محمدحسن پیمان فر

مقدمه: هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر بازاریابی رابطه مند بر رضایت مندی مشتریان مجموعه های ورزشی شهر تهران با میانجی اعتماد به برند و قدرشناسی مشتریان بود. روش پژوهش: پژوهش حاضر از نظر هدف، کاربردی و از نوع توصیفی- پیمایشی بود. جامعه آماری پژوهش همه مشتریانی استفاده کننده از مجموعه های ورزشی تهران بودند. نمونه آماری (471 نفر) به صورت در دسترس انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه های سرمایه گذاری بازاریابی رابطه مند و قدرشناسی مشتریان، اعتماد به برند و رضایت مندی مشتریان بود. برای تحلیل داده ها از نرم افزار PLS و SPSS استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد که اعتماد به برند اثر معناداری بر رضایت مندی مشتریان دارد؛ همچنین سرمایه گذاری در بازاریابی رابطه مند بر اعتماد به برند، رضایت مندی و قدرشناسی مشتریان اثر معناداری داشت. اما قدرشناسی مشتریان بر رضایت مندی مشتریان اثر معناداری نداشت. اثر متغیر سرمایه گذاری در بازاریابی رابطه مند بر رضایت مندی مشتریان از طریق میانجی گری اعتماد به برند معنا دار بود، اما از طریق میانجی قدرشناسی مشتریان معنادار نبود. نتیجه گیری: بر اساس نتایج پژوهش می توان گفت که اعتماد به برند نقشی اساسی در ایجاد وفاداری برند مصرف کننده دارد و این ذهنیت می تواند از طریق اعتماد به برند به رضایت مندی و وف اداری استفاده کننده های مجموعه ورزشی منجر شود، ازاین رو توجه به عوامل یادشده می تواند به عنوان الگویی برای درک رفتار مشتریان جهت افزایش رضایت و وفادار کردن مشتریان ورزشی شود.

مدیریت سبز در سازمان های ورزشی می تواند موجب تغییر رویه در تعامل با محیط زیست باشد. هدف از پژوهش حاضر نقش مدیریت سبز بر عملکرد فدراسیون فوتبال جمهوری اسلامی ایران است. این پژوهش از نوع توصیفی همبستگی با رویکرد معادلات ساختاری می باشد. جامعه آماری تحقیق شامل تمامی مدیران و کارکنان فدراسیون فوتبال ایران بود که 157 نفر هستند و روش نمونه گیری به صورت تمام شمار بود که در نهایت 111 نفر در این مطالعه همکاری داشتند. نتایج نشان داد که پرسشنامه محقق ساخته مورد استفاده در این مطالعه روائی همگرا و واگرا داشته و پایایی آن با توجه به اعداد به دست آمده برای آلفای کرونباخ و همچنین پایایی ترکیبی در حد قابل قبولی و بالای 0.7 بوده است، همچنین نتایج حاصل از آزمون فرضیات نشان داد که تمامی بارهای عاملی شاخص ها بالای 4/0 می باشند و بارعاملی شاخص ها، مطلوب است. بر اساس نتایج به دست آمده از تحلیل مدل پژوهش مشخص گردید عوامل اجرایی مدیریت سبز بر اقدامات اجرایی مدیریت سبز تأثیر مثبت و معناداری دارد. همچنین تأثیر مثبت و معنادار اقدامات اجرایی مدیریت سبز بر نتایج مدیریت سبز مورد تأیید قرار گرفت. با توجه به یافته های پژوهش می توان اذعان داشت که استفاده و به کارگیری مدیریت سبز در سازمان به خصوص در فدراسیون فوتبال می تواند آثار مفیدی بر حفظ ساختار محیط زیست داشته و موجب بهبود کارایی سازمان مربوطه نیز بشود.

صنعت ورزش تأثیر فوق العاده ای بر محیط طبیعی دارد؛ لذا سازمان های ورزشی باید روش های مدیریت مناسبی را برای پایداری محیط بکار بگیرند. هدف پژوهش حاضر، ارزیابی ارتباط و ارائه مدل مدیریت سبز و توسعه پایدار با نقش میانجی نگرش کارکنان به محیط زیست در فدراسیون فوتبال ایران می باشد. روش پژوهش توصیفی – همبستگی بود که به روش میدانی انجام شد. جامعه آماری تحقیق شامل تمامی مدیران و کارکنان فدراسیون فوتبال ایران به تعداد ۱۵۷ نفر بود که از این تعداد، 111 نفر در این مطالعه همکاری داشتند. برای گردآوری داده ها از پرسش نامه های استاندارد استفاده شد. روایی پرسشنامه با نظر اساتید متخصص مورد بررسی و تأیید قرار گرفت و پایایی آن با استفاده از ضریب آلفای کرونباخ تأیید شد. نتایج نشان داد که مدیریت سبز اثر مثبت و معنی داری بر توسعه پایدار دارد و مدیریت سبز اثر مثبت و معنی داری بر نگرش کارکنان به محیط زیست دارد. همچنین، نگرش کارکنان به محیط زیست اثر مثبت و معنی داری بر توسعه پایدار دارد. نتایج حاکی از آن است که با توجه به جذابیت های فوتبال و طرفداران بی شمار آن، فدراسیون فوتبال جمهوری اسلامی ایران می تواند با اجرای مدیریت سبز نقش بسزایی در توسعه پایدار و حفاظت از محیط زیست داشته باشد.

جمهوری اسلامی ایران در سند چشم انداز 1404 خود توسعه یافتگی به همراه روابط سازنده با جهان را مد نظر قرار داده است. در این بین ورزش یکی از کنش گران جدید جهانی در حوزه دیپلماسی و فعالیت های دیپلماتیک است. ازاین رو در پژوهش حاضر با استفاده از مطالعه کیفی و مصاحبه های نیمه ساختار و غیر ساختار مند با صاحب نظران حوزه مدیریت راهبردی در ورزش ، روابط بین الملل و جامعه شناسی به جمع آوری اطلاعات پرداخته است. مصاحبه ها تا حد اشباع نظری ادامه یافت (n= 39) و با استفاده از تحلیل محتوای کیفی مورد بررسی قرار گرفت.یافته های مطالعه نشان می دهد ایران برای دست یافتن به توسعه یافتگی در حوزه دیپلماسی ورزشی با سه دسته چالش راهبردی فکری، رفتاری و ساختاری روبه رو است. همچنین برای توسعه یافتگی به تمرکز بر راهبرد های کلان برندسازی و اعتبار بخشی، تعامل گرایی با جهان و توانمندسازی ظرفیت ها نیازمند است. نتایج این پژوهش می تواند به عنوان راهنمایی برای سیاستگذاری کلان دولت ایران در حوزه دیپلماسی عمومی قرار گیرد.

دیپلماسی ورزش پدیده جدیدی است که به دنبال افزایش تعامل برای بازکردن افق ها و دیدگاه های جدید و کمک به درک فرهنگ بین مردم جهان است. در این پژوهش که از نوع مطالعات کیفی و با رویکرد گرندد تئوری انجام شده است به تبیین جوانب مختلف پدیده دیپلماسی ورزشی پرداخته شد. جامعه پژوهش شامل صاحب نظران و مدیران این حوزه در تئوری و عمل بود که در بین آن ها نمونه پژوهش به شکل هدفمند و غیرتصادفی و در برخی موارد گلوله برفی انتخاب شدند. پس از مطالعه مبانی نظری، 18 مصاحبه عمیق، همزمان تحلیل و کدگذاری شدند. نتایج کدگذاری باز، محوری و انتخابی حاکی از شناسایی 165کد باز ،14مقوله و 60 مفهوم بود. مقوله ها بر اساس الگوی پارادایمی استراس و کوربین در محور های شرایط علی، شرایط زمینه ای، شرایط مداخله گر، راهبرد های کنش و واکنش و پیامد ها قرار گرفتند. نتایج پژوهش حاکی از آن است که برنامه محوری و شناخت دیپلماسی ورزشی پیامد های عمده ای در توسعه جامعه شناسی سیاسی، سیاست خارجی و توسعه ورزش کشور ها در ابعاد مختلف در بر خواهد داشت.

دیپلماسی ورزشی پدیده ای است فراگیر که در سطح دیپلماتیک جزء مولفه های مهم ارتباطی میان کشور ها و ملت ها محسوب می شود و از آن جهت مهم است که بدانیم جمهوری اسلامی ایران به عنوان کشوری قدرتمند در عرصه دیپلماسی، در چه وضعیتی در این حوزه قرار دارد. لذا در مطالعه حاضر سعی شد تا با استفاده از مدل تاپسیس به عنوان یکی از تکنیک های قوی در تصمیم گیری چند معیاره به این مهم پرداخته شود. بدین منظور پس از تهیه ابزار پژوهش و تایید روایی آن، در بین جامعه آماری پژوهش که شامل اساتید هیات علمی و مدیران خبره در حوزه ورزش و دیپلماسی بودند توزیع و جمع آوری گردید. نتایج پژوهش نشان می دهد "افزایش روز افزون قدرت و جذابیت رویدادهای ورزشی بین المللی(Ci 0.83)" از مهمترین دلایل توسعه دیپلماسی ورزشی در کشور می باشد. دیگر نتایج پژوهش حاکی از وضعیت بحرانی در حوزه های "سازمان متولی(Ci 0.38)" و "سیاست ها و برنامه ها(Ci 0.26)"ی کشور در حوزه دیپلماسی ورزش است. در این زمینه "توانمند سازی ظرفیت ها(Ci 0.65)" مهترین راهبرد و "توسعه جامعه شناسی سیاسی(Ci 0.81)" مهمترین پیامد این پدیده از نگاه صاحب نظران بود. آنچه از مطالعه این پژوهش می توان نتیجه گرفت ضرورت تدوین برنامه بلند مدت در راستای توانمندسازی ظرفیت ها برای بهبود نقاط بحرانی است.

پژوهشگران متعددی بر این باورند که تعهد به برنامه های استراتژیک، یکی از عوامل مؤثر در اجرای استراتژی ها می باشد. نتایج مطالعه پیمان فر(1390) در بررسی موانع پیش روی پیاده سازی استراتژی های نظام ورزش کشور نشان می دهد عدم تعهد مدیران به استراتژی ها مهمترین مانع می باشد. لذا با توجه به اهمیت این مقوله در تدوین و اجرای برنامه های استراتژیک در نظام ورزش کشور این پژوهش به روش Q به واکاوی ذهنیت 20 نفر از مدیران عالی ورزش ایران در مورد چرایی عدم تعهد مدیران به این برنامه ها پرداخته است. یافته های پژوهش که به روش ماتریس همبستگی و تحلیل عاملی بدست آمد حاکی از آن است که 4 نوع تفکر و ذهنیت غالب در عدم تعهد مدیران به برنامه های استراتژیک وجود دارد. که غالب ترین آن در این پژوهش ذهنیت مدیران شایسته محور نامیده شد. از دیگر الگوهای شناسایی شده در این مطالعه را می توان به الگوی راهبرد محور، چشم انداز محور و محیط محور اشاره نمود. از آنجا که هریک از این الگو ها برگرفته از ذهنیت ها و گویه های مرتبط با خود می باشد می توان امید داشت با بهره گیری مناسب از آن، تعهد بیشتر مدیران ورزشی به برنامه های استراتژیک را شاهد بود.

به نظر می رسد محاسبه کارایی و ارزیابی عملکرد کاروان های شرکت کننده در بازی های المپیک، به منظور بهبود عملکرد آنها در دوره های بعدی ضروری است. با توجه به اهمیت سنجش کارایی، در این مطالعه، عملکرد کاروان ورزشی ایران در بازی های المپیک طی سال های 2012-1948 به روش تحلیل پوششی داده ها ارزیابی و بررسی شده است. در ابتدا مشکلات مدل تحلیل پوششی داده ها در ارزیابی بازی های المپیک در پژوهش های گذشته شناسایی و به بهبود و تکمیل آن روش ها پرداخته شده است. سپس با استفاده از مدل BCC خروجی محور تکمیل شده به ارزیابی کاروان ورزشی ایران در پانزده دوره بازی های المپیک پرداخته شده است. مطالعه حاضر که از نوع پژوهش های ریاضی - تحلیلی است، نشان داد که عملکرد کاروان ایران تنها در بازی های المپیک سال 1956 کارا و در سایر سال ها ناکارا بوده است. همچنین یافته ها نشان داد کاروان ورزشی ایران در المپیک 1964 لندن کمترین کارایی را داشته است.

یکی از دغدغه های اصلی استراتژیست ها و مدیران عالی سازمان ها، پیادهسازی مؤثر استراتژی های تدوین شده است. به گونه ای که بیگر (2001) بیان می کند، 90 درصد استراتژی های تدوین شده در زمان معین خود پیاده سازی نمی شوند. در نظام ورزش ایران نیز وضعیت به همین منوال است. در دهه ی گذشته، برنامه های استراتژیک متعددی در سطح ورزش کشور تدوین شده است، ولی مطالعه ی وضع موجود، حاکی از عدم اجرای کامل و دستیابی به اهداف و نتایج مورد انتظار آنهاست. در پژوهش حاضر با کاربرد یک مطالعه ی کیفی و به روش گرندد تئوری به شناسایی موانع پیش روی پیاده سازی مؤثر استراتژی ها در نظام ورزش ایران پرداخته شد. به این منظور، پس از مطالعه ی مبانی نظری و پیشینه ی موضوع، به مصاحبه های کیفی با صاحب نظران (n=28) پرداخته شد. یافته های حاصل از مصاحبه های کیفی به صورت کد بندی باز، محوری و انتخابی مورد تحلیل متنی قرار گرفتند. نتایج حاکی از شناسایی 24 مانع اصلی در برابر پیاده سازی استراتژی ها در نظام ورزش ایران بود. این موانع در قالب 4 مؤلفه با عناوین 1. موانع زیربنایی (6 مانع)، 2. موانع مرحله ی تدوین استراتژی ها (6 مانع)، 3. موانع مرحله ی انتقال استراتژی ها به عمل (5 مانع)، و 4. موانع مرحله ی اجرای استراتژی ها (7 مانع) دسته بندی شدند. بدیهی است به منظور اجرای بهینه ی برنامه های استراتژیک در نظام ورزش ایران، باید در مرحله ی اول موانع موجود را از پیش رو برداشت. بنابراین موانع شناسایی شده در پژوهش حاضر می تواند به تدوین کنندگان و مدیران عالی ورزش ایران قبل، در حین و بعد از تدوین برنامه های استراتژیک کمک شایانی داشته باشد.

هدف از پژوهش حاضر، تعیین منابع قدرت مربیان و ارتباط آن با انسجام گروهی شرکت کنندگان در اولین المپیاد دانش آموزی سراسر کشور بود. جامعه آماری مطالعه (1264N=) کلیه ورزشکاران شرکت کننده در مسابقات گروهی (فوتسال، والیبال، فوتبال، هندبال و بسکتبال) اولین المپیاد دانش آموزی سراسر کشور، در تابستان 1389، بود؛ که در استان های آذربایجان غربی، آذربایجان شرقی، اراک و یزد برگزار شد. نمونه آماری (348n=) با استفاده از جدول مورگان تعیین و به روش خوشه ای و تصادفی طبقه ای (تیم های مختلف ورزشی) انتخاب شد. به منظور جمع آوری داده ها از پرسشنامه های منابع قدرت سوسمان و دیپ (1989) و پرسشنامه محیط گروهی GEQ (1985) استفاده شد. روایی صوری و محتوی پرسشنامه های فوق، توسط 6 نفر از اساتید مدیریت ورزشی و روانشناسی ورزشی مورد بررسی قرار گرفت و بر اساس اصلاحات درخواستی، بازبینی شد. همچنین پایایی پرسشنامه محیط گروهی و منابع قدرت، با استفاده از یک مطالعه راهنما به ترتیب برابر 78/0=α و 72/0=α بدست آمد. یافته ها نشان داد مربیان از منبع قدرت تخصص بیشترین و از منبع قدرت اجبار کمترین استفاده را داشته اند. همچنین بین منبع قدرت تخصص و مرجعیت با انسجام تکلیف و انسجام گروهی ارتباط مثبت و معناداری مشاهده شد (05/0p≤). بین منبع قدرت پاداش و انسجام تکلیف، ارتباط منفی و معناداری مشاهده شد (05/0p≤). از نتایج دیگر پژوهش حاضر این بود که بین منابع پنج گانه قدرت با انسجام اجتماعی رابطه معناداری وجود نداشت (05/0p≤). با عنایت به یافته های مطالعه حاضر در خصوص نقش پررنگ قدرت تخصص در تیم های ورزش دانش آموزی، می توان از این موضوع در انتخاب مربیان شایسته بهره جست. بنابراین متخصص و فنی بودن مربیان، می تواند به عنوان اولین متغیر برای انتخاب مربیان مورد توجه قرار گیرد.

هدف از پژوهش حاضر ارائة الگویی به منظور ارزیابی عملکرد سازمان های ورزشی با رویکرد کارت امتیای متوازن (BSC) و تاپسیس (Topsis) بود. جامعة آماری این پژوهش، کلیة کارکنان ادارة کل تربیت بدنی استان یزد و مربیان و ورزشکاران این استان بودند که 119 نفر با استفاده از فرمول تعیین حجم نمونه برای جامعة نامحدود به عنوان نمونة آماری پژوهش مدنظر قرار گرفتند. به منظور جمع آوری داده های پژوهش از پرسشنامة محقق ساخته استفاده شد که پس از تأیید روایی صوری آن توسط صاحب نظران، پایایی آن نیز در یک مطالعة راهنما (90 /0 =α ) تأیید شد. روایی سازة ابزار سنجش نیز با روش تحلیل عاملی اکتشافی بررسی شد. به منظور تجزیه وتحلیل داده ها از آمار توصیفی شامل شاخص های گرایش مرکزی و شاخص های پراکندگی و آمار استنباطی شامل آزمون t تک نمونه ای، ANOVA یکطرفه، تحلیل واریانس رتبه ای کروسکال والیس و تکنیک تاپسیس فازی استفاده شد. یافته ها نشان داد که ادارة کل تربیت بدنی استان یزد در دو منظر فرایندهای داخلی و رشد و یادگیری عملکرد مطلوب داشته و در دو منظر مشتری و مالی (مناظر BSC) عملکرد مطلوبی نداشته است. همچنین تکنیک تاپسیس فازی اولویت 37 شاخص را به تفکیک چهار منظر مذکور نشان داد.

روان شناسی دین و مطالعه موضوعات معنوی در دو دهه اخیر، به طور فزاینده ای مورد توجه روان شناسان مدیریتی قرار گرفته است. با این حال، اهمیت هوش معنوی در محیط های ورزشی از طرفی و همچنین نبود ابزاری برای سنجش جایگاه هوش معنوی در محیط های ورزشی از طرف دیگر، ضرورت بررسی محیط معنوی ورزش باستانی و چگونگی تأثیر آن را بر کارآیی و عملکرد ورزشکاران روشن می کند. روش پژوهش حاضر توصیفی از نوع همبستگی است. جامعه آماری آن تمامی باستانی کاران (1100N=) شهرستان یزد در سال 1390 بودند که به روش نمونه گیری تصادفی انتخاب شدند (186n=). ابزار اندازه گیری داده ها، پرسشنامه استاندارد هوش معنوی هیلدبرانت (2011) با چهار مؤلفه تفکر انتقادی وجودی، تولید معنی شخصی، آگاهی و توسعه حالت آگاهی سنجیده شد. یافته های آزمون آماری استنباطی PLS نشان داد بین تمام مؤلفه ها (تفکر انتقادی وجودی، تولید معنی شخصی، آگاهی و توسعه حالت آگاهی) ارتباط مثبت و معنی داری در سطح 01/0 برقرار است که نشان دهنده ارتباط ساختاری بسیار زیاد هر یک از مؤلفه هاست. نتایج آماره AVE نشان داد از میان عوامل اثرگذار بر هوش معنوی، تفکر انتقادی وجودی و توسعه حالت آگاهی بیشترین توان تبیین واریانس هوش معنوی را داشتند. همچنین بر اساس مدل مستخرج، مجذور همبستگی تبیین شده عوامل اثرگذار بر سازه هوش معنوی (958/0 R2:) به دست آمد. با توجه به نتایج پژوهش می توان گفت با تقویت یکی از ابعاد وجودی ورزشکاران، مثل بعد جسمانی، می توان ابعاد دیگر همچون بعد آگاهی یا توسعه حالات شخصی از بعد معنوی آن ها را تقویت کرد و در نهایت، سبب ارتقای سطح جسمانی و روان شناختی ورزشکاران شد.

هدف از مقاله حاضر، شناسایی، رتبه بندی و تحلیل موانع زیربنایی در اجرای برنامه ها و تصمیمات راهبردی در نظام ورزش کشور است. بدین منظور در ابتدا و در بخش کیفی پژوهش، با انجام مصاحبه های کیفی با خبرگان مدیریت استراتژیک که به نحوی در تدوین و یا اجرای برنامه های استراتژیک ورزش کشور دست داشتند، موانع شناسایی و کدبندی شد و در بخش کمی، برای رتبه بندی موانع شناسایی شده از تکنیک فرایند سلسله مراتبی (AHP) استفاده شد. پس از تحلیل کدبندی ها و داده های جمع آوری شده که همزمان با مصاحبه ها انجام شد، موانع زیربنایی در اجرای برنامه ها و تصمیمات راهبردی نظام ورزش کشور که ضریب تأکید بیشتری داشتند شناسایی شدند. این موانع با اولویت زیر تعیین شدند: 1. شایسته سالاری اندک در تعیین مدیران ورزشی، 2. ضعف فرهنگ برنامه محوری در مدیران و نظام ورزش ایران، 3. تغییرات در سیاست های کلان دولتی تأثیرگذار بر ورزش، 4. ثبات اندک مدیریت در سازمان های ورزشی، 5. عدم اطمینان کافی از تخصیص و تأمین اعتبار بودجه دولتی در سازمان های ورزشی و 6. کمبود اسناد بالادستی و الزامات قانونی برای اجرای برنامه های استراتژیک در ورزش.