هدف این تحقیق بررسی تأثیر روابط تعاملی[1] و جایگاه فرد در سلسله مراتب سازمان، بر ادراک فضای سیاسی در سازمان است. برای این منظور، پژوهش حاضر از مدل ادراک فضای سیاسی در سازمان استفاده شده و آن را در نمونه ای از فضاهای کار در ایران بررسی کرده است. تحقیق از نظر روش، توصیفی و از نظر نتیجه، توسعه ای است. راهبرد اصلی مورد استفاده در تحقیق، پیمایش است. داده ها از طریق پرسش نامه گردآوری و استخراج شده و برای تجزیه وتحلیل روابط مدل، از روش تحلیل مسیر، یو من ویتنی، آزمون اسمیرنوف و تحلیل عاملی تأییدی و شاخص های نیکویی برازش استفاده شده است. نتایج تحقیق نشان می دهند که از میان عوامل تعاملی، رابطه ی میان فرد و سرپرستِ او- به ویژه- تأثیر قدرتمندی بر ادراک فضای سیاسی در سازمان دارد و ادراک فضای سیاسی بر عوامل عملکرد، تأثیری قابل توجه و معکوس دارد. همچنین به این نتیجه دست یافت که افرادی که در سلسله مراتب، در جایگاه مدیر قرار دارند، فضای سیاسی را با شدت کم تر از کارکنان عادی احساس می کنند. این پژوهش، با استفاده از نتایج حاصله، الگویی برای کاهش ادراک فضای سیاسی در سازمان ارایه می دهدکه در آن، تقویت روابط تعاملی کارکنان با سرپرستان و تقویت مدیریت مشارکتی و گسترش تفویض اختیارات مورد تأکید قرار گرفته است.
