لازمه برنامه ریزی منطقه ای، شناسایی جایگاه توسعه یافتگی مناطق نسبت به یکدیگر است. یکی از شاخص های اصلی توسعه، شاخص سلامت و به نوعی میزان بهره مندی جامعه از خدمات و امکانات بهداشتی و درمانی است. پژوهش حاضر به بررسی میزان برخورداری شهرستان های استان خوزستان از لحاظ شاخص بهداشتی - درمانی می پردازد. روش تحقیق بر اساس هدف کاربردی و بر اساس ماهیت توصیفی –موردی و تحلیلی است که در آن 41 متغیر بهداشتی- درمانی با استفاده از مدل های الکتر، ویکور و روش های ادغام مورد بررسی و ارزیابی قرار گرفته اند. نتایج این پژوهش حاکی از آن است که میزان برخورداری شهرستان های استان از لحاظ شاخص بهداشتی – درمانی یکسان نبوده و اختلاف زیادی با یکدیگر دارند، اغلب آن ها از نظر شاخص بهداشتی- درمانی در وضعیت مطلوبی قرار ندارند. بنابراین در راستای کاهش شکاف توسعه موجود میان شهرستان های استان، شهرستان های بسیار محروم، محروم و نیمه برخوردار باید در اولویت برنامه ریزی های مسئولان و متخصصان قرار گیرند.
