هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه مهارتهای ارتباطی و رضایت زناشویی است. در این پژوهش، از روش تحقیق همبستگی استفاده شد. 45 نفر از طلبههای مرد و زن حوزه علمیه قم با روش تصادفی خوشهای گزینش شدند و با توجه به هدف و فرضیههای پژوهش، مورد آزمون قرار گرفتند. برای بررسی مهارتهای ارتباطی، از پرسشنامه مهارتهای ارتباطی و برای سنجش رضایت زناشویی از پرسشنامه رضایت زناشویی انریچ استفاده گردید. همچنین تجزیه و تحلیل دادهها از طریق آزمون ضریب همبستگی پیرسون محاسبه شد. نتیجه پژوهش نشان داد همبستگی معنادار بین مهارتهای ارتباطی و رضایت زناشویی وجود دارد. نیز بین 4 مؤفه از مؤفههای مهارتهای ارتباطی (مدیریت هیجانی، بیان کلامی، مهارتهای شنیداری و بینش) با رضایت زناشویی ارتباط مثبت معنادار وجود دارد. بنابراین، هرچه مهارتهای ارتباطی افزایش یابد، رضایت زناشویی نیز افزایش مییابد.
