*گفتگوهای پدر و فرزند در قرآن از منظر رتوریک (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
حوزه های تخصصی:
شماره صفحات:
۴۰۰ - ۳۸۷
دریافت مقاله
آرشیو
چکیده
اسلوب گفتگو در قرآن، یکی از بارزترین شیوه های بیان و روشی حکیمانه برای برقراری ارتباط و دعوت به اسلام و تبلیغ آن است. هر گفتگو به عنوان یک ترکیب زبانی، دارای ویژگی ها و اسرار بلاغی، لغوی و اسلوبی است که نیاز به واکاوی دارد. یکی از مصادیق گفتگوها، گفتگوی پدر و فرزند است. زیبایی های ادبی و بلاغی آنها به گونه ای است که هم واجد آثار تربیتی سازنده است و هم ایده و الگوی ادبی- بلاغی ارزنده ای دارد. هدف: هدف از این جستار، ارائه خوانشی زیباشناسانه از گفتگوی پدر و فرزند در قرآن بود. روش: پژوهش حاضر مطالعه ای کیفی است که به شیوه تحلیلی- توصیفی با تکیه بر روش استنطاقی انجام شده است. یافته ها: در گفتگوهای قرآنی، مسائل خداشناسی با استفاده از اطناب، مسائل تشریعی با اسلوب حکمی، اعمال ناپسند با کنایه و تعریض و مسئله معاد با زبان استعاری بیان شده و گاهی اسلوب انشایی طلبی مدّ نظر بوده است. نتیجه گیری: در گفتگوهای قرآنی به طور کلی فرزندان با پدران خود با دید تعظیم و حفظ شأن و منزلت پدری که یک امر اخلاقی است و لو اینکه کافر باشند، صحبت می کنند؛ لذا وجود الفاظ عاطفیِ دال بر حفظ حرمت، تقریباً در همه موارد مشهود است که می تواند به عنوان الگوی رفتاری در جامعه بیشتر برجسته شود. در مواردی که پدران، فرزندان خود را خطاب قرار می دهند، باز الفاظ بیانگر محبت و عاطفه بر زبان جاری می شود، هر چند فرزند از گمراهان باشد.*Father-Son Conversation in Quran from a Rhetorical Perspective
The style of conversation has been used as one of the most prominent modes of expression and a wise method for communicating and inviting people in Islam and its propaganda. Each conversation- as a linguistic composition- has rhetorical, lexical and style features and secrets that need to be analyzed. One example of these conversations is the father-child conversation. Their literary and rhetorical styles are such beauties that they have both constructive educational effects and have valuable literary-rhetorical ideas and patterns. Objectives: The purpose of this essay is providing a beautiful reading of the dialogue between father and child in Quran. Method: The present study is a qualitative study using analytical-descriptive method based on inferential method. Results: It indicates that theological issues have been expressed in the conversations with the use of theology and the anatomical issues with the wisdom style and the obscene acts with the metaphor and the resurrection and the problem of the resurrection with the metaphorical language and sometimes the inquisitive style. Conclusion: In the Quranic dialogues, generally speaking, children spoke to their fathers with the view of bowing down and preserving the dignity of their father, which is ethical, and thus being infidels. All are evident, which can be highlighted as a role model in society. In cases where the fathers addressed their children, the rhetoric expressing affection and affection would flow into the language, even though the child was misguided.
تبلیغات
