هدف از انجام پژوهش حاضر مقایسه آثار کم دردی ناشی از انجام فعالیت بدنی هوازی تداومی در مقایسه با تناوبی بود. تعداد 39 داوطلب سالم با مقادیر متوسط ± انحراف استاندارد، سن 7/9 ± 0/30 سال، شاخص توده بدنی 8/2 ± 6/23 کیلوگرم بر مترمربع از میان جامعه افراد فعال در دسترس انتخاب و به طور کاملاً تصادفی در یکی از گروه های فعالیت بدنی هوازی تداومی، تناوبی و گروه کنترل قرار گرفتند. شاخص کم دردی ناشی از فعالیت بدنی در نقاط زمانی قبل، بلافاصله بعد و همین طور 30 دقیقه بعد از انجام وهله مداخله تمرین و یا کنترل با استفاده از الگومتر درد فشاری اندازه گیری شد. داده های پژوهش با استفاده از آزمون تجزیه وتحلیل آماری آمیخته بررسی شد. یافته ها نشان دادند شاخص کم دردی ناشی از انجام هر دو فعالیت هوازی تداومی و تناوبی به طور معنا داری در هر سه عضله چهار سر رانی، دوسر بازویی و ذوزنقه ای مشاهده می شود (05/0 p≤ ) . شاخص کم دردی ناشی از انجام فعالیت تناوبی در نقطه زمانی بلافاصله پس از انجام فعالیت تناوبی به طور قابل توجهی بیشتر از مقادیر مشاهده شده متناظر بلافاصله پس از انجام فعالیت تداومی در محل عضله چهارسر بود (05/0 p≤ ) . بنا بر نتایج، هر دو حالت فعالیت های هوازی این قابلیت را دارند که واکنش کم دردی ناشی از انجام تمرین بدنی را، هم به صورت موضعی و هم گسترده، تحریک کنند. با استناد به یافته های پژوهش حاضر در خصوص مقادیر شدت درد عضلانی درک شده در اثر فعالیت ورزشی و سپس مقادیر کم دردی ایجادشده ناشی از فعالیت بدنی چنین به نظر می رسد که درد حاصل از انجام فعالیت بدنی، در مقایسه با دیگر خصوصیات تمرینی، محرک کم اهمیت تری برای تحریک ایجاد کم دردی است. متخصصان می توانند از یافته های پژوهش حاضر برای کاهش درد بهره برداری کنند، به ویژه متخصصانی که به طراحی تمرینات ورزشی به عنوان درمان جایگزین یا مکمل جهت کاهش درد علاقه مندند.
