فیلتر های جستجو:
فیلتری انتخاب نشده است.
نمایش ۲۶۱ تا ۲۸۰ مورد از کل ۱٬۱۴۰ مورد.
سند: متن کامل سخنرانی رییس جمهوری اسلامی ایران در مجمع عمومی سازمان ملل متحد: پیشنهاد دکتر احمدی نژا
تاملی بر فراز و نشیب ها (سیاست خارجی ایران و فرانسه)
منبع:
گزارش دی ۱۳۸۷ شماره ۲۰۴
حوزه های تخصصی:
اصول و مبانی سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران: جستاری در متون
حوزه های تخصصی:
متون دانشگاهی و پژوهشی مرتبط با سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران، یکی از منابع اصلی مطالعه سیاست خارجی ایران به حساب می آیند. مقاله حاضر به بررسی این متون از منظر اصول و مبانی سیاست خارجی جمهوری اسلامی می پردازد. برای این منظور، پرسش اصلی این است که مساله محوری مورد مطالعه متون موجود در مورد اصول سیاست خارجی جمهوری اسلامی چیست؟ فرضیه مقاله، نشان می دهد دغدغه اصلی متون مرتبط با سیاست خارجی، عمدتاً تقابل آرمان گرایی و واقع گرایی بوده است. برای بررسی این فرضیه، مقاله به سه بخش تقسیم شده است. بخش اول به تاریخچه سیاست خارجی از منظر متون موجود اشاره دارد. بخش دوم به مواجهه آرمان گرایی و واقع گرایی در رویکردهای انقلابی، اسلامی و ملی می پردازد و بخش سوم، چارچوبی نظری برای گذر از تناقضات این رویکردها ارائه می دهد.
عمل گرائی در سیاست خارجی و گسترش روابط اقتصادی ایران و چین (1999-1979)(مقاله علمی وزارت علوم)
حوزه های تخصصی:
مقاله حاضر به بررسی علل گسترش مناسبات تجاری و اقتصادی ایران و چین در فاصله زمانی 1979 تا 1999 می پردازد. استدلال اصلی مطرح شده آن است که گسترش روابط دو کشور در نتیجه اتخاذ خط مشی های عمل گرایانه و واقع بینانه توسط دولتمردان تهران و پکن است. به ویژه سیاست اصلاحات و نوسازی «دنگ شیائوپینگ» در دهه 1970 نقشی مهم در افزایش مبادلات اقتصادی دوجانبه داشته است. عمل گرایی در سیاست خارجی باعث شده است تا دو کشور با وجود ایدئولوژی و نظام های سیاسی کاملاً متفاوت به همدیگر نزدیک شده و با وجود مخالفت ایالات متحده به گسترش همکاری های فیمابین در زمینه های مختلف مبادرت ورزند.
Iran’s Foreign Policy in Post-Revolution Era: A Holistic Approach
In an approach of incorporation of existing models، this article seeks to explain the trends in the evolution of the foreign policy of the Islamic Republic of Iran over the past 30 years. To this end، it puts forward its perspectives with a view to the sustainability of principles and theoretical bases of Iranian foreign policy، and the variability of regional and international circumstances. It also tries to clarify how the past years experience of Iran’s foreign policy can now help shape an independent course in international relations and develop an order without the domination of imperialist powers، which will promote national pride and independence among developing countries.
Iran’s Preeminent Role and Facing ChallengesI
Following the Islamic Revolution of 1979 in Iran and the severance of ties between Iran and the United States، due to its geopolitical importance، Iran kept a decisive role in regional developments. On the other hand، neighboring 15 countries and its huge oil and gas reserves have enhanced Iran’s importance manifold. Given Iran’s political، security and geopolitical position، it is difficult if not impossible، to settle regional disputes without its partnership. At the same time، Iran should also pursue economic progress and development in order to economically compete with its neighbors. While examining the cultural identity of Iranian revolution، the following article largely focuses on the Shiite denomination of Iran''s politics and its influence on Shiites in other countries، especially the neighboring states. It also analyzes the ideological and aspirational goals of the Islamic Revolution in Iran—as achievable alternatives to utopian objectives—which are the characteristic of all revolutions in the world.
تاملی بر ناکامی ایران در پیوستن به شورای امنیت
حوزه های تخصصی:
ایران و خاورمیانه: انتخاب های دشوار و موضوعیت واقع گرایی(مقاله علمی وزارت علوم)
حوزه های تخصصی:
یکی از اهداف اصلی این پژوهش مطالعه روابط متقابل جمهوری اسلامی ایران با کشورهای همجوار و نزدیکش در خاورمیانه و سایر بازیگران دولتی و غیردولتی فعال در محیط پیرامونش می باشد. از زمان وقوع انقلاب تاکنون روابط ایران با ترکیه و پاکستان در چارچوب اکو اغلب دوستانه، با افغانستان در دوران طالبان و با عراق در دوره حکمرانی رژیم بعثی صدام حسین بسیار خصمانه بود. روابط ایران با همسایگان جنوبی خود در حاشیه خلیج فارس به غیر از قطر و تا حدی نیز عمان و کویت در نیمه نخست این دوره زمانی ناآرام و بحران زا توصیف می شود. در فاصله جغرافیایی دورتر، همکاری نزدیک ایران با سوریه و گروه های زیرملی فعال در لبنان و فلسطین اشغالی (مانند حزب الله، و حماس) با اهمیت استراتژیک تعریف می شود. در حالی که مخالفت آشکار ایران با مواضع و سیاست های اسراییل در قبال مساله فلسطین و با حضور نظامی نیروهای این دولت در جنوب لبنان از یک سو، و تداوم دشمنی نومحافظه کاران امریکایی با ایران به دلیل ماهیت ملی گرایی اسلامی و انتقاد مقامات ایرانی از سیاست های گسترش طلبانه واشنگتن از سوی دیگر به درگیری های لفظی و بحران های سیاست خارجی حادی منجر شده است.