درخت حوزه‌های تخصصی

هدف از انجام پژوهش حاضر تعیین تاثیر کانون توجه و دستکاری حس پیکری بر کنترل قامت سالمندان بود. به این منظور 34 مرد سالمند سالم با میانگین سنی 7/70 سال انتخاب شده و به طور تصادفی در دو گروه کانون توجه بیرونی و درونی قرار گرفتند.تکلیف شامل حفظ تعادل بر روی دستگاه بایودکس در سه حالت ایستادن معمولی، ایستادن روی فوم و ایستادن روی بالشتک بود. از آزمودنی های گروه توجه بیرونی خواسته شد توجه خود را به یک تصویر که در فاصله 6 متری از آن ها قرار داشت معطوف نمایند . برای کانونی نمودن توجه درونی از گروه دیگر خواسته شد که توجه خود را بر عضلات مچ پای خود متمرکز نمایند . برای سنجش تعادل آزمودنی ها از دستگاه تعادل سنج بایودکس استفاده شد . سه شاخص کنترل قامت کلی ، میانی جانبی و قدامی خلفی برای تمامی آزمودنی ها ثبت شد . یافته ها نشان داد کانون توجه درونی در هر 3 حالت ایستادن ، تاثیر معناداری بر شاخص های کنترل قامت نداشت(05/0p>) اما اتخاذ کانون توجه بیرونی در دو حالت ایستادن روی فوم و بالشتک بر بهبود شاخص های کنترل قامت سالمندان موثر بود(01/0p<). همچنین تاثیر کانون توجه بیرونی در شرایط چالش بر انگیز تر موثرتر بود(p<0/01). به طور کلی نتایج این پژوهش نشان داد کانون توجه بیرونی می تواند نوسانات قامت را کم نموده و تعادل را بهبود بخشد. این یافته ها فرضیه عمل محدود شده را مورد تایید قرار می دهد. بر طبق این فرضیه کانون توجه بیرونی منجر به حرکات خودکارتر شده و به فرایندهای نا هشیارانه سریع و رفلکسی اجازه می دهد تا حرکات را کنترل کرده تا در نتیجه اجرا و یادگیری بهبود یابد .

هدف این تحقیق، بررسی اثر آلودگی صوتی بر اکتساب و یادداری یک تکلیف حافظه فضایی بود. بدین منظور 22 موش صحرایی نر بالغ بطور تصادفی در 3 گروه قرار گرفتند. صدای طبیعی استادیوم آزادی در 2 شدت زیاد (86 دسی بل) و متوسط (64 دسی بل) توسط دستگاه SLM تنظیم و اعمال شد. موش ها توسط آزمون کاوش _ دیداری از لحاظ نبود مشکل حافظه ای و بینایی

هدف تحقیق حاضر بررسی روند تغییر حالت های هیجانی و عاطفی در یک و دو جلسه فعالیت شبیه سازی شده فوتبال بود. بدین منظور 10 آزمودنی مرد داوطلب که به طور منظم در فعالیت های ورزشی شرکت می کردند پروتکل تمرینی دراست و همکاران (2000) را اجرا کردند. مقیاس خودارزیابی آدمک که سه خرده مقیاس لذت، انگیختگی و تسلط را اندازه گیری می کرد قبل، بعد و در هر 15 دقیقه دوره فعالیت 90 دقیقه ای اندازه گیری شد. نتایج تحقیق نشان داد که با افزایش زمان تمرین میزان لذت (46/18=F و 0001/0=P) و انگیختگی (58/25=F و 0001/0=P) بیشتر و میزان تسلط (37/21=F و 0001/0=P) کاهش می یابد. همچنین تمرین دوم در یک روز با افزایش لذت (06/21=F و 0001/0=P) و انگیختگی (11/10=F و 001/0=P) و کاهش تسلط (33/27=F و 0001/0=P) نسبت به دوره های دیگر همراه بود. نتایج با استناد به رویدادهای درونی بازی فوتبال و ریتم شبانه روزی بدن بحث شد.

هدف از تحقیق حاضر تدوین برنامة راهبردی ورزش دانشجویی دانشگاه آزاد اسلامی است. روش تحقیق حاضر توصیفی و با توجه به موضوع در حیطة مطالعات راهبردی و از لحاظ هدف از نوع تحقیقات کاربردی بود. جامعة آماری تحقیق، مدیران و کارشناسان ادارة کل تربیت بدنی دانشگاه آزاد اسلامی، مدیران و کارشناسان منتخب تربیت بدنی دانشکده های مراکز دانشگاهی دانشگاه آزاد اسلامی و اعضای هیأت علمی رشتة تربیت بدنی آگاه به فعالیت های ادارة کل تربیت بدنی دانشگاه آزاد بود. نمونة آماری تحقیق 94 نفر بودند که به علت محدود بودن جامعة آماری به صورت کل شمار انتخاب شدند. ابزار تحقیق، پرسشنامه های باز و بسته بود. روایی پرسشنامه توسط چند تن از استادان و پایایی پرسشنامة بسته با استفاده از آزمون آلفای کرونباخ و با ضریب 83 /0 تأیید شد. برای اولویت بندی قوت ها، ضعف ها، فرصت ها و تهدیدها از آزمون فریدمن استفاده شد. پس از تجزیه-وتحلیل و تشکیل ماتریس ارزیابی هریک از عوامل خارجی و داخلی، مشخص شد که جایگاه راهبردی ورزش دانشجویی دانشگاه آزاد اسلامی در منطقة محافظه کارانه (WO) قرار داشت و راهبردهای مطلوب آنها ارائه شد.

با وجود فواید آشکار جسمانی، روان شناختی و اجتماعی مشارکت در فعالیت بدنی، بیش از نیمی از جمعیت زنان در فعالیتهای بدنی از سطح مشارکت مناسبی برخوردار نیستند. پس، شناخت متغیرهای مهم تاثیرگذار بر میزان مشارکت زنان در فعالیتهای بدنی ضرورت دارد. هدف اصلی این پژوهش عبارت است از تبیین فواید ادراک شده بر میزان مشارکت بانوان جوان در فعالیتهای بدنی در شهر یزد...

هدفازانجاماینپژوهش، بررسیتاثیر تخمین خطا و تواتر بازخورد آگاهی از نتیجه بر یادگیری تکالیف حرکتی و شناختی بوده است. نمونه آماری، 40 دانشجوی دختر با میانگین سنی 7/25 بودند که به طور تصادفی به 4 گروه بازخورد 100% با تخمین، بازخورد 20% با تخمین، بازخورد 100% بدون تخمین و بازخورد 20% بدون تخمین تقسیم شدند. 90 کوشش تمرینی و در آزمون یاد داری، 15 کوشش انجام گرفت. تکالیف پژوهش حاضر، شامل تکلیف A با مولفه حرکتی بالا (تولید نیرو با پنجه دست) و تکلیف B با مولفه شناختی بالا (رسم مثلث) بود. به منظور تحلیل نتایج، از تحلیل واریانس با سنجش مکرر، تحلیل واریانس دو طرفه و یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی استفاده شد. نتایج پژوهش، تفاوت معناداری بین 4 گروه آزمایشی در مرحله اکتساب نشان نداد. در آزمون یادداری در تکلیف A، گروه بازخورد 100% با تخمین، بهترین اجرا و در تکلیف B در متغیر زاویه، گروه های تخمین خطا بهترین عملکرد را داشتند ودر متغیر طول، گروه های بازخورد 20% بهترین اجرا را داشتند. نتیجه کلی این پژوهش را می توان بدین صورت بیان کرد که برآوردذهنیخطابهعنوانیکمتغیرمهمدرآمادگیبرایپاسخبعدیوهم چنین طراحی فرضیهپاسخ، می تواندبههمراهفراوانیافزایشیافتهبازخوردافزوده، موجبآزمونفرضیهپاسخبیشترودرنهایت، یادگیریبیشتریگردد؛ اما، در تکالیفی که خود دارای تقویت ذهنی هستند تخمین خطا، تاثیری بر یادگیری ندارد و در این گونه تکالیف، اصل فراوانی کاهش یافته بازخورد، تایید می گردد. هم چنین، در تکالیفی که اجرای حرکت نیازمند تخمین اولیه است، استفاده از تخمین خطا مفید می باشد.

هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر یک دوره برنامه تمرینی منتخب از برنامه حرکتی اسپارک بر بهبود مهارت های دست کاری کودکان دختر مبتلا به اختلال هماهنگی رشدی شهرستان شیراز می باشد. بدین منظور، از بین کلیه دانش آموزان دختر پایه دوم ابتدایی شهرستان شیراز به صورتتصادفیخوشه ای و بر اساس پرسشنامه و آزمون عملیMABC ، 30 نفر از دانش آموزان مبتلا به اختلال هماهنگی رشدی انتخاب شدند. آزمودنی ها پس از انجام پیش آزمون به طور تصادفی به دو گروه 15 نفری همگن به عنوان گروه کنترل و تجربی تقسیم شدند. گروه تجربی به مدت 12 جلسه برنامه تمرینی منتخب که بخش هایی از برنامه حرکتی اسپارک برای کودکان است را انجام دادند در حالی که آزمودنی های گروه کنترل به فعالیت های معمول خود در مدرسه می پرداختند. سپس، از هر دو گروه پس آزمون به عمل آمد. جهت سنجش میزان رشد مهارت های حرکتی این کودکان از آزمون مهارت های حرکتی درشت اولریخ ویرایش دوم(TGMD 2) استفاده شد. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تحلیل واریانس مرکب 2´2 استفاده شد. نتایج نشان داد که برنامه تمرینی اسپارک تأثیر معناداری بر بهبود مهارت های دست کاری کودکان گروه تجربی نسبت به گروه کنترل (0.05>P) داشته است. این برنامه تمرینی باایجادفرصتمناسببرایتمرین می تواندتجربهحرکتیمناسبیبرایکودکان باشد؛ لذا، پیشنهاد می شوددرمدرسهبرایرشدمهارت هایحرکتی دست کاری کودکان مورداستفادهقرار گیرد.

هدف پژوهش حاضر بررسی مقایسه تمرینات نوروفیدبک و تمرین بدنی بر عملکرد و یادداری مهارت پرتاب دارت بود. از میان دانشجویان دختر رشته تربیت بدنی دانشگاه ارومیه که همگی راست دست بودند و هیچ گونه سابقه آموزش نوروفیدبک و پرتاب دارت نداشتند، 24 نفر به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و به صورت تصادفی در سه گروه 8 نفری تمرین بدنی، نوروفیدبک و کنترل قرار گرفتند. پروتکل تمرینی، 3 جلسه در هفته به مدت 5 هفته انجام گرفت. سپس پس آزمون به عمل آمد. آزمون یادداری پنج روز پس از آخرین جلسه تمرینی گرفته شد. داده ها به روش آماری تحلیل واریانس دوراهه با اندازه گیری مکرر عامل آزمون، تحلیل واریانس یکراهه و آزمون های تعقیبی تکرارشونده براساس تخمین میانگین های حاشیه ای تحلیل شد. نتایج آزمون تحلیل واریانس دوراهه با اندازه گیری مکرر نشان داد که اگرچه عملکرد آزمودنی ها در مرحله عملکرد هر دو گروه تمرین بدنی و نوروفیدبک پیشرفت داشتند، تفاوت معناداری بین گروه های آزمایشی در این مرحله مشاهده نشد. از سوی دیگر، اثر اصلی مراحل آزمون در این پژوهش معنادار بود، اما اثر اصلی گروه و همچنین تعامل مراحل آزمون و گروه به لحاظ آماری معنادار نبود. به عبارت دیگر تفاوت تأثیرات تمرین بدنی و تمرین نوروفیدبک بر عملکرد و یادداری مهارت دارت معنادار نبود. با توجه به یافته های این پژوهش، نقش تمرین بدنی و نوروفیدبک بیش از پیش مورد توجه قرار گرفت و تأکید بر استفاده از آنها در کنار یکدیگر توصیه می شود.

هدف از پژوهش حاضر مطالعه اثر خودتنظیمی و فاصله کانون توجه بیرونی بر یادگیری سرویس کوتاه بدمینتون در دختران جوان بود. بدین منظور 60 دانشجوی دختر مبتدی داوطلب با دامنه سنی 24-19 سال در یک طرح عاملی ترکیبی شرکت کردند. ابزار سنجش سرویس کوتاه بدمینتون، آزمون 6 ارزشی گود و مگیل (1986) بود. شرکت کننده ها به طور تصادفی در گروه های کانون توجه درونی تحمیلی، کانون توجه بیرونی با فاصله دور تحمیلی، فاصله نزدیک تحمیلی و فاصله خودتنظیم جایگزین شدند. بعد از پیش آزمون، گروه خودتنظیم بر اساس کانون توجه ترجیحی خود در پایان روز اول به گروه های فاصله دور و نزدیک خودتنظیم تقسیم شدند. تمام گروه ها طی دو جلسه 60 سرویس را با دستورالعمل توجهی مربوطه تمرین کرده و 48 ساعت بعد تحت آزمون های یادداری و انتقال قرار گرفتند. داده ها با استفاده از تحلیل واریانس 5 (گروه) در 4 (دسته کوشش) با تکرار سنجش عامل دسته کوشش، کروسکال والیس و تحلیل واریانس یک طرفه در سطح معنی داری 05/0p< تجزیه و تحلیل شد. مطابق نتایج، بین اکتساب و انتقال گروه های مورد مطالعه تفاوت معنی داری مشاهده نشد، ولی یادداری گروه فاصله دور خودتنظیم به طور معنی داری بهتر از گروه های تحمیلی بود. بنابراین، اثر متقابل خودتنظیمی و کانون توجه بیرونی دور در آموزش سرویس کوتاه بدمینتون منجر به یادگیری موثرتری شد.

286 دانشجوی ورزشکار و340 دانشجوی غیرورزشکار دانشگاه های دولتی مستقر درتهران با هدف توصیف ومقایسه ی برخی از ویژگی های روان شناختی در این تحقیق شرکت کردند. ابزار اندازه گیری تحقیق ،یک پرسشنامه ی ویژگی های فردی ویک پرسشنامه ی 50 سوالی در مورد ویژگی های روان شناختی اعتماد به نفس ،تمرکز حواس ،انگیزش ،انرژی روانی ،تنظیم هدف وتصویرسازی ذهنی بود که قبل از اجرا، اعتبار روایی آن در جامعه ی مورد نظر ارزیابی شد.سپس با استفاده از این پرسشنامه ویژگی های روان شناختی فوق درهر یک از گروه های دانشجوی دختر وپسر ورزشکار وغیر ورزشکار ارزیابی گردید.به طور کلی فرضیه های تحقیق بیان می دارد که شرکت منظم واصولی در فعالیت های بدنی وورزشی بر رشد روانشناختی دانشجویان در جامعه ی تحت بررسی تاثیر مثبت دارد.داده های حاصل از تحقیق با به کارگیری روش های آماری توصیفی ،آزمون خی دو برای مقایسه ی هریک از ویژگی های روان شناختی در گروه های ورزشکار وغیرورزشکار وهمچنین تحلیلواریانس دوطرفه‹ Two-way ANOVA › برای تعیین اثر عامل ورزشکاری وغیرورزشکاری با جنسیت مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت. نتایج حاصل از تحقیق در مجموع نشان دادکه شرکت منظم واصولی دانشجویان در فعالیت های بدنی وورزشی بررشد ویژگی های روان شناختی مورد مطالعه در جامعه ی تحت بررسی تاثیر مثبت دارد. مقداراین تاثیر در رشد توانایی های روان شناختی ورزشکاران در مقایسه با غیرورززشکاران از نظر آماری معنی دار است.

هدف از تحقیق حاضر بررسی تأثیر تمرین جسمانی و تمرین حافظه کاری بر توانایی چرخش ذهنی بود. به این منظور 45 نفر دانشجوی دختر غیرورزشکار به صورت هدفمند انتخاب شدند و به طور تصادفی در یکی از گروه های تمرین ایروبیک، تمرین حافظه کاری و گروه کنترل قرار گرفتند (هر گروه 15 نفر). طرح تحقیق از نوع نیمه تجربی و به صورت پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل بود که از تمامی نمونه ها، آزمون چرخش ذهنی گرفته شد. گروه تمرین بدنی و گروه تمرین حافظه کاری، روزانه به مدت 30 دقیقه به ترتیب در تمرین ایروبیک و تمرین حافظه کاری به مدت دو هفته شرکت کردند. گروه کنترل نیز به فعالیت روزانه خود پرداخت. نتایج حاصل از آزمون تحلیل واریانس تکراری نشان داد که تمرین ایروبیک و تمرین حافظه کاری بر توانایی چرخش ذهنی تأثیر دارد (05/0P≤). یافته ها حاکی از تسهیل توانایی های شناختی به وسیله مداخلات شناختی و حرکتی است.

هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر آموزش هوش هیجانی بر مهارت­های روانی نوجوانان ورزشکار بود. به­این منظور 80 دانش­آموز (40 دختر و 40 پسر) داوطلب با میانگین سنی 53/0±15 سال به روش نمونه­گیری تصادفی ساده انتخاب و به دو گروه گواه و آزمایش تقسیم شدند. ابزار اندازه­گیری شامل پرسشنامة هوش هیجانی برادبری و گریوز برای سنجش هوش هیجانی و پرسشنامة آمادگی روانی اوتاوا (OMSAT 3) برای سنجش مهارت­های روانی بود. پرسشنامه­های مورد استفاده در داخل کشور دارای پایایی و روایی هستند. برنامة آموزش مهارت­های هوش هیجانی به ورزشکاران نوجوان طی 10 جلسه انجام گرفت. برای تجزیه­وتحلیل داده­ها از روش­های آماری مانند همسانی واریانس­ها، آزمون کلوموگروف اسمیرنوف و آزمون t مستقل (مقایسة میانگین­های دو گروه براساس تفاضل میان نمره­های پیش­آزمون از پس­آزمون) در سطح معناداری 05/0 P< استفاده شد. نتایج نشان داد که تفاوت معناداری بین میانگین­های پس­آزمون دو گروه در 4 مؤلفة هوش هیجانی (خودآگاهی، خودمدیریتی، آگاهی اجتماعی و مدیریت رابطه) و مهارت­های روانی وجود دارد (05/0 P<). بنابراین به­نظر می­رسد آموزش مهارت­های هوش هیجانی یکی از بخش­های مهم آمادگی روانی به­شمار می­رود که لازمة دستیابی به اجرای بهینة ورزشی است.

کودکان فلج مغزی (CP) با انواع اختلالات حرکتی، حسی و ساختاری روبرو هستند. به منظور مطالعه و بررسی تاثیر سوارکاری درمانی بر روی کودکان فلج مغزی، گروهی از بیماران فلج مغزی با رده سنی 3 الی 14 سال انتخاب شدند. اولین گروه شامل 50 کودک، 30 نفر با هایپرکنتیک و 20 نفر از نوع اسپاسم بودند. این افراد تحت عنوان برنامه توان بخشی بر روی اسب به میزان 3 الی 4 بار در هفته و به مدت 90 الی 120 دقیقه قرار گرفتند. به منظور تاثیرات بهتر درمانی اسب هایی با ویژگی خاص انتخاب شدند. این اسب ها پیر، ساکت و آموزش دیده بودند. هر اسب برای کار درمانی 4 الی 6 کودک مورد استفاده قرار گرفت. گروه دوم (کنترل) نیز شامل 50 کودک بودند که بر اساس برنامه تمرینی Bobth به مدت 90 الی 120 دقیقه روزانه تمرین می کردند. دوره درمانی برای هر دو گروه 2 الی 4 ماه در نظر گرفته شده بود. به منظور ارزیابی میزان تاثیرات توان بخشی از مقیاس ارزیابی امتیازگذاری استفاده شد. قبل از شروع برنامه توان بخشی، در مرحله آماده سازی اولیه، کودکان به صورت تئوری با محیط اصطبل، خود اسب ریتم های مختلف سواری و نیز نحوه غذا دادن و مراقبت با اسب آشنا شدند. در طی مراحل تمرین، کودکان بدون در نظر گرفتن شدت اختلالات از هر دو طرف بر روی اسب حمایت شدند. مقیاس های ارزیابی به کار گرفته شده نشان داد که علائم و حرکات غیرارادی شدید، در صورت، تنه و اندام های فوقانی طرفی و تحتانی در بیماران هر دو گروه در قبل از شروع توان بخشی یکسان بوده است  0.176)±0.164, 3.566  ±3.567  امتیاز(. اما بعد از اجرای برنامه های تمرینی نتایج نشان می دهد که در گروه اول (گروهی که بر روی اسب برنامه های تمرینی خود را اجرا نموده اند) امتیاز به 0.009±1.002 و در گروه دوم 0.135±2.001 امتیاز رسید (P<0.001).. شدت و میزان هیپوکنتیز به صورت معنی داری در کودکان تحت تمرین بر روی اسب نسبت به گروه دیگر کاهش بیشتری داشته است. همچنین حرکات غیرارادی با اجرای فعالیت های ارادی کمتر شده است. مطالعات همچنین نشان می دهد که شدت سندرم اسپاسم قبل از تمرین در هر دو گروه در حدود 0.131±2.150 و 0.150±2.150 امتیاز بود، در حالی که در پایان دوره این میزان در کودکان گروه اول تا 0.100±0.150 امتیاز کاهش یافته است (P<0.001). از بررسی فعالیت های حرکتی بر روی اسب، چنین می توان نتیجه گرفت که در این نوع تمرینات در خصوص بیماران هایپرکنتیز دارای تاثیر درمانی بالاتری نسبت به حالت اسپاستیک دارد.

هدف از این پژوهش بررسی تأثیر تمرینات ادراکی حرکتی بر حافظه و مشکلات توجه کودکان کم توان ذهنی آموزش پذیر بود. در این پژوهش نیمه تجربی 20 کودک 7 تا 10 ساله از بین 600 دانش آموز مدارس ابتدایی شهر تبریز به صورت تصادفی چند مرحله ای به عنوان نمونه انتخاب شدند. آن ها در دو گروه تمرینات ادراکی حرکتی و گروه کنترل بر اساس سن و بهره هوشی همتاسازی شدند. برنامه به صورت 18 جلسه (هر هفته دو جلسة 45 دقیقه ای) انجام گرفت. قبل از شروع جلسات و در پایان آخرین جلسه پرسش نامه عصب – روان شناختی کانرز توسط والدین آنان تکمیل شد. نتایج نشان داد گروه تمرینات ادراکی حرکتی در حافظه و توجه نسبت به گروه کنترل عملکرد بهتری داشتند. بنابراین پیشنهاد می گردد این دسته از حرکات در برنامه کلاس های تربیت بدنی، فوق برنامه و منزل استفاده شود.

نظر به اهمیت پایبندی به تمرین، هدف این پژوهش بررسی اثر یادگیری مشارکتی بر پایبندی با تأکید بر نقش واسطه ای لذت و خود-کارآمدی ورزشی بود. نمونه آماری 42 دانش آموز پسر مقطع راهنمایی بودند که در دو گروه (مشارکتی:20تن، مرسوم:22تن) 21جلسه تمرین کردند. پیش و پس از مداخلات، خود-کارآمدی و لذت آزمودنی ها بررسی شد. پایبندی نیز بر اساس نتایج حضوروغیابشان ارزیابی گردید. خود-کارآمدی پس از مداخله در گروه مشارکتی به صورت معناداری افزایش یافت، اما لذت هیچ یک از گروه ها تغییر معناداری نکرده بود. بررسی تفاوت های درون گروهی تغییرات خود-کارآمدی و لذت از ورزش نشان داد که در گروه مرسوم در هر دو متغیر، تفاوتی معنادار وجود داشت، درحالی-که در گروه مشارکتی این تفاوت مشاهده نشد. بیشتر بودن میزان پایبندی گروه مشارکتی نسبت به گروه مرسوم، به دلیل تعداد کم نمونه، معنادار نبود. به نظر می رسد یادگیری مشارکتی با افزایشِ همگنِ خود-کارآمدی و جلوگیری از ایجاد تفاوت درون گروهیِ لذت بتواند پایبندی را افزایش دهد.

هدف از تحقیق حاضر عبارت است از توصیف وضعیت مهارتی کشتی گیران نخبه تیم های ملی آزاد جوانان و بزرگسالان کشور در پنج تکنیک منتخب (زیر یک خم، بارانداز، دست تو، سر زیربغل، و فن کمر). برای این منظور 143 نفر از کشتی گیران آزادکار دعوت شده به اردوی تیم های ملی جوانان و بزرگسالان طی یک سال نمونه آماری این تحقیق بودند (جوانان 70 نفر: سن 8/0±7/19سال، قد 5/9± 8/172 سانتی متر، وزن 5/19±4/77 کیلوگرم، چربی 5/3±5/11 درصد؛ و بزرگسالان 73 نفر: سن 6/2±4/24سال، قد 3/9± 2/173 سانتی متر، وزن 4/18±9/79 کیلوگرم، چربی 1/4±8/10 درصد). به هر کدام از تکنیک های مذکور از طریق فیلمبرداری از اجرای غیررقابتی و بازبینی آن، با توجه به شاخص های مورد نظر بر مبنای آزمون 20 ارزشی امتیاز داده شد. با استفاده از روش های آمار توصیفی، میانگین نمرات کسب شده از هر تکنیک در هر رده سنی تعیین و نیم رخ مهارتی کشتی گیران گزارش شد. نتایج تحقیق حاضر نشان داد میانگین نمرات کشتی گیران آزادکار ایرانی در هر دو رده سنی جوانان و بزرگسالان در اجرای پنج تکنیک منتخب بالاتر از عدد 19 است.