تعلق به مدرسه

پژوهش حاضر با هدف ارتباط احساس تعلق به مدرسه و موفقیت تحصیلی در دانش آموزان ورزشکاران با نقش میانجی گری سرسختی تحصیلی اجرا گردید. روش پژوهش کاربردی از نوع توصیفی- همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش کلیه دانش آموزان شرکت کننده در سی و ششمین دوره مسابقات ورزشی دانش آموزان کشور در شهر قم بود. گردآوری اطلاعات به صورت میدانی و با استفاده از ابزار پرسشنامه بود. نتایج نشان داد احساس تعلق به مدرسه سبب بهبود موفقیت تحصیلی دانش آموزان ورزشکار نمی گردد. نتایج همچنین نشان داد سرسختی تحصیلی نقش میانجی گری میان احساس تعلق به مدرسه و موفقیت تحصیلی دانش آموزان ورزشکاران را دارا است. با توجه به نتایج مشخص گردید موفقیت تحصیلی دانش آموزان ورزشکار نیازمند بهبود سرسختی تحصیلی است. لذا متناسب سازی محیط ورزشی دانش آموزان جهت بهبود سرسختی تحصیلی آنان می تواند موفقیت تحصیلی را تسهیل نماید.

هدف از پژوهش حاضر طراحی و ساخت پرسشنامه علاقه به مدرسه در بین دانش آموزان مقطع ابتدایی است. روش پژوهش توصیفی از نوع روان سنجی بود. جامعه آماری پژوهش کلیه دانش آموزان ابتدایی در پایه های دوم، سوم، چهارم، پنجم و ششم استان آذربایجان غربی در سال تحصیلی 99-1398 بودند که از بین آن ها 420 نفر با روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای تصادفی انتخاب شدند. روایی محتوایی پرسشنامه توسط 14 نفر از اساتید بررسی و تأیید شد. مقدار CVR سؤالات با استفاده از فرمول لاوشه در محدوده 57/0 تا 99/0 و میزان CVI  S-نیز با فرمول میانگین گیری 87/0 به دست آمد. پس از بررسی شاخص های اعتبار هر سؤال، وجود همسانی درونی بالا در پرسشنامه تأیید شد. به منظور بررسی روایی ملاکی، همبستگی نمره کلی پرسشنامه و همبستگی هر گویه با ملاک محاسبه شد که نتایج در سطح 01/0 معنادار بودند. روایی سازه ای پرسشنامه از طریق تحلیل عاملی اکتشافی با سه عامل (مشارکت در فعالیت های مدرسه، تعهد به مدرسه و تعلق به مدرسه)، که در مجموع 18/75 درصد از واریانس کل پرسشنامه را تبیین می کردند و همچنین با استفاده از تحلیل عاملی تأییدی بررسی و تأیید شد. آلفای کرونباخ برای کل پرسشنامه 98/0 و برای هر کدام از عامل ها به ترتیب 979/0، 926/0 و 845/0 به دست آمد. در نتیجه پرسشنامه علاقه به مدرسه با 28 گویه، جهت سنجش علاقه به مدرسه در دانش آموزان مقطع ابتدایی از اعتبار و روایی مطلوبی برخوردار است

این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی آموزش مهارت های ارتباطی بین فردی بر امید به تحصیل و احساس تعلق به مدرسه انجام گرفت. روش پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش کلیه دانش آموزان پسر پایه ششم ابتدایی شهر زهک (استان سیستان و بلوچستان) در سال تحصیلی 1401-1400 به حجم 413 نفر بودند. نمونه شامل 30 دانش آموز بود که به شیوه نمونه گیری تصادفی چند مرحله ای انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه 15 نفره و کنترل گمارده شدند. ابزار جمع آوری داده ها پرسشنامه های امید به تحصیل (خرمائی و کمری، 1396) احساس تعلق به مدرسه (بری، بتی و وات، 2004) بود که تمام آزمودنی ها در مرحله پیش آزمون آن را تکمیل کردند، سپس برنامه آموزش مهارت های ارتباطی بین فردی (احمدی و همکاران، 1392) برای گروه آزمایش در هشت جلسه اجرا شد و در نهایت، پس آزمون از تمام گروه های گروه آزمایش و کنترل گرفته شد. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از روش تحلیل کواریانس استفاده شد. نتایج نشان داد که آموزش مهارت های ارتباطی بین فردی هم بر امید به تحصیل و هم بر احساس تعلق دانش آموزان به مدرسه تأثیر مثبت و معناداری دارد  (01/0>p-value). بنابراین باید آموزش مهارت های ارتباطی بین فردی به عنوان یکی از سرفصل های درسی در راستای ارتقای امید به تحصیل و احساس تعلق دانش آموزان به مدرسه مورد توجه قرار گیرد.

هدف پژوهش حاضر امکان سنجی بسته ی آموزش کیفیت زندگی در مدرسه بر انگیزش تحصیلی و تعلق به مدرسه دانش آموزان بود. طرح پژوهش نیمه آزمایشی با پیش آزمون-پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه ی آماری پژوهش شامل تمامی دانش آموزان دختر دوره دوم ابتدایی شهرخرم آباد در سال تحصیلی 1402-1401 بود. نمونه گیری (40نفر) به صورت خوشه ای چند مرحله ای بود، نمونه به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (20 نفر)، گواه (20 نفر) جایگزین شدند. داده ها با استفاده از پرسشنامه های انگیزش تحصیلی (HEMS، هارتر،1981) و تعلق به مدرسه (SSCS ، بریو و بتی،2005) جمع آوری شدند. گروه آزمایش دوازده جلسه 60 دقیقه ای، (هفته ای دو جلسه) بسته ی آموزشی کیفیت زندگی در مدرسه را دریافت کردند. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل چند متغیره تحلیل شدند. نتایج تحلیل داده ها نشان داد، که با کنترل اثر پیش آزمون بین دو گروه آزمایش و گواه تفاوت معناداری در سطح (001/0P<) وجود دارد. می توان نتیجه گرفت بسته ی آموزشی کیفیت زندگی در مدرسه باعث افزایش میزان انگیزش تحصیلی و تعلق به مدرسه دانش آموزان می شود.

پیش زمینه و هدف: هدف این پژوهش بررسی اثربخشی آموزش خودکارآمدی بر اضطراب امتحان و تعلق به مدرسه در دانش آموزان پسر متوسطه دوم شهر بیرجند بود. مواد و روش کار: پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی بود که با طرح پیش آزمون- پس آزمون و پیگیری 3 ماهه اجرا شد. از بین مدارس متوسطه دوم شهر بیرجند یک مدرسه به صورت تصادفی انتخاب شد و با استفاده از نرم افزار G Power حجم نمونه 52 نفر در نظر گرفته شد و دانش آموزان به طور تصادفی و با در نظر گرفتن ریزش نمونه در دو گروه (26 نفر گروه آزمایش خودکارآمدی و 26 نفر گروه گواه) قرار گرفتند. داده ها با آزمون تحلیل واریانس اندازه گیری مکرر تحلیل شدند. یافته ها: یافته های پژوهش حاضر نشان داد که آموزش خودکارآمدی باعث کاهش اضطراب امتحان و افزایش سطح تعلق به مدرسه دانش آموزان نسبت به گروه کنترل می شود (001/0p<). نتایج آزمون بونفرونی نشان داد تأثیرگذاری آموزش خودکارآمدی در طول زمان برای اضطراب امتحان و تعلق به مدرسه معنی دار بوده است. بحث و نتیجه گیری: با توجه به تأثیرگذاری آموزش خودکارآمدی بر اضطراب امتحان و تعلق به مدرسه در دانش آموزان، مشاوران و درمان گران می توانند از این رویکرد جهت کاهش اضطراب امتحان و همچنین افزایش سطح تعلق به مدرسه دانش آموزان استفاده کنند.