تحلیل گفتمان فرودستی: بازنمایی عکاسانه فرودستان در ایران از دهه 1350 تا دهه 1390 (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
عکاسی مستند اجتماعی ایران، سهم اندکی در بازنمایی مسئله فرودستی داشته است؛ و بر خلاف ادعای ثبت صریح و بی دخل و تصرف، آنچه از فرودستی بازنمایی می کند، متکی بر گفتمان های اجتماعی، فرهنگی و سیاسی است. هدف مقاله حاضر تحلیل بازنمایی عکاسانه فرودستی در بستر گفتمان های هژمونیک سال های انقلاب و پس از آن است. بدین منظور عکس های مستند اجتماعی ایران بین دهه های 1350 تا 1390 به روش تحلیل گفتمان، مورد تحلیل واقع شدند. با نمونه گیری هدفمند از عکس های مستند اجتماعی ایران، نشان داده می شود که گفتمان فرودستی به تعبیر فوکو با برجسته سازی چه گزاره هایی در هر دهه صورت بندی شده و عکاسی به عنوان آپاراتوس نهادی، چگونه آن را بازنمایی کرده است. نتایج این مقاله نشان داد که بازنمایی عکاسانه گفتمان فرودستی به سه دوره متمایز قابل تفکیک است؛ اول، بازنمایی فرودستان با گزاره اصلی «رنجبر انقلابی» و «مستضعف» در گفتمان اجتماعی دهه 1350، اغلب با بازنمایی بدن هایی آرمانی و انقلابی به مثابه نمادی از مقاومت به صحنه انقلاب فرا خوانده شدند. دوم، بازنمایی فرودستان با گزاره اصلی «قشر آسیب پذیر» در گفتمان فرهنگی، اغلب با بازنمایی بدن هایی منفعل، بیکار و معرف معصومیت از دست رفته در جامعه هنجارمند دهه 1370 با صورتی استحاله یافته به گالری ها راه یافتند. سوم بازنمایی فرودستان با گزاره اصلی «نابهنجار»، «کمتر برخوردار» یا «گروه های غیرمولد» در گفتمان سیاسی دهه 1390، اغلب با بازنمایی بدن هایی گروتسک و اگزوتیک به مثابه گروه های بالقوه بزهکار یا مجرمان، با فروکاست به ابژه ناکارمدِ جامعه مصرفی با تبعید به نا مکان هایی دور از جامعه به انقیاد درآمده و نامرئی شدند.Discourse Analysis of Subalternity: Photographic Representation of Subalterns in Iran (1970-2010)
Social documentary photography of Iran has a small contribution in representing the problem of subalternity and contrary to the claim of pure depiction, the photographic representation of subalternity relies on social, cultural and political discourses. The aim of this article is to analyze the discourse of subalternity in its photographic representation. For achieving this, the social documentary photos of Iran between the 1970s and 2010s, have been studied by purposive sampling in the qualitative method of discourse analysis. According to Foucault's interpretation it is shown how photography as an institutional apparatus has represented the discourse of Iran’s subalternity which have been formulated by foregrounding some statement in each decade. The results of this article showed that the photographic representation of the discourse of subaleternity can be divided into three distinct periods; First, the representation of the subaltern with the main statement of "proletarit" and "mustazaf" in the social discourse of the 1970s were often called to the scene of the revolution by representing ideal bodies as a symbol of resistance. Second, the representation of the subaltern with the main proposition of "vulnerable class" in the cultural discourse of the 1990s, which often becoming visible in a metamorphosed form in the gallery by the representation of passive and idle bodies with the lost innocence. Third, the representation of the subaltern with the main statement of "abnormal", "less privileged" or "unproductive groups" in the neoliberalism discourse of the 2010s, often became subjugated and invisible as potential criminals by the representation of grotesque and exotic bodies, then being exiled to places far away from the consumer society.
تبلیغات
