"جوانان در گذشته در حوزه حرفه و فن با انتقال فکر و پیشه آموزش می دیدند. حوزه مذکور متاثر از نظام استاد- شاگردی بود. جوانان در این عرصه زندگی پختگی را تجربه می کردند. زندگی خانوادگی، کاری و تفریح از یک وحدت نسبی برخوردار بود. خانواده به چنین نظام و فرایندی امیدوار بود.
با این که متعاقب انقلاب صنعتی در غرب نظام استاد- شاگردی متحول شد و آموزش در طول یک عمر به مرحله های کوتاه مدت تغییر یافت ولی در کشورهای در حال توسعه نظیر ایران بین تحول ماشینی، صنعت پیشه وری و نظام آموزشی آن ارتباط منطقی به وجود نیامد و این ناهمخوانی باعث سردرگمی و عدم اعتماد خانواده ها به حرفه و فن شد. تقدیرگرایی و عدم توجه به عقلانیت نگرش خانواده ها و جوانان را درباره کار و حرفه بیش تر با ابهام مواجه ساخت."
