ادبیات جهان

نظریه پردازان ادبی از دیر باز تاکنون از چشم اندازهایی مختلف به شعر و ماهیت آن نگریسته‌اند. پیش از همه، افلاطون و ارسطو بودند که شعر را چونان دیگر مقوله های هنری، تقلید از طبیعت دانستند. این نظریه که سنگ بنای دیگر نظریه های ادبی هم بود تا روز گار معاصر هم تداوم یافت. در اوایل قرن بیستم و همزمان با پیدایش نظریات جدید فلسفی و زبانشناختی، بوطیقاهایی جدید پدید آمد که در آن بر خلاف نظریه های کلاسیک، زبان شعر بتدریج وظیفه انتقال پیام و معنی را از دست می داد. مطالعه در باره زبان (جنبه عینی) اثر، محور تدریجی معنی یا چند معنایی شعر و نیز دخالت دادن مخاطب در خلاقیت ادبی اثر از جمله برجسته ترین ویژگیهای نظریه هایی چون صورتگرایی، ساختارگرایی، نشانه شناسی، تأویل متن و ساختار شکنی است. یکی از نکاتی که در بررسی تحلیلی این نظریه های شعری بیش از نتایج دیگر به چشم می‌ آید تعدد و تنوع چشم اندازهایی است که به واسطه آن، شعر و ماهیت آن بارها مورد کند و کاو و بررسی قرار گرفته است.

درخت حوزه‌های تخصصی

ادبیات جهان

خاطره

ارنست همینگوی، ماجراجوی لاف زن نویسنده خالق سبک

بن بست یک قدیس (گزارش جلسه نقد و بررسی کتاب «سرگشته راه حق» نوشته نیکوس کازانتزاکیس)

دوراس و زیرپا گذاشتن مرزها (نقدی بر« گفتا که خراب اولی»)

قرائتی افلاطونی از رمان «در جستجوی زمان از دست رفته»

مارسل پروست و اهمیت سبک

ادبی: ادبیات ملل: شرح حال مختصر ویلیام فاکنر نویسنده داستان «گل سرخی برای امیلی»

عشق، مرگ و خیانت

ادبی: هدف ادبیات (ماکسیم گورکی)

گزارشهایی از یک اتفاق واحد (بررسی داستان «در جنگل»)

میان پرده ها

رمان به روایت ویرجینیا وولف

یادداشت های روزانه ویرجینیا وولف

آناماریا ارتزه، نویسنده و شاعر ایتالیایی

ریموند کارور، آمیزه چخوف و همینگوی

تأملاتی درباره صلح طی یک حمله هوایی

آخرین نامه های ویرجینیا وولف

شعر جهان: چهار شعر (ویسواواشیمبورسکا) (شاعر لهستانی، برنده جایزه نوبل در ادبیات)

ما را از شر این شعرها نجات دهید

ماهیت شعر از دیدگاه منتقدان ادبی اروپا (از افلاطون تا دریدا)(مقاله علمی وزارت علوم)

پالایش نتایج جستجو