فارسی میانه یا نو؟ ردیابی یک ساخت فارسی میانه در فارسی نو (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
یکی از راه های بیان رابطه اختصاص یا مالکیت در فارسی میانه «آن + نشانه اضافه + [دارنده] + [داشته]» است که به نظر محقّقان به فارسی نو نرسیده است. در این نوشته، دو شاهد از یک نامه فارسی یهودی متقدّم به دست داده شده است که نشان می دهد این ساخت در پس از دوره فارسی میانه نیز همچنان زنده بوده است. ضمن اشاره به بازماندن این ساخت در شیرازی قدیم، به احتمال به حوزه کاربرد آن نیز اشاره کرده ایم. ضمناً، مرتبط با نمونه منقول در بحث ساخت مالکیت، شواهدی از کاربرد «که» در معنای «هر گاه؛ اگر» در فارسی نو و زبان های دیگر نیز نقل شده است که علی رغم برخی نوشته های پیشین، نشان می دهد که این عنصر نیز پس از فارسی میانه بر جای مانده است.Middle or New Persian? (Identification of a Middle Persian Construction in New Persian)
One of the ways in Middle Persian to express possession is “(h)ān + izāfa particle + [possessor] + [possessee]”, a construction hitherto considered unattested in New Persian. This article presents two sentences occurrimg in an Early Judeo-Persian text which testify to the survival of this construction in New Persian. Furthermore, we provide additional evidence of the construction's use in Old Shirazi and attempt to determine its potential area of usage. Additionally, we discuss the use of “kʾ” to mean “when; if”, again previously thought to be unique to Middle Persian in previous literature, in several dialects and languages, including Persian.
تبلیغات
