پژوهش حاضر با موضوع تأثیر فعالیت های بدنی ناهماهنگ با نشانگان اختلال نارسایی توجه/ فزون کنشی، بر کاهش نشانگان این اختلال مورد بررسی قرار گرفت. بدین منظور نمونه ای شامل 50 نفر و دربرگیرنده یک گروه آزمایش و یک گروه کنترل، به صورت تصادفی و با روش نمونه گیری خوشه ای، از بین تمامی دانش آموزان مبتلا به اختلال نارسایی توجه-فزون کنشی شهر تهران انتخاب شدند. اطلاعات مورد نیاز با استفاده از پرسشنامه SNAP-IV و سیاهه رفتاری کودک(CBCL) برای سنین 18-6 سال، جمع آوری گردید. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها، علاوه بر آمار توصیفی، از آمار استنباطی شامل تحلیل کوواریانس چند متغیره (MANCOVA) ، همراه با آزمون پیش فرض همگنی ضرایب رگرسیون در مفروضه های مورد بررسی، آزمون پیش فرض همگنی واریانس درون گروهی در مؤلفه های مورد بررسی با استفاده از آزمون لوین و آزمون شاپیرو- ویلک برای بررسی نرمال بودن توزیع داده ها استفاده شد. نتایج نشان داد که فعالیت بدنی ناهماهنگ با نشانه های اختلال نارسایی توجه/ فزون کنشی -(پیلاتس)-، بر علائم این اختلال تأثیر مثبت دارد. بررسی پایداری اثرات مداخله در مرحله پیگیری نیز نشان دهنده ماندگاری کاهش نشانگان اختلال می باشد؛ لذا می توان نتیجه گرفت که تأثیر فعالیت بدنی ناهماهنگ با نشانه های اختلال نارسایی توجه/ فزون کنشی -(پیلاتس)-، بر علائم این اختلال، پس از گذشت مدت زمان معلوم، ماندگار بوده است.
