با سرعت گرفتن روند شهرنشینی در ایران و افزایش جمعیت شهری خصوصاً در کلانشهر تهران، شاهد بالا رفتن میزان مطالبات شهروندان خواهیم بود. بنابراین درک محیط و آشنایی با متغیرهای محیطی موضوعی است که نمی توان نسبت به آن بی تفاوت بود.عدم توجه به ظرفیت شهرها و عدم توجه به وضعیت هر متغیر تأثیرگذار، منجر به بروز مسائل و مشکلاتی فراگیر مانند فقر، بیکاری، تورم، آلودگی محیط زیست،نابودی زیرساختها و تعارض می شود و نحوه اداره سیاسی، مدیریت منابع اجتماعی و اقتصادی، تدوین سیاست های اجرایی، برنامه ریزی شهری و غیره در شهررا متأثر می نماید.معمولا مدیران برای مواجهه و رفع این آثار منفی از رویکرد تصمیم گیری متمرکز بهره برده و سعی بر کنترل شرایط خواهند داشت که این موضوع ، زمینه بروز مسائلی جدیدتر را فراهم می آورد. لذا مدیریت شهری باید به دنبال راهکارهای اساسی برای حل مشکلات و معضلات شهری باشد.از این رو مفهوم حکمرانی خوب شهری به عنوان پارادایمی در مدیریت شهرها معرفی می شودوطی آن دولت، شهروندان و نهادهای خصوصی در یک جریان افقی و فرابخشی به مشارکت می پردازند. سیستم شاخص های حکمرانی خوب شهری مبتنی بر 7 اصل کلیدی است که عبارتند از: پایداری،کارایی، برابری، مشارکت، پاسخگویی وحسابرسی ، امنیت وتمرکز زدایی. در این تحقیق؛ سعی شده است با تعیین و معرفی شاخص های حکمرانی خوب شهری، نسبت به ارائه الگویی جهت ارزیابی این شاخص ها اقدام نماید و با ارائه پیشنهادهایی در جهت هر چه بالا بردن سطح آنها برای بهبود و بهینه کردن عملکرد وضعیت فعلی اهتمام ورزد.
