ایمان صحراییان

هدف از این پژوهش ساخت و بررسی ویژگی های روان سنجی ابزاری برای سنجش میزان اطمینان درک شده افراد در توانایی ورزش کردن بود. بر اساس مبانی نظری، نسخه 22 سؤالی پرسشنامه ساخته شد. سپس 567 تن (301 مرد و 249 زن) به صورت طبقه ای- در دسترس انتخاب شدند و به سؤالات پاسخ دادند. میزان پایایی پرسشنامه از روش آلفای کرونباخ و دونیمه کردن به ترتیب برابر 975/0 و 944/0 به دست آمد. روایی صوری پرسشنامه بر اساس نظر 7 تن از متخصصین تأیید شد و نتایج تحلیل عامل اکتشافی بر وجود یک عامل در پرسشنامه دلالت داشت. همبستگی نمرات آزمون با نمرات خودکارآمدی شرر و اعتمادبه نفس صفتی ورزشی نیز بیانگر روایی سازه آن بود (به ترتیب 516/0= r و 738/0= r، 01/0p≤). همچنین همبستگی نمرات مشارکت کنندگان با میزان فعالیت بدنی آن ها نشان دهنده روایی ملاکی این ابزار بود (579/0= r، 01/0p≤). بنابراین پرسشنامه ساخته شده دارای روایی و پایایی قابل قبولی است.

نظر به اهمیت پایبندی به تمرین، هدف این پژوهش بررسی اثر یادگیری مشارکتی بر پایبندی با تأکید بر نقش واسطه ای لذت و خود-کارآمدی ورزشی بود. نمونه آماری 42 دانش آموز پسر مقطع راهنمایی بودند که در دو گروه (مشارکتی:20تن، مرسوم:22تن) 21جلسه تمرین کردند. پیش و پس از مداخلات، خود-کارآمدی و لذت آزمودنی ها بررسی شد. پایبندی نیز بر اساس نتایج حضوروغیابشان ارزیابی گردید. خود-کارآمدی پس از مداخله در گروه مشارکتی به صورت معناداری افزایش یافت، اما لذت هیچ یک از گروه ها تغییر معناداری نکرده بود. بررسی تفاوت های درون گروهی تغییرات خود-کارآمدی و لذت از ورزش نشان داد که در گروه مرسوم در هر دو متغیر، تفاوتی معنادار وجود داشت، درحالی-که در گروه مشارکتی این تفاوت مشاهده نشد. بیشتر بودن میزان پایبندی گروه مشارکتی نسبت به گروه مرسوم، به دلیل تعداد کم نمونه، معنادار نبود. به نظر می رسد یادگیری مشارکتی با افزایشِ همگنِ خود-کارآمدی و جلوگیری از ایجاد تفاوت درون گروهیِ لذت بتواند پایبندی را افزایش دهد.