ارتباطات میان فرهنگی

در این مقاله تلاش داریم تا به تحلیل و ارزیابی نقش گفت وگو در ارتباطات میان فرهنگی و پیامدهای آن بر صورت بندی هویت بپردازیم. با نشان دادن وضعیت کنونی جهانی و درهم آمیختگی بیش از پیش فرهنگ ها، نژادها، گروه های قومی و ... ، به این موضوع پرداخته ایم که هرگونه ارتباطات بین فرهنگی مبتنی بر پذیرش و فهم دیگری و تفاوت، به ضرورت نیازمند گفت وگو با دیگری است. از سوی دیگر رویکردهای چندفرهنگ گرایی و همچنین بین فرهنگ گرایی به عنوان  دو دیدگاه اصلی در زمینه جهانی شدن امروز و اختلاط بیش از پیش فرهنگ ها مورد توجه قرار گرفته است. در خلال این امر و با استفاده از دیدگاه های دو نظریه پرداز اصلی این حوزه، "بوبر" و "باختین"، نشان داده ایم که گفت وگو ذات و ماهیت هرگونه ارتباط بین انسان ها، فرهنگ ها و گروه های مختلف است و چنین وضعیتی نیازمند فهم عمیق تر از دیگری و جایگاه آن در شکل گیری هویت و چیستی خویشتن خواهد بود. همچنین نشان می دهیم که هویت ها، همواره امری رابطه ای بوده و در نسبت ما با دیگری است. نسبت با دیگری تنها در گفت وگویی است که از حالت خصمانه به پذیرش تفاوت منجر می شود. اما آنچه اهمیت دارد مفصل بندی چنین گفت وگویی در زمینه ای جهانی است که تضادها ممکن است جایگزین تفاوت ها شود. بنابراین در کنار مفصل بندی گفت وگو، باید بتوان پیکربندی نوینی از جایگاه "من" و در عین حال "دیگری" ارائه کرد که به واسطه آن گفت وگو امکان پذیر شود. این مقاله اشکال مختلف چنین مفصل بندی را ارزیابی کرده و تلاش دارد تا بر ساخت هویت بر مبنای چنین وضعیتی را تبیین کند.

هدف: با توجه به پیشرفت روزافزون فناوری، رسانه های اجتماعی در گسترش ارتباطات دینی میان فرهنگ ها نقش به سزایی داشته است. با این حال استفاده نادرست از رسانه های اجتماعی یا گزندهای احتمالی به ارتباطات میان فرهنگی در راستای دین، می تواند تأثیرات منفی بر ارتباطات میان فرهنگی داشته باشد، مانند ساخت و پخش محتوایی که باعث اختلاف فرهنگی و دینی مردم و ملت ها بشود. ذکر این نکته ضروری است که داشتن رسانه های اجتماعی بومی در این راستا می تواند بسیار مفید باشد.روش شناسی پژوهش : در این پژوهش با روش کیفی، به شیوه تحلیل مضمون و از طریق مطالعه کتابخانه ای میخواهیم فرصت ها و تهدیدهای رسانه های اجتماعی بررسی شده و به تاثیر این رسانه ها بر گسترش ارتباطات میان فرهنگی در راستای اهداف دینی پرداخته شده است.یافته ها: مدیریت بهتر رسانه های اجتماعی، به ویژه رسانه های اجتماعی بومی، در ابتدا باعث بهبود روابط میان فرهنگی شده و از این رهگذر می توان بهترین استفاده را از این ارتباطات داشت. همچنین می توان از تهدیدهای موجود در مسیر دین مانع شد. با دانستن فرصت ها و تهدید ها می توان مسیر درست برای ارتباط را یافته و تهدید را به فرصت تبدیل کرد.بحث و نتیجه گیری: رسانه های اجتماعی بستر خوبی برای گسترش ارتباطات میان فرهنگی است. باید توجه داشت علاوه بر انتشار مطالب در تمامی رسانه های اجتماعی غیربومی، باید رسانه های اجتماعی بومی را هم فعال کنیم و از این فرصت به درستی استفاده کنیم تا حقیقت به درستی بیان شود و ارتباطات میان فرهنگی به صورت صحیح شکل بگیرد.

گردشگری در جهان کنونی به لحاظ ابعاد گوناگون دارای اهمیت به سزایی بوده و مورد توجه دولت های مختلف از جمله کشورهای اسلامی قرار گرفته است. طبقه بندی و تبیین صحیح تعریف و انواع گردشگری از دید اسلام، اهمیت زیادی در اتخاذ راهبردهای یک کشور اسلامی مانند ایران و همچنین در تصمیم گیری و هدف گردشگر از سفر دارد. در مطالعه حاضر، مسئله انواع گردشگری از منظر منابع اسلامی و دیدگاه دین اسلام در رابطه با هریک از آن ها به عنوان پیش نیازی برای توسعه گردشگری حلال مورد بررسی قرار گرفته است. این تحقیق از رویکرد استقرایی در ادله نقلی بهره می برد و دارای ماهیتی تحلیلی و توصیفی است که به برخی از یافته ها و نتایج آن اشاره خواهد شد. دین مبین اسلام برای گردشگری که با اهداف عالی الهی و انسانی همراه باشد ارزش زیادی قائل است. همچنین طبقه بندی مفهوم گردشگری که باتوجه به دستورات اسلامی احصا گردیده عبارت اند از: گردشگری فرهنگی، علمی، تجاری، تفریحی، مذهبی زیارتی و سلامت (درمانی). هریک موارد مذکور باید در سیاست های توسعه گردشگری حلال به مثابه پشتوانه رونق برند گردشگری حلال کشور مورد توجه قرار گیرد. چراکه طبقه بندی دستورات اسلامی یکی از پیش نیازهای اتخاذ سیاست صحیح در رابطه با توسعه گردشگری حلال است. درهمین راستا در جهت توسعه حلال گردشگری فرهنگی ایجاد تورهای با هدف عمق بخشی به مبانی اعتقادی مناسب است. در خصوص گردشگری علمی نیز برگزاری دوره های عملی برای دانشجویان جهت دستیابی به مرزهای علم ضرورت دارد. همچنین به جهت توسعه گردشگری زیارتی حذف روادید و توسعه زیرساخت ها و امکانات رفاهی مناسب، ضروری می نماید.