این مطالعه به بررسی نگرش معلمان زبان انگلیسی نسبت به بازخورد اصلاحی شفاهی، بکارگیری آنها در دو سطح مبتدی و متوسط، و میزان تناسب نگرشها و بکارگیری آنان در این زمینه پرداخته است. بدین منظور، با معلمان مصاحبه شد و 40 ساعت مشاهده کلاسی در دو سطح انجام شد. نتایج این تحقیق نشان داد که معلم ها در به کارگیری راهبردهای بازخوردی شفاهی در دو سطح تفاوت قابل توجهی داشتند، به طوری که راهبردهای ""اصلاح صریح""، ""فراخوانی""، ""سرنخ فرا زبانی""، ""درخواست توضیح"" و ""تکرار"" در سطح مبتدی بسامد بیشتری داشتند. علاوه بر این، تفاوت چندانی در تصحیح اشکالات دستوری، تلفظی و لغوی در دو سطح مشاهده نشد. نتایج همچنین نشان داد که در برخی موارد، نگرش و بکارگیری معلمان با هم مغایرت داشت که از جمله آن میتوان به حساسیت معلمان نسبت به اشکالات زبان آموزان، به کارگیری روشهای مختلف بازخورد اصلاحی، استفاده از بازخورد اصلاحی صریح و غیر صریح، اصلاح سریع و یا با تاخیر اشکالات زبان آموزان، اصلاح اشکالات کلی و جزیی، تمرکز بر روی اهداف زبانی متفاوت و توجه به تصحیح اشکالات توسط خود فرد، همکلاس و معلم اشاره کرد. در پایان این مقاله، به برخی از مفاهیم آموزشی مرتبط با این موضوع اشاره شده است.
