پژوهش حاضر باهدف شناسایی و مقایسه منابع استرس دانشجویان ورزشکار و غیر ورزشکار رشته های پزشکی و غیرپزشکی کشور و ارائه راهکارهای لازم برای حذف یا تعدیل آن ها انجام شد. بدین منظور، پس از تقسیم بندی جغرافیایی دانشگاه های کشور به پنج منطقه، متناسب با تراکم نسبی جمعیت دانشجویی هر یک از مناطق، پرسشنامه های مربوطه بین 2000 دانشجو (1200 نفر غیرپزشکی و 800 نفر پزشکی، نیمی از هر گروه ورزشکار و نیمی غیر ورزشکار) توزیع و گردآوری شد. از روش های آماری تحلیل عاملی و تی مستقل به ترتیب برای بررسی منابع استرس و مقایسه گروه ها استفاده شد. پس از استخراج منابع استرس هر گروه، مقایسه گروه ها نشان داد که دانشجویان ورزشکار و غیر ورزشکار در منابع استرس اختلاف معناداری دارند. عمده ی منابع استرس و راهکارهای حذف یا تعدیل آن ها در حیطه مدیریتی و اداری بودند.
