شادی و خوشبختی در متن های باستانی ایران(مقاله علمی وزارت علوم)
حوزه‌های تخصصی:
یکی از اساسی ترین محورهای فلسفه و عرفان باستانی ایران، شادی و خوشبختی و توجه به احساسات وجد انگیز است. بنا بر منابع تاریخی، زرتشت تنها پیامبری است که خندان متولد شد و در اوستا، برخی کتیبه های باستانی ایران و متن های فارسی میانه، اهمیت شادی و سفارش به آن مشاهده می شود. در اوستا، واژه های حوزه ی معنایی شادی بیشترین بسامد را دارند. اهورامزدا پروردگار شادی بخش است، زرتشت خود پیامبری شاد و پیغام آور شادی است. مؤمنان در نمازشان با شادی سخن می گویند. ایزدان مهر، اشی، تیشتر، آناهیتا برای مردم شادمانی به ارمغان می آورند و نهایت آرزوها، آرزوی شادمانی(خوشبختی) است. در این پژوهش ضمن کاوش در مفهوم و ریشه ی دو واژه ی شادی (šādīh) و رامش (rāmišn) در اوستا، کتیبه های فارسی باستان، متن های مانوی و پهلوی زرتشتی، تلاش می کنیم، تصویری نزدیک به آنچه این متن ها از مفهوم شادی اراده می کنند به نمایش گذاشته و ضمن اثبات اهمیت این مفاهیم در جهان بینی ایرانی، یافته های جدیدی در این زمینه ارائه کنیم. به طور خلاصه شادمانی در این متن ها از گیتی آغاز می شود و به مینو می پیوندد. احساسی که با لذت های دنیوی، خرسندی و خردمندی، کار و خودشکوفایی، اندیشه ی نیک، فراوانی، صلح، راستی، مناجات و اعمال دینی و نهایتاً سعادت پس از مرگ و جاودانگی در ارتباط است.