مهارت حرکتی

هدف از تحقیق حاضر بررسی اثر توانبخشی شناختی بر مهارت های پایه بنیادی کودکان مبتلا به اختلال هماهنگی رشدی بود. روش پژوهش نیمه تجربی بود و از طرح پیش آزمون- پس آزمون با کنترل استفاده شد. جامعه آماری پژوهش کودکان 6 تا 10 ساله شهر خنج بودند. برای این منظور،40 کودک مبتلا به اختلال هماهنگی رشدی به روش نمونه گیری خوشه ای و براساس ملاک های ورود و خروج به عنوان افراد گروه نمونه انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه تجربی (20 نفر) و کنترل (20 نفر) قرار گرفتند. تحریک الکتریکی در 24 جلسه و هر جلسه به مدت 20 دقیقه با شدت یک میلی آمپر روی ناحیه F3 و F4 بر روی گروه های تحقیق انجام گرفت. ابزار مورد استفاده در پژوهش شامل پرسشنامه اختلال هماهنگی رشدی (DCDQ7)، آزمون ارزیابی حرکتی برای کودکان (MABC-2)، آزمون رشد مهارت های حرکتی درشت اولریخ (TGMD-2) و آزمون هوش ریون بود. تجزیه وتحلیل اطلاعات از طریق آزمون لوین، کولموگروف-اسمیرنوف و تحلیل کوواریانس در سطح معناداری 05/0 انجام گرفت. یافته ها نشان داد که تحریک الکتریکی مستقیم فراجمجمه ای مغز (tDCS) بر افزایش مهارت های حرکتی جابه جایی (92/0=Eta،001/0P=،84/461F=)، کنترل شیء (90/0=Eta،001/0P=،15/351F=) و بهره حرکتی کلی (94/0=Eta،001/0P=، 21/597F=) تأثیر معناداری دارد. این روش به عنوان درمان غیردارویی می تواند در این افراد اس تفاده شود و در بهبود مهارت های پایه بنیادی که از مش کلات مهم افراد دارای این اختلال است، مفید و مؤثر باشد.

هدف از این تحقیق بررسی اثربخشی اسنورکل بر آموزش مهارت های اصلی شنا در کودکان و نوجوانان غیرشناگر دارای ترس از آب بود. این پژوهش از نوع تجربی و با طرح های پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل بود. شرکت کنندگان30 کودک (64/0±95/8 سال) و30 نوجوان (71/0±06/15 سال) غیرشناگر دارای ترس از آب بودند که شرکت کنندگان هر گروه بطور تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند (15 نفر در هر گروه). هر چهار گروه پس از شرکت در پیش آزمون مهارت ورود به آب، باز کردن چشم در آب، سر خوردن و جهت گیری در آب، حرکت در آب و حبس نفس، وارد دوره 20 جلسه ای آموزش شنا شدند، بطوری که به گروه آزمایش با اسنورکل و به گروه کنترل بدون اسنورکل مهارت های اصلی شنا توسط یک مربی آموزش داده شد. سپس هر چهار گروه در پس آزمون شرکت کردند. داده ها با تحلیل کوواریانس چند متغیره (مانکووا) دو عاملی و آزمون تعقیبی بنفرونی[1] تجزیه و تحلیل شدند. نتایج یافته ها گویای آن است اثرات اصلی سن معنی دار نبود ولی اثرات اصلی تمرین و اثرات تعاملی سن و تمرین معنی دار بود. استفاده از اسنورکل در کودکان و نوجوانان بر مهارت ورود به آب، باز کردن چشم در آب اثر معنی داری نداشت ولی بر مهارت های سر خوردن و جهت گیری در آب و حرکت در آب اثر معنی دار و مثبت داشت. همچنین استفاده از اسنورکل در کودکان و نوجوانان بر مهارت حبس نفس اثر معنی دار و منفی داشت. با توجه به اینکه نتایج پژوهش حاضر نشان دهنده تاثیرات مثبت استفاده از اسنورکل بر یادگیری مهارت های سر خوردن و جهت گیری در آب و حرکت در آب و اثرات منفی آن بر حبس نفس در کودکان و نوجوانان است، توصیه می شود مربیانی که برای سازگار نمودن کودکان و نوجوانان با آب از اسنورکل استفاده می کنند آموزش های تکمیلی برای بهیود مهارت حبس نفس ارایه نمایند. [1] . Bonferroni

این مطالعه باهدف بررسی ارتباط بین مهارت حرکتی (ظریف و درشت) با عملکرد تحصیلی (خواندن و ریاضی) با در نظر گرفتن نقش میانجی توانایی شناختی (سرعت پردازش و حافظه کاری) انجام شد. نمونه موردبررسی 200 کودک (50 درصد دختر) شش و هفت ساله از شهر تهران بودند که در سال تحصیلی 98-97 به صورت در دسترس در این مطالعه شرکت کردند. مهارت حرکتی ظریف و درشت با استفاده از آزمون برونینکس اوزرتسکی-دو، پیشرفت تحصیلی با آزمون موفقیت فردی وکسلر و توانایی شناختی با مقیاس هوش وکسلر ارزیابی شد. نتایج ارتباط مثبت بین همه زیر مؤلفه های مهارت حرکتی، توانایی شناختی و پیشرفت تحصیلی را نشان داد (پی<05/0). تجزیه وتحلیل مدل سازی معادلات ساختاری نیز آشکار کرد که سرعت پردازش و حافظه کاری با تأثیرپذیری از مهارت های حرکتی ظریف و درشت عملکرد تحصیلی را ارتقا می دهند. ازاین رو سرعت پردازش و حافظه کاری در این زمینه نقش میانجی دارد. نتایج این مطالعه نشان می دهد که در سال های ابتدایی مدرسه و در سنین پیش دبستان توجه به مهارت حرکتی می تواند نقش بسزایی در ارتقا عملکرد تحصیلی افراد داشته باشد. ازاین رو اهمیت ارتقا مهارت حرکتی بیش ازپیش نمایان می گردد.

هدف از پژوهش حاضر تعیین اثربخشی برنامه حرکتی منتخب بر کارکرد اجرایی و عملکرد حرکتی کودکان دارای اختلال هماهنگی رشدی بود. روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش کلیه دانش آموزان پسر 7-9 سال مدارس عادی منطقه 22 شهر تهران در سال 1401 بود که تشخیص اختلال هماهنگی رشدی دریافت کرده بودند. که از این میان 28 نفر به شیوه در دسترس انتخاب و به طور تصادفی در گروه آزمایش و گواه جایگزین شدند. ابزار پژوهش شامل مجموعه آزمون ارزیابی حرکت کودکان ویرایش دوم (MABC-2) هندرسون (2007)، پرسشنامه عصب روانشناختی (CPRS-L) کانرز (2004) و آزمون عصب روانشناختی (Nepsy) کورکمن و همکاران (1998) بود. در نهایت از روش تحلیل کوواریانس چند متغیره برای تحلیل داده ها استفاده شد. یافته ها نشان داد با کنترل اثر پیش آزمون تفاوت معناداری بین پس آزمون گروه آزمایش و گواه در کارکردهای عصبی شناختی توجه، چالاکی (قرار دادن پین ها و رسم ماز)، هدف گیری (پرتاب کیسه شن و دریافت و پرتاب) و تعادل (راه رفتن پاشنه پنجه، تعادل ایستا و لی لی) وجود داشت (05/0p<). در آزمون زمان واکنش و خرده آزمون چالاکی دستی (نخ کشی) تغییر معناداری مشاهده نشد (05/0p>). از یافته های فوق می توان نتیجه گرفت برنامه تمرین های بدنی شاخص های عصب روانشناختی و عملکرد حرکتی کودکان دارای اختلال هماهنگی رشدی را بهبود ببخشد.

وضعیت اجتماعی- اقتصادی خانواده ازجمله مهمترین عوامل محیطی است که در دوره های مختلف بر جنین، نوزاد و کودک تأثیر می گذارد. براین اساس هدف از تحقیق حاضر بررسی قابلیت پیش بینی وضعیت اجتماعی- اقتصادی خانواده از انواع مهارت های ادراکی-حرکتی دختران 8-7 ساله بود. در این مطالعه پس رویدادی، 113 دختر 8-7 ساله در دو گروه با وضعیت اجتماعی- اقتصادی مناسب (55 نفر) و نامناسب (58 نفر) بررسی شدند. از پرسشنامه سنجش وضعیت اجتماعی- اقتصادی، آزمون غربالگری Stay in Step، بخشی از آزمون برونینکس-اوزرتسکی و آزمون جستجوی بینایی استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده ها نیز با تحلیل تشخیص در سطح معناداری 05/0 و نرم افزار 23 SPSS انجام شد. یافته های آماری نشان داد که تفاوت معناداری بین گروه های با وضعیت اجتماعی- اقتصادی مناسب و نامناسب در مهارت های حرکتی درشت (تمام متغیرها)، هماهنگی حرکتی دست و پا و چشم و دست، ظریف (فقط سکه) و مهارت های ادراکی-حرکتی فقط در آیتم های که عمدتاً مهارت های دشوارتر (با تعداد عوامل مخل زیاد= 64) را اندازه گیری می کردند، وجود دارد. مهارت های حرکتی درشت و هماهنگی حرکتی در دخترانی که وضعیت اجتماعی- اقتصادی نامناسبی داشتند با 93 درصد، مهارت های حرکتی ظریف و مهارت های ادارکی-حرکتی در دخترانی که وضعیت اجتماعی- اقتصادی مناسبی داشتند به ترتیب با 71 و 76 درصد قابلیت پیش بینی صحیح افراد را داشتند. مهارت های حرکتی درشت و هماهنگی حرکتی چشم و دست و دست و پا قابلیت پیش بینی بهتری برای کودکان با وضعیت اجتماعی-اقتصادی نامناسب داشت.

مقدمه: با آغاز تحقیقات در مورد ارتباط بین مهارت های بینایی با عملکرد ورزشی، ایده تمرینات بینایی برای ارائه مزیت به ورزشکاران در گام بعدی منطقی بود. بنابراین تحقیق حاضر با هدف مقایسه اثر تمرینات بینایی ورزشی و تمرینات چشم ساکن در تصمیم گیری، رفتار خیرگی و یادگیری سرویس تنیس بازان مبتدی انجام گرفت.روش پژوهش: در این پژوهش نیمه تجربی که با طرح ترکیبی (درون گروهی-بین گروهی) انجام گرفت، 30 تنیس باز مرد مبتدی مجموعه خانه اصفهان شهر اصفهان با دامنه سنی 20 تا 30 سال به صورت در دسترس انتخاب شدند و در 2 گروه 15 نفری تمرین چشم ساکن و تمرین بینایی ورزشی قرار گرفتند. در مراحل پیش آزمون شرکت کنندگان اقدام به اجرای 12 سرویس تنیس کردند که رفتار خیرگی (چشم ساکن) شرکت کنندگان در حین عمل نیز اندازه گیری شد. همچنین توسط دوربین گوپرو عملکرد سرویس شرکت کنندگان ضبط شد. سپس گروه های تجربی به مدت 8 هفته و هر هفته 3 جلسه و هر جلسه 30 دقیقه به اجرای تمرینات موردنظر پرداختند. پس از پایان 24 جلسه تمرین مرحله پس آزمون، و دو هفته پس از آخرین جلسه مرحله یادداری اجرا شد. داده های به دست آمده از طریق آزمون تحلیل واریانس مرکب تحلیل شد. یافته ها: نتایج نشان داد که تمرینات چشم ساکن در مقایسه با تمرینات بینایی ورزشی سبب بهبود بهتر اجرا و یادگیری سرویس تنیس، افزایش بیشتر طول دوره چشم ساکن و تصمیم گیری بهتری شد (0/05>P).نتیجه گیری: نتایج این تحقیق بر اثربخشی تمرینات چشم ساکن در مقایسه با تمرینات بینایی ورزشی در مهارت های حرکتی و ادراکی- شناختی تأکید دارد.

هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر بازی های رایانه ای مبتنی بر هوش مصنوعی بر مهارت های حرکتی درشت کودکان دارای اختلال حرکت بود. پژوهش حاضر از نظر هدف جز پژوهشهای کاربردی و بر حسب نوع گردآوری داده ها از طرحهای نیمه آزمایشی محسوب می شود. روش گردآوری اطلاعات در بحث مبانی نطری از روش کتابخانه ایی و در بخش میدانی استفاده از آزمون رشد مهارت های حرکتی درشت اولریخ می باشد. جامعه آماری این تحقیق را دانش آموزان مقطع ابتدایی (مقطع اول دبستان) شهرستان ابهر در سال تحصیلی 1402-1403 تشکیل دادند. با توجه به حجم وسیع جامعه مورد پژوهش برای انتخاب نمونه از روش نمونه های در دسترس استفاده شد و حضور شرکت کنندگان به صورت داوطلبانه بود. پس از انجام پیش آزمون با استفاده از چک لیستی که بر مبنای آزمون رشد حرکتی درشت اولریخ (2017) تهیه شده بود، 40 نفر که دارای تأخیر رشدی بودند انتخاب شده و به صورت تصادفی ساده در 2 گروه 20 نفری (آزمایشی و کنترل) گزینش شدند. به منظور نرمال بودن داده ها از آزمون K-S استفاده شد. نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد بین میانگین نمرات مهارت های حرکتی درشت (جابجایی و دستکاری) آزمودنی ها بر حسب عضویت گروهی تفاوت معناداری وجود دارد (001/0=P؛ 37/0=η2). استفاده از بازی های رایانه ای حرکتی باعث بهبود مهارت های حرکتی درشت در گروه آزمایشی شده است. بنابراین، می توان با طراحی برنامه متناسب رشدی- حرکتی و مناسب سازی محیط آموزش برای کودکان دارای اختلال حرکت، زمینه را برای رشد حرکات پایه که اساس رشد مهارت های ورزشی هستند را در کودکان دارای تأخیر حرکتی فراهم نمود.