هدف مطالعة حاضر، مقایسة اثر دو شیوة تمرین در آب بر شاخص تودة بدنی، خشنودی از نیازهای روانی پایه، انگیزش درونی و علاقه به تداوم مشارکت ورزشی زنان چاق بود. 24 نفر از زنان چاق با دامنة سنی 30-25 سال و شاخص تودة بدنی بالاتر از 30 به صورت دردسترس انتخاب و با آرایش تصادفی در دو گروه کنترل و تجربی قرار گرفتند. هر دو گروه، به مدت دوازده هفته در کلاس های تمرین در آب شرکت کردند. در برنامة تمرینیِ گروه تجربی، نیازهای روانی پایه مدنظر قرار گرفت. نتایج تحلیل کوواریانس حاکی از برتری گروه تجربی در خشنودی از نیازهای روانی پایه و علاقه به تداوم مشارکت ورزشی بود اما در میزان انگیزش درونی و کاهش شاخص تودة بدن تفاوتی بین دو گروه مشاهده نشد. بنابراین، مدنظر قراردادن نیازهای روانی پایه برای افزایش علاقه به تداوم مشارکت ورزشی پیشنهاد می شود.
