارد. دراین دستخط می‏خوانیم:

«جناب آقامیرزا رحیم

خداوند عالم بر توفیقات وتاییدات شما و هرکس در ترویج ملبوسات و صنایع اسلامیه مجدانه ساعی باشد، بیفزاید.

در این زمان که [دول] خارجه، به انواع حیل، رشته کسب و صنایع تجارت ـــ که مایه عزت و منشا ثروت است ـــ از دست مسلمین ربوده و منحصر به خود نموده[اند] و مثل خون در مجاری عروق ایشان راسخ و نافذ شده و شغل اهل اسلام به تدریج منحصر به دلالی و بیع و شراء²⁴ اجناس خارجه شده [است]، با آنکه اکثر مواد اجناس از قبیل پنبه و پشم و ابریشم و خاک چینی و غیره، خروار خروار، به ثمن بخس از بلاد مسلمین جلب می‏کنند و به الوان متعدده و اشکال مختلفه به اعلی القیم²⁵ در بازار مسلمین، مثقال مثقال، فروش می‏رود، مناسب است مسلمین از خواب غفلت بیدار شوند و به تدریج رفع احتیاجات خود را از خارجه بنمایند و به تاییدات ربانیه، از ذل فقر و احتیاج و سوال و تحمل عملگی کفار و تشتت در بلاد کفر برهند.

امیدواریم چنانچه در بدو اسلام، با قلت عدد، به نصرت الهی موید شدند، بر حسب کریمه واذکروا اذانتم قلیل مستضعفون فی‏الارض تخافون ان یتخطفکم الناس فاواکم و ایدکم بنصره و رزقکم من الطیبات لعلکم تشکرون²⁶ در این زمان که بحمدالله تعالی بر عده مسلمین به اضعاف مضاعف افزوده [شده] از برکات توجهات ولی‏الله امام زمان ـــ عجل‏الله تعالی فرجه ـــ رجاء تاییدات تامه و ترقیات فوق‏العاده داریم.

این احقر که از بدو عمر تاکنون، اغلب اوقات، لباسم از منسوجات دارالعباده [= شهر یزد] بوده و مکررا به برادران ایمانی توصیه نموده و گفته‏ام که لباسی که از ابتدا زرع ماده آن تا غزل²⁷ و نسج و رنگ آن با کلمه طیبه «لا اله لا الله، محمد رسول الله، علی ولی الله» انجام شود و جمعی از مسلمین از آن منتفع شوند، کجا و قماشهای منحوس کم‏دوام خارجه کجا؟!

و چند ماه قبل، شرحی در جواب استفتای شخص طهرانی، وجوه متعدده در رجحان آن ـــ شرعا و عقلا و عرفا ـــ نوشته‏ام و اکنون که بحمدالله نوع علما و طلاب نجف اشرف، کرباس اسلامی را پوشیده، امیدوارم اخوان مومنین، اقتدا و تاسی به روسای ملت²⁸ نموده برحسب غیرت اسلامیت ـــ مهما امکن²⁹ ـــ اقتصار به همان ملبوسات اسلامی نمایند؛ بلکه در تمام اثاث البیت خود تا ممکن است، اکتفا به مصنوعات اسلامی نموده و در ملبس و مطعم و مسلک خود، از شباهت به کفار بپرهیزند ـــ چنانچه در اخبار شریفه از آن نهی شده ـــ بلکه تمام افعال و اعمال و اخلاق خود را اسلامی نمایند تا کلیتا ممتاز و در صورت و معنی به هیچ‏وجه شباهتی به کفار نداشته باشند. انشاءالله تعالی متدینین تجار هم بعد از این، اجناس خارجه را به بلاد اسلامیه جلب نکنند تا این یک مشت به کشت و کار و صنایع بپردازند و تشتت و تفرقه آنها بدل به اجتماع، به قلیل زمانی نتایج حسنه آن را مشاهده نمایند.

نصرالله من نصرالاسلام، والسلام علی اخواننا المومنین.»

به مناسبت این سند، توجه خوانندگان را به دستخط دیگری از مرحوم سید صاحب عروه در تایید «شرکت اسلامیه» اصفهان (که هدف آن، مبارزه با استعمار اقتصادی بود) جلب می‏کنیم.

شرکت اسلامیه، شرکتی بود که در تاریخ ذی‏قعده 1316 ق (سالهای پس از پیروزی نهضت تحریم تنباکو) به همت مرحوم آیت‏الله آقانجفی اصفهانی و جمعی دیگر از رجال دینی و اجتماعی اصفهان به‏وجودآمد و مقصود از تاسیس آن: بسیج نیروها و امکانات موجود جامعه اسلامی برای تولید کالاها و منسوجات وطنی، تشویق و رواج صنایع و کالاهای داخلی، و در نهایت، ایجاد استقلال و خودکفایی صنعتی و مبارزه با استعمار اقتصادی بود. شعبه اصلی این شرکت در اصفهان بود و شعبات فرعی آن در بلاد گوناگون ایران (وحتی خارج از ایران، همچون اروپا و روسیه و…) قرارداشت.

با تاسیس این شرکت و ایجاد شعبات آن در مناطق مختلف، علمای بزرگ وقت ایران و عراق ـــ همچون آیات عظام محمدحسن مامقانی، شرابیانی، آخوند خراسانی، میرزاحسین نوری، میرزاحسین تهرانی و… ـــ از آن حمایت کردند که یکی از آنان نیز مرحوم سید صاحب عروه بود.³⁰ دستخط مرحوم سید، از قرار زیر است:

بسم الله الرحمن الرحیم

الحمدلله علی ما انعم، و له‏الشکر بما الهم، و صلی الله علی سیدنا محمد و آله و سلم.

فواید و منافع و عواید این انتظام، کمال وضوح دارد، حسن این نظم، از بیان مستغنی است. شایسته و مناسب و به موقع و محل است که عموم مومنین… از هر صنف و هر نوع، هر یک به قدر مقدور و به وجه میسور، در تشیید اساس وترویج این امر مهم، اهتمام تمام و بذل جهد و صرف همت نمایند و مهما امکن از البسه و اقمشه خارجه متحرز باشند؛ بلکه سزاوار این است که در سایر جهات حرکات و سکنات و کیفیات لباس و طعام و شراب و گفتار و کردار، از وضع و طرز کفار خود را برحذر و برکنار دارند.

قال الصادق صلوات الله علیه: «اوحی الله تعالی الی نبی من انبیائه قل للمومنین لاتلبسوا لباس اعدائی و لاتطعموا مطاعم اعدائی ولاتسلکوا مسالک اعدائی فتکونوا اعدائی کما هم اعدائی»³¹ . ان الله لایغیر ما بقوم حتی یغیروا ما بانفسهم.

حرره الاحقر محمدکاظم الطباطبایی³²

9 ـــ سخنان مرحوم سید صاحب عروه

مرحوم سید، سخنان کوتاه به زبان عربی دارد که در پایان کتاب عروه‏الوثقای ایشان (چاپ اول، نجف) آمده است که برخی از آنها را، همراه با ترجمه، در زیر می‏خوانید:

 *ازدد خیرا، تزدد خیرا.

کارهای نیک را بیشترکن، خیر بیشتری خواهی دید.

 *اعمال السداد سداد لابواب الفساد.

انجام کار خیر، قفل درهای فساد است.

 *اضاعه السر ذاعه الشر.

افشای راز مردم، مایه انتشار بدیهاست.

 *بلوغ الامال برکوب الاهوال.

دستیابی به آرزوها، در گرو تن دادن به خطرات است.

 *التفکر مصباح النجاح.

اندیشه و تفکر، چراغ پیروزی است.

 * زینوا محاسن الاقوال بمحاسن الافعال.

گفتار نیک خویش را به کردار شایسته زینت بخشید.

 *الزهاده مجمع کل سعاده.

زهد و وارستگی، جامع هر سعادتی است.

 *العدو الصادق خیر من الصدیق المنافق.

دشمن صاف و صریح، از دوست منافق و دورو بهتر است.

* قله الکلام من کثره العقل.

کم‏گویی، نشانه پرعقلی است.

 *قل خیرا تسمع خیرا.

نیک بگو، تا نیک بشنوی.

 *لا تجالس من تجالس الا بعد اختباره فی مجالس.

هیچ‎کس را به همنشینی خویش برنگزین؛ مگر آنکه او را قبلا در مجالس آزموده باشی.

 *لابد للریاسه من کیاسه، و سیاسه، و متانه، و وزانه، و دیانه وامانه، و وقار من غیر استکبار، و سکینه من غیر استنکار، و هیبه فی لین ومنعه فی تمکین، و بصیره بالامور لیوقعها مواقعها، وخیره بالمطالب لیضعها مواضعها و معرفه بطبقات لیعطی کلا حقه، و ملاحظه جلال الله و هیبته و کبریائه و عظمته، فان کتابه لایغادر صغیره الا احصاها، والقمصد الاقصی والغایه القصوی مراقبته تعالی فی جمیع الحالات و سائر الاوقات فی کافه الحرکات و السکنات.

ریاست و سروری بر خلق، لوازمی دارد که از جمله آنها امور زیر است:

کیاست و زیرکی، سیاست و تدبیر، متانت و سنگینی، دیانت و امانت، وقاری که از تکبر به دور باشد، آرامش خاطر، مهابت و صلابت در عین نرمی و امتناع و خودداری در عین تمکین، بصیرت به امور و گزینش اهداف تا هرچیز را در جایگاه شایسته آن نهد و معرفت به طبقات مختلف مردم تا حق هر کس را به خوبی اداکند و ملاحظه جلال الهی و هیبت کبریا و عظمت وی، که همه اعمال آدمی ـــ چه کوچک و بزرگ ـــ در دیوان او ضبط می‏شود و بزرگ‏ترین مقصد و مقصود آدمی آن است که در جمیع حالات و اوقات و در تمامی حرکات و سکنات خویش، خدای متعالی را در نظر داشته باشد.

 *المال زیند، لا کمال.

مال و ثروت، مایه زینت است نه نشانه کمال.

 *ما فاز بالمعالی من ترک السهر باللیالی.

کسی که شب زنده‏داری و مناجات با خدای متعال را در دل شبهای تاریک ترک کند، به مقامات بلند معنوی نخواهد رسید.

 *من خف عیاره کثر عثاره.

کم‏مایگان، لغزش بسیار دارند.

10 ـــ غروب خورشید

مرحوم آیت‏الله سیدمحمدکاظم یزدی، در سال 1337 ق در نجف اشرف درگذشت و جهانی را عزادار خویش ساخت. وی پیش از مرگ، چند تن از فقهای عصر را اوصیای خویش قرارداد که یکی از آنان، مرحوم آیت‏الله حاج شیخ محمدحسین آل کاشف‏الغطا ـــ صاحب کتاب اصل الشیعه و اصولها ـــ مصلح دینی مشهور در عصر اخیر بود که از شاگردان و ارادتمندان ویژه مرحوم سید محسوب می‏گردید و علاقه و ارادت وافرش به پیشگاه سید، از نامه بسیار ادیبانه‏ای که در سال 1330 ق خطاب به سید نگاشته آشکار است.³³

 *مآخذ تحقیق پیرامون زندگی، آثار و خدمات مرحوم صاحب عروه

حاج شیخ آقابزرگ تهرانی، میرزای شیرازی، ترجمه وزارت ارشاد، صص 182 ـــ 183.

موسوی اصفهانی، احسن الودیعه، ج 1، ص 188 به بعد.

مهدی بامداد، تاریخ رجال ایران، 6/250 ـــ 251.

مدرس تبریزی، ریحانه‏الادب، 6/391 ـــ 393.

محدث قمی، فوائد الرضویه، 2/592 ـــ 598.

واعظ خیابانی، علماء معاصرین، صص 113 ـــ 114.

معلم حبیب‏آبادی، مکارم الآثار، 4/1321 ـــ 1324.

سیدمحسن امین، اعیان الشیعه، 10/43.

عبدالحسین مجید کفایی، مرگی در نور، صص 9 ـــ 93.

شیخ محمد حرزالدین، معارف الرجال، 2/316.

احمد کسروی، تاریخ مشروطه ایران، صص 294 و 382 ـــ 385 . 496 ـــ 498.

باقری بیدهندی، مجله نور علم، نشریه جامعه مدرسین حوزه علمیه قم، دوره دوم، شماره 3، صص 76 ـــ 86.

پی‎نوشتها

1 ـــ سید محسن امین، اعیان الشیعه، تحقیق و اخراج: دکتر حسن امین، دارالتعارف للمطبوعات، بیروت 1403 ق، 10/43: کان فقیها اصولیا محققا مدققا انتهت الیه الریاسه العلمیه و کان معول التقلید فی المسائل الشرعیه علیه و قبض علی زعامه عامه الامامیه و سوادهم…

2 ـــ محمدعلی مدرس، ریحانه‏الادب، کتابفروشی خیام، چاپ دوم، تبریز، بی‎نا، 6/391.

3 ـــ حاج شیخ عباس قمی، فوائد الرضویه، کتابخانه مرکزی، تهران، بهمن 1327 ش، 2/596 ـــ 597.

4 ـــ شیخ محمد حرزالدین، معارف الرجال، افست کتابخانه آیت‏الله العظمی مرعشی نجفی، قم 1405 ق، 2/326.

5 ـــ ر.ک: احمد کسروی، تاریخ مشروطه ایران، موسسه چاپ و انتشارات امیرکبیر، چاپ پنجم، تهران، فروردین 1340 ش، بخش دوم، صص 496 ـــ 498.

6 ـــ مهدی ملکزاده، تاریخ انقلاب مشروطیت ایران، انتشارات علمی، چاپ دوم، تهران، زمستان 1363 ش، 3/512. یحیی دولت‏آبادی نیز در حیات یحیی، انتشارات عطار و انتشارات فردوسی، چاپ سوم، تهران 1361 ش، 4/13. با اشاره به نفوذ تام و یگانه سید در جنگ جهانی اول می‏نویسد: «اکنون در نجف شخص اول است» و نیز «اکنون که خود رییس مسلم شده، طرفی ندارد که مخالف یا موافق شناخته شود».

7 ـــ برای این نامه، ر.ک؛ پایداری تا پای دار؛ سیری در حیات پربار علمی، معنوی، اجتماعی و سیاسی شهید حاج شیخ فضل‎‏الله نوری، از همین قلم موسسه تحقیقاتی وانتشاراتی نور، تهران 1368 ش، 59 ـــ 66.

8 ـــ رسائل… شیخ شهید فضل‏الله نوری، گردآوری محمد ترکمان، موسسه خدمات فرهنگی رسا، تهران 1362 ش، 1/240، تلگراف مرحوم سید به آخوند ملامحمد آملی.

9 ـــ همان، ص 308.

10 ـــ شیخ محمد حرزالدین، همان، 2/328.

11 ـــ این جریان، معروف است و در ماخذ گوناگون از آن جمله کتاب پندهایی از رفتار علمای اسلام، ص 14 آمده است.

12 ـــ مرحوم آیت‎الله العظمی مرعشی نجفی.

13 ـــ مجله نور علم، دوره دوم، ش 3، ص 84.

14 ـــ در باب موقوفه مزبور و حوادث مربوط به آن، به تفصیل درکتاب تراز سیاست؛ مروری بر سیاست و مدیریت شیخ انصاری قدس سره، کنگره بزرگداشت دویستمین سالگرد میلاد شیخ اعظم انصاری رحمه‏الله، قم: پاییز 1373 ش، صص 65 ـــ 66 و 96 ـــ 184 بحث کرده‏ایم.

15 ـــ خان ملک ساسانی، دست پنهان سیاست انگلیس درایران، انتشارات بابک، چاپ سوم، تهران: زمستان 1362 ش، صص 104 ـــ 105.

16 ـــ مهدی بامداد، تاریخ رجال ایران در قرون 12 و 13 و 14 هجری، کتابفروشی زوار، تهران: 1347 ش، 6/251.

17 ـــ لورنس در جای جای کتاب مشهورش هفت رکن حکمت، ترجمه مسعود کشاورز، موسسه مطبوعاتی عطایی، چاپ دوم، تهران 1369 از وی یاد کرده است. در جلد اول، ص 113 کتاب مزبور می‏نویسد:

«سرپرست ما، رونالد استورز، منشی قسمت شرق اداره [اطلاعات و جاسوسی ارتش و جاسوسی غیرنظامی انگلیس در مصر، مستقر در قاهره] باهوش‏ترین انگلیسی در خاورمیانه بود که از کارآمدی و کفایت بهره داشت. او برخلاف علایق متنوعی که در زمینه‏های موسیقی، ادبیات، مجسمه‏سازی، نقاشی و خلاصه هر آنچه که از موهبات زیبای جهان هستی بود، داشت، درعین حال لایق و کاردان بود و هر آنچه ما برداشت می‏کردیم، حاصل کشته‏های او بود. در میان ما او همیشه برترین بود، چنانچه می‏توانست خود را از دنیا و هرچه در آن وجود دارد به دور بدارد و روح و جسم خود را با استقامتی چون یک ورزشکار برای یک نبرد بزرگ بسازد. سایه او کار و سیاست انگلیسی را در مشرق‏زمین چون زیوری دربرمی‏گرفت». وی به زبان عربی و اقناع حریف تسلط داشت و با آلمانی و فرانسه نیز آشنا بود (همان: 1/133 و 145 ـــ 146 و 127 به بعد).

استورز، پس از چندی، از سوی انگلیسیها به سمت فرماندار قدس برگزیده شد تا زمینه را برای ایجاد کانون ملی یهود در فلسطین (یا به تعبیری دقیق‏تر: پی‏ریزی مقدمات تشکیل دولت اسرائیل) فراهم سازد.ر.ک؛ عجاج بویهض، پروتکلهای دانشوران صهیون، ترجمه حمیدرضا شیخی، بنیاد پژوهشهای اسلامی آستان قدس رضوی، مشهد، 1373 ش، صص 53 و 225.

18 ___ Sir Ronald Storrs: Orientations, London, 1945.

19 ـــ سال ششم، ش 48، 1325 ش. و نیز ر.ک؛ جعفر الخلیلی، موسوعه العتبات المقدسه، موسسه الاعلمی للمطبوعات، چاپ دوم، بیروت 1407 ق، ج 6، قسم النجف، بخش 1، صص 252 ـــ 258.

20 ـــ خواننده آگاه توجه دارد که با «روایتی انگلیسی» از ماجرا روبه‏رو بوده و به اصطلاح قلم در دست دشمن است؛ بنابراین در مطالعه این گزارش ـــ که طبعا خالی از تعصب و غرض‏ورزی و دست کم، تسامح نیست ـــ دقت لازم را اعمال خواهد کرد. مفاد سفارشهای مرحوم سید (توصیه به اشغالگران انگلیسی مبنی بر پرهیز از خشونت و توهین نسبت به مردم وعلما و عبرت‏گیری از سرنوشت ترکهای عثمانی) به طور کامل معلوم است و پیداست که آن مرد بزرگ، در آن وانفسای سلطه نظامی بریتانیا بر اعتاب مقدسه، از طریق نفوذ بر زوایای روح و شخصیت صاحب‏منصبان انگلیسی و نصیحت ایشان، سعی در تقلیل مظالم قشون فاتح داشته است.

21 ـــ جناب حجت‏الاسلام والمسلمین حیدری، امام جمعه موقت اهواز، در باب حماسه المنیور تحقیق مبسوطی دارند که به تازگی منتشر شده است.

22 ـــ حسن معاصر (مترجم)، تاریخ استقرار مشروطیت در ایران، مستخرجه از روی اسناد محرمانه وزارت امور خارجه انگلستان، انتشارات ابن‏سینا، تهران، دوره کامل یک‏جلدی، ص 1149.

23 ـــ عبدالهادی حائری، تشیع و مشروطیت در ایران و نقش ایرانیان مقیم عراق، موسسه انتشارات امیرکبیر، تهران: 1360ش، ص 161.

24 ـــ بیع و شراء: فروش و خرید.

25 ـــ اعلی القیم: گرانترین قیمتها.

26 ـــ انفال، آیه 26.

27 ـــ غزل: رشتن و تابیدن مو یا پشم.

28 ـــ روسای ملت: مقصود، علما و مراجع مذهبی است.

29 ـــ مهما امکن: تا آنجا که ممکن است.

30 ـــ ر.ک؛ موسی نجفی، اندیشه سیاسی و تاریخ نهضت بیدارگرانه حاج‎آقا نورالله اصفهانی، بی‏تا، تهران، بهار 1369ش، صص 53 ـــ 127.

31 ـــ امام صادق(ع) فرمود: «خدای متعال به یکی از پیامبران خویش وحی فرمود که به مومنان بگو: لباس دشمنان مرا نپوشید و خوراک دشمنان مرا نخورید و رفتار دشمنان مرا پیش نگیرید که در این صورت همچون آنان دشمنان من خواهید شد.

32 ـــ نقل از: روزنامه ثریا، سال دوم، شماره 13، رجب 1317ق.

33 ـــ ر.ک؛ فصلنامه تراثنا، سال اول، ش4، ص 163 به بعد.

سوتیترها

دیری نگذشت که مرحوم صاحب عروه از بزرگ‎ترین مراجع عصر خود شد و به ویژه، پس از فوت مرحوم آخوند خراسانی، اکثریت قاطع شیعیان جهان ـــ در عراق، ایران، هند، افغانستان، قفقاز و… ـــ به تقلید وی درآمده و مطیع حکم و فتوای او گشتند!

در فقه جعفری به نهایت متبحر، دارای فکری عمیق و نظری دقیق، مرجع تقلید اغلب شیعه، علامه وقت و سرآمد فقهای عصر، حوزه درس او در نجف اشرف انفع حوزه‏های علمیه و مرجع استفاده اکابر و فحول اساتید بود…»

وی دریایی مواج و متلاطم از علم و تحقیق و متانت بود. همه مسایل فقهی و اخبار اهل بیت را در گنجینه ذهن و دل خویش حاضر داشت.»

وی از اقدامات شتابزده، ناپخته و احساساتی، به شدت پرهیز می‏کرد و اگر کسانی، مغرضانه یا ساده‏لوحانه، سید را در قبال حوادثی که بر جوامع اسلامی و جهان تشیع می‏گذشت، عنصری بی‏تفاوت و کناره‏گیر! شمرده‏اند، سخت به خطا رفته‏اند.

اسناد به جای مانده از مرحوم سید، به خوبی نشان می‏دهد که هر جا وی احساس تکلیف شرعی می‏نمود، اقدام می‏کرد و بر روی آن نیز می‏ایستاد. در عین حال، نسبت به آنچه به شخص او مربوط بود، سعه صدر و گذشت بسیار نشان می‏داد.

وجهه نظر آیت‏الله طباطبایی یزدی نسبت به مشروطه، همسو با آرا و نظریات شهید حاج شیخ فضل‏الله نوری بود و آنگاه که شیخ شهید، با همفکران خویش، به حضرت عبدالعظیم(ع) در شهرری پناهنده شد، سید مجدانه به حمایت از او پرداخت.

ترجیع‏بند کلام سید، در نامه‏ها، تلگرافها و پیغامهای متعدد خویش به صاحبان قدرت و ارباب دولت توصیه به «رعایت ضعفای مسلمین و حمایت مظلومین و اعانت به فقرا و مساکین و نهی از منکرات و امر به معروف» بود. خود نیز، همه‏جا، به شخصه و یا از طریق ارسال وسایط، به یاری تهیدستان و مستمندان و از پای‏افتادگان، خصوص آنان که آبرو و مناعت طبعی داشتند، می‏شتافت.

نقل شده است که یکی از بزرگان حوزه قم،¹² در روزگار مرجعیت فراگیر مرحوم سید، روزی به اتاق خصوصی ایشان رفته و در گوشه اتاق، یک دیزی کهنه و سیاه می‏بیند. از ایشان سوال می‏کند: «این چیست؟» سید جواب می‏دهند: «دیگ زمان طلبگی من هست. گذاشته‏ام این بالا، جلوی چشمم، تا خود را فراموش نکنم!»

آن مجتهد شیعی، از قبول پول «موقوفه اود» هند ـــ که انگلیسیها در پی سلطه بر هند، بر آن چنگ انداخته و در پخش آن میان طلاب، خالی از اغراض سیاسی نبودند ـــ سرباز زد و با این عمل، پا جای پای شیخ انصاری نهاد که پیش از آن تاریخ، از پذیرش آن پول سرباز زده بود.

سید، که بسیار پیر بود و جامه سفید وعمامه‏ای سیاه بر سر داشت و محاسن و ناخنهای وی با حنای قرمز خیلی خوب رنگ شده بود و درخشندگی خاصی داشت، بیرون آمد و با کمال سردی و بی‏اعتنایی به ما خوشامد گفت و ما را روی حصیری که در بیرون اتاقش افتاده بود، نزدیک خود نشانید. در آنجا بود که به سر تاثیر و نفوذ زیاد و حسن شهرت او پی بردم.

من اطمینان حاصل کردم که با او نمی‏توان صحبت از پول کرد، مقام عالی او قابل خرید و فروش نیست و بسیار خوشوقت است که در این باب با او صحبتی ننماییم و البته چنین وضعی را در کشورهای مصر و حجاز که همه برای پول به دنبال ما می‏دوند نمی‏توان یافت.

در جنگ جهانی اول، مرحوم سید، با احساس خطر شدید برای اسلام و مسلمین، مجدانه به‎پاخاست و در صحن حرم امیرالمومنین علی(ع) در نجف منبر رفت وخطبه‏ای آتشین بر ضد استعمار ایراد کرد و مسلمین را به ستیز با اشغالگران فراخواند.

بازتاب فتوای جهاد مرحوم سید و عرصه مبارزات فرزند وی در جنگ با انگلیسیها، محدود به کشور عراق وبه اصطلاح سرزمین بین‏النهرین نبود؛ بلکه جنوب غربی ایران، یعنی حدود استان خوزستان فعلی را نیز دربرمی‏گرفت.

سید در فتوایی چنین نگاشت: «امروز اروپاییها به حمله نظامی به کشورهای اسلامی سرگرم هستند. ایتالیا، طرابلس [لیبی] را و روس و انگلیس به ترتیب شمال و جنوب ایران را مورد تاخت و تاز قرارداده‏اند و اسلام رو به نابودی می‏رود؛ بنابراین، بر همه مسلمانان، چه عرب و چه عجم، واجب است که آماده دفاع از سرزمینهای اسلامی باشند.

 صاحب عروه، از آنجا که وابستگیهای اقتصادی جامعه اسلامی به غرب را مقدمه و زمینه‏ساز اسارت سیاسی مسلمین در چنگ استعمار می‏شمرد، لحظه‏ای از مبارزه با استعمار اقتصادی نیز غافل نبود.

مناسب است مسلمین از خواب غفلت بیدار شوند و به تدریج رفع احتیاجات خود را از خارجه بنمایند و به تاییدات ربانیه، از ذل فقر و احتیاج و سوال و تحمل عملگی کفار و تشتت در بلاد کفر برهند.

 شایسته و مناسب و به موقع و محل است که عموم مومنین… از هر صنف و هر نوع، هر یک به قدر مقدور و به وجه میسور، در تشیید اساس وترویج این امر مهم، اهتمام تمام و بذل جهد و صرف همت نمایند و مهما امکن از البسه و اقمشه خارجه متحرز باشند.