مهارت های حرکتی درشت

" هدف: کودکان مبتلا به نشانگان داون دچار کژکاری در پردازش و یکپارچگی حسی هستند که می تواند موجب تاخیر در رشد مهارت های حرکتی درشت و ظریف آنها شود. هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر درمان یکپارچگی حسی بر مهارت های حرکتی درشت و ظریف کودکان 5 تا 7 ساله مبتلا به نشانگان داون بود. روش بررسی: شرکت کنندگان در این مطالعه تجربی شامل 60 کودک 7-5 ساله با نشانگان داون بودند که به صورت تصادفی از چند مرکز توانبخشی شهر تهران انتخاب و با انتصاب تصادفی ساده در گروه های مداخله و کنترل قرارگرفتند. مقیاس های رشد حرکتی پی بادی به عنوان پیش آزمون و پس آزمون برای ارزیابی مهارتهای حرکتی درشت و ظریف به کار گرفته شد. داده های حاصل با استفاده از آزمون های آماری از جمله آزمون لون، آزمون تی مستقل و تحلیل کوواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: بین نمرات پیش آزمون و پس آزمون حرکات درشت شرکت کنندگان در گروه های مداخله و کنترل از لحاظ آماری تفاوت معناداری وجود داشت . در حرکات ظریف این تفاوت فقط در گروه مداخله معنادار بود و در گروه مقایسه تفاوت معناداری مشاهده نشد . همچنین بین میانگین اختلاف نمرات پیش آزمون و پس آزمون شرکت کنندگان در گروه های مداخله و کنترل در حرکات درشت و ظریف تفاوت معناداری وجود داشت. نتیجه گیری: یافته های حاصل نشان می دهد که درمان یکپارچگی حسی موجب بهبود مهارت های حرکتی درشت و ظریف کودکان 5 تا 7 ساله با نشانگان داون می شود. پیشنهاد می شود که این رویکرد درمانی با التفات به نیازهای این کودکان در برنامه های توانبخشی آنها گنجانده شود. "

هدف تحقیق حاضر توصیف و مقایسه تبحر حرکتی دانش آموزان دختر و پسر10 و 11 ساله شهرستان ارومیه بود. به همین منظور تعداد 360 دانش آموز (180 پسر و 180 دختر) از پایه های چهارم و پنجم مدارس دولتی مقطع ابتدایی شهرستان ارومیه به صورت تصادفی خوشه­ای انتخاب و مورد آزمون قرار گرفتند. ابزار اندازه­گیری تحقیق حاضر مجموعه آزمون تبحر حرکتی بروینینکس- ازرتسکی(BOTMP ) بود. دو گروه آزمونگر آموزش دیده اجرای آزمون ها و ثبت اطلاعات را برعهده داشتند. نمرات خام حاصل از اجرای آزمونها ثبت و پس از تبدیل به نمرات استاندارد T ، به تفکیک جنسیت و سن طبقه­بندی و مقایسه شدند. از روشهای آمار توصیفی و آزمونهای آمار استنباطی t مستقل و تحلیل واریانس دوطرفه برای مقایسه گروه ها به تفکیک جنسیت و سن استفاده گردید. سطح معناداری برای تمام آزمون ها 05/0=α در نظر گرفته شد. نتایج نشان داد پسران در مهارت های حرکتی درشت و دختران در مهارت های حرکتی ظریف به صورت معناداری بهتر از گروه مقابل بودند. در تبحر حرکتی هم برتری از آن دختران بود. دانش آموزان 11 ساله در مهارت های حرکتی درشت و تبحر حرکتی به صورت معناداری نسبت به دانش آموزان 10 ساله بهتر عمل کردند اما در مهارت های حرکتی ظریف تفاوت معناداری بین دانش­آموزان 10 و 11 مشاهده نشد.

هدف از پژوهش حاضر مقایسه رشد مهارت های حرکتی درشت در دو بخش مهارت های جابجایی و مهارت های کنترل شیء در کودکان سالم و تالاسمی ماژور بود. شرکت کنندگان این مطالعه 28 کودک با میانگین سنی 813/0± 07/9 سال بودند. 14 کودک سالم و 14 کودک تالاسمی ماژور که در مدارس ابتدایی تحصیل می کردند برای نمونه انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها از آزمون رشد حرکتی درشت اولریخ (2000) استفاده شد. داده ها با استفاده از آزمون t مستقل تجزیه و تحلیل شد. نتایج نشان داد بین نمره جابجایی (001.0=P) و نمره کنترل شیء (001.0=P) در دو گروه سالم و تالاسمی ماژور تفاوت معنا داری وجود دارد. همچنین کودکان تالاسمی ماژور در هر دو دسته حرکات درشت ، عملکرد کیفی کمتری از کودکان سالم داشتند؛ بنابراین، با توجه به این که مهارت های بنیادی، پایه و اساس مهارت های حرکتی و رفتار حرکتی آینده این کودکان را تشکیل می دهند و کودکان تالاسمی ماژور نسبت به همسالان در سطح پایین تری قرار دارند، نیاز به برنامه ریزی برای بهبود این مهارت ها مهم می نماید.

هدف از پژوهش حاضر، مقایسه تأثیر بازی درمانی و دارو درمانی بر رشد مهارت های حرکتی درشت و دامنه توجه دانش آموزان مبتلا به اختلال بیش فعالی/ نقص توجه می باشد. بدین منظور، از بین 65 دانش آموز مبتلا به اختلال بیش فعالی، تعداد 40 نفر انتخاب گردیدند و بر اساس سن و نتایج پیش آزمون که به وسیله آزمون اولریخ و خرده آزمون تیک زنی آزمون کیتلر لارنت تیریو انجام شد به چهار گروه کنترل، بازی درمانی، دارو درمانی و ترکیبی (10=N) تقسیم شدند. سپس، کودکان در گروه بازی درمانی به مدت 18 جلسه 45 دقیقه ای تحت تأثیر بازی های برگرفته از برنامه ""ورزش برای همه"" مؤسسه هیومن کنتیک آمریکا قرار گرفتند. افراد گروه دارو درمانی نیز دوره دارویی خود را براساس تشخیص پزشک معالج و به مدت شش هفته آغاز کردند. همچنین، کودکان گروه ترکیبی تحت تأثیر عامل مداخله گر (بازی و دارو) قرار گرفتند و در پایان، توسط ابزار اندازه گیری اولریخ، مهارت های حرکتی درشت و دامنه توجه توسط ابزار اندازه گیری کیتلر لارنت تیریو ارزیابی گردید. علاوه براین، به منظور تحلیل داده ها از آزمون تحلیل واریانس چند متغیره مانوا استفاده شد. یافته ها حاکی از آن است که بازی درمانی و درمان ترکیبی باعث بهبود مهارت های حرکتی درشت و دامنه توجه دانش آموزان بیش فعال/ نقص توجه گردیده است. همچنین، دارو درمانی تنها باعث بهبود دامنه توجه این کودکان گردیده و بر رشد مهارت های حرکتی بی تأثیر بوده است. با توجه به یافته های این پژوهش پیشنهاد می شود برای کودکانی که مبتلا به این اختلال هستند از درمان ترکیبی استفاده شود.

هدف از تحقیق حاضر بررسی تأثیر بازی های بومی- محلی بر رشد مهارت های حرکتی درشت کودکان کم توان ذهنی تربیت پذیر بود. به همین منظور 30 کودک کم توان ذهنی تربیت پذیر از مرکز سازمان بهزیستی شهرستان مریوان با میانگین سنی 12/1±8/12سال و ضریب هوشی 81/7±61/33 با روش نمونه گیری هدفمند مطالعه شدند. از همه کودکان پیش آزمون گرفته شد، سپس نمونه ها به صورت تصادفی به دو گروه تقسیم و به عنوان گروه مداخله و کنترل در نظر گرفته شدند. در این پژوهش در بخش های مربوط به مهارت های حرکتی درشت از آزمون تبحر حرکتی برونینکس- اوزرتسکی استفاده شد. بازی های بومی- محلی توسط گروه آزمایش طی 32 جلسه تمرین، هر جلسه 50 تا 60 دقیقه و 4 روز در هفته تمرین شد. پس از 32 جلسه تمرین از هر دو گروه پس آزمون به عمل آمد. برای بررسی فرضیه های پژوهش از آزمون های ناپارامتریک ویلکاکسون و یومن ویتنی (SPSS16) بهره گرفته شد. نتایج آزمون های آماری تفاوت معناداری را در نمره های پس آزمون مابین گروه های آزمایش و کنترل نشان داد (05/0P˂) . گروه مداخله نمره های بیشتری کسب کرد. از نتایج به دست آمده چنین برداشت می شود که برنامه تمرینی به کاررفته در تحقیق حاضر برای بهبود مهارت های حرکتی درشت در کودکان کم توان ذهنی تربیت پذیر مناسب است.

هدف از پژوهش حاضر، مقایسة رشد شناختی و حرکتی کودکان پیش دبستانی متولد شده با وزن کم هنگام تولد و کودکان با وزن طبیعی بود. بدین منظور از میان مهد کودک های منطقة دو شهر تهران، 15 کودک (با وزن طبیعی 27/0 ± 33/3 کیلوگرم) و 18 کودک با وزن کم زمان تولد (وزن 32/0 ± 21/2 کیلوگرم) به صورت هدفمند اتتخاب شدند. به منظور ارزیابی حرکات درشت از آزمون تبحر حرکتی درشت نسخة دوم که شامل: خرده مقیاس های جابه جایی و کنترل شی می باشد، استفاده شد. همچنین، برای ارزیابی مهارت های حرکتی ظریف از برخی خرده مقیاس های آزمون بروینینکس اوزرتسکی (هماهنگی اندام فوقانی، سرعت پاسخ و سرعت و چالاکی اندام فوقانی) بهره گرفته شد و جهت اندازه گیری رشد شناختی شرکت کنندگان، آزمون مهارت شناختی آدمک گودیناف مورداستفاده قرار گرفت. نتایج به دست آمده توسط آمار استنباطی شاپیرو ویلک و تی مستقل در سطح معناداری (05/0) تجزیه و تحلیل آماری شدند. یافته ها نشان می دهد که کودکان با وزن طبیعی هنگام تولد در مقایسه با کودکان متولد شده با وزن کم، در انجام مهارت های ظریف و برخی مهارت های درشت و شناختی عملکرد بالاتری دارند. به نظر می رسد که ممکن است کودکان متولد شده با وزن کم هنگام تولد، در مهارت های شناختی نیز همانند مهارت های حرکتی درشت و ظریف، عواقب بلند مدت ناشی از وزن کم هنگام تولد را تجربه نمایند.

پژوهش حاضر با هدف بررسی تأثیر بازی ها و فعالیت های مبتنی بر پروژه شِر بر مهارت های حرکتی درشت و ظریف کودکان آهسته گام انجام گرفت. جامعه آماری پژوهش عبارت بود از کلیه دانش آموزان آهسته گام 6 تا 8 ساله در شهر اصفهان که در سال تحصیلی 96-1395 مشغول به تحصیل بودند. نمونه پژوهش، شامل 30 دانش آموز آهسته گام پسر بود که به صورت در دسترس انتخاب شدند و به صورت تصادفی به دو گروه آزمایش (15 نفر) و گروه کنترل (15 نفر) تقسیم شدند. به منظور ارزیابی مهارت های حرکتی درشت و ظریف در کودکان، از فرم بلند آزمون رشد حرکتی برونینکس- اوزرتسکی (BOTMP) استفاده شد. به گروه آزمایش در 24 جلسه یک ساعته، بازی ها و فعالیت های مبتنی بر پروژه شِر آموزش داده شد و گروه کنترل تحت هیچ گونه آموزشی قرار نگرفت. برای تحلیل داده های پژوهش از نرم افزار SPSS نسخه 21 و آزمون تحلیل کوواریانس چندمتغیره استفاده شد. نتایج نشان داد که بازی ها و فعالیت های مبتنی بر پروژه شِر بر مهارت های حرکتی درشت (001/0=P) و ظریف (001/0=P) در کودکان آهسته گام تأثیر دارد. با توجه به این نتایج، می توان گفت که بازی ها و فعالیت های مبتنی بر پروژه شِر روش مناسبی برای بهبود مهارت های حرکتی درشت و ظریف در کودکان آهسته گام است و می توان از آن در مراکز آموزشی و توانبخشی بهره برد.

مقدمه: هدف پژوهش حاضر بررسی تأثیر تمرین های ادراکی حرکتی بر مهارت های حرکتی درشت و ظریف دانش آموزان دبستانی مبتلا به فلج مغزی بود. روش: طرح پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه ی آماری پژوهش مشتمل بر کودکان فلج مغزی 7 تا 15 سال دبستان های استثنایی شهر تبریز بودند که تعداد 20 نفر که شرایط شرکت در پژوهش را داشتند، به عنوان نمونه انتخاب شدند و به تصادف در دو گروه آزمایش و کنترل (10 نفر گروه آزمایش و 10 نفر گروه کنترل) جایگزین شدند. برای جمع آوری داده ها از آزمون کفایت حرکتی لینکلن اوزرتسکی قبل و بعد از مداخله استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از روش آماری توصیفی میانگین و انحراف استاندارد و تحلیل کوواریانس انجام گرفت. یافته ها: نتایج پژوهش نشان داد که تمرین های ادراکی حرکتی بر مهارت های حرکتی درشت و ظریف در کودکان مبتلا به فلج مغزی تأثیر دارد. در واقع تمرین های ادراکی حرکتی باعث بهبود مهارت های حرکتی درشت و ظریف در کودکان مبتلا به فلج مغزی می شود. نتیجه گیری: بنابراین مداخله ادراکی حرکتی می تواند بر بهبود مهارت های حرکتی کودکان فلج مغزی مورد استفاده قرار گیرد.

هدف پژوهش حاضر، بررسی تأثیر تحریک مستقیم جمجمه ای ( tDCS ) بر قشر حرکتی اولیه و تمرینات منتخب حرکتی بر مهارت های حرکتی درشت (هدف گیری و گرفتن) در کودکان با اختلال طیف اتیسم بود. روش پژوهش، شبه آزمایشی بود و از طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه شم استفاده شد. تعداد 18 کودک شش تا 14 سال با اختلال طیف اتیسم با روش نمونه گیری دردسترس و با توجه به معیارهای ورود به پژوهش انتخاب شدند و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و شم قرار گرفتند. آزمودنی ها به مدت 10 جلسه (سه جلسه در هفته)، تحت tDCS آندی به مدت 20 دقیقه بر قشر حرکتی اولیه ( M₁ ) قرار گرفتند. نُه آزمودنی تمرینات حرکتی را بعد از تحریک مغزی با هدف بهبود مهارت های حرکتی درشت انجام دادند. نُه آزمودنی دیگر در جلسات تمرینات حرکتی به طور مشابهی شرکت کردند؛ با این تفاوت که تحریک مغزی ساختگی اعمال می شد (گروه شم). آزمون هدف گیری و گرفتن از مجموعه آزمون های ارزیابی حرکت برای کودکان ( MABC2 ) قبل از مداخله و پس از 10 جلسه (بعد از مداخله) ارزیابی شدند. برای تحلیل داده ها از آزمون تحلیل واریانس مختلط دوعاملی آزمون تی همبسته استفاده شد. یافته ها نشان داد که تحریک مستقیم جمجمه ای روی قشر حرکتی اولیه به همراه تمرینات حرکتی تأثیر معناداری بر بهبود مهارت های حرکتی درشت در کودکان ب ا اختلال طیف اتیسم دارد ( P ≤ 0.05 )؛ درحالی که تمرینات حرکتی بدون تحریک مستقیم جمجمه ای منجر به بهبود مهارت های حرکتی درشت در کودکان ب ا اختلال طیف اتیسم نمی شوند. یافته ه ا بیانگر این موضوع است که تحریک مستقیم جمجمه ای می تواند مکمل سودمندی برای تمرینات حرکتی با هدف بهبود مهارت های حرکتی در کودکان با اختلال اتیسم باشد.

زمینه و هدف: مهارت های حرکتی از توانایی های اساسی برای یادگیری و موفقیت در مدرسه است. حرکت و یادگیری مبدأ تمام ادراکات و یادگیری هاست. در راستای مشکلات حرکتی دانش آموزان کم توان ذهنی، یکپارچگی حسی حرکتی از جمله درمان هایی است که منطبق بر تئوری های ادراکی- حرکتی است. هدف از این پژوهش بررسی تأثیر تمرینات یکپارچگی حسی حرکتی بر مهارت های حرکتی درشت دانش آموزان کم توان ذهنی آموزش پذیر بود. روش: پژوهش حاضر به روش آزمایشی با طرح پیش آزمون، پس آزمون، و دوره پیگیری، همراه با گروه گواه انجام شده است. جامعه مورد مطالعه شامل تمام دانش آموزان کم توان ذهنی شهر فیروزآباد در سال تحصیلی 97-96 بود. نمونه مورد مطالعه شامل 30 نفر از دانش آموزان کم توان ذهنی مقطع سنی 7 تا 14 سال کلاس های اول تا ششم شهر فیروزآباد بود که به شیوه نمونه گیری در دسترس انتخاب و سپس به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه جایدهی شدند. سپس گروه آزمایش به مدت 10 جلسه (دو روز در هفته) و هرجلسه بین 25 تا 45 دقیقه، تمرینات یکپارچگی حسی حرکتی را دریافت کردند؛ در حالی که در این مدت، گروه گواه هیچ گونه تمرین و آموزشی دریافت نکرد. در این مطالعه از آزمون تبحر حرکتی بروینینکز اوزرتسکی به عنوان پیش آزمون، پس آزمون، و پیگیری برای گردآوری داده های استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش تحلیل واریانس چندمتغیره استفاده شد. یافته ها: نتایج تحلیل داده های این مطالعه نشان داد که مداخله یکپارچگی حسی حرکتی باعث افزایش نمره مهارت های حرکتی درشت درگروه آزمایش شده است که این اثر بعد از یک ماه نیز پایدار مانده است (0/001 P< ). نتیجه گیری: با توجه به یافته های این پژوهش می توان نتیجه گرفت که استفاده از مداخله مبتنی بر روش یکپارچگی حسی حرکتی توانسته است با تأکید بر مهار حرکات پایه، حفظ حالت بدن یا تعادل، برتری جانبی، حرکات جابجایی و جهت یابی، آگاهی و تصویر ذهنی بدن، مهارت های حرکتی دانش آموزان کم توان ذهنی را ارتقا دهد.

هدف ا صلی این پژوهش بررس ی ویژگیهای روان سنج ی ن سخ ه عراقی آزمون ر شد حرکت ی در شت – ن سخه سوم در کودکان 5 تا 9 سال عراقی و هدف دوم آن مقایسه رشد مهارتهای حرکتی درشت کودکان ایرانی و عراقی بود. برای هدف اول 400 کودک به روش نمونهگیری خو شه ای از ک شور عراق بهعنوان شرکت کننده انتخاب و با ا ستفاده از آزمون 8 سلا ه عراقی - ر شد مهارت های حرکتی در شت - 3 ارزیابی شدند. همچنین برای هدف دوم 30 نفر از شرکت کنندگان 9 به صورت ت صفا د ی ساده انتخاب و با یک گروه 30 نفری م شابه از کودکان ا یرانی مقای سه شدند . بهمنظور تجزیهوتحلیل دادهها از روشهای آماری ضر یب آلفای کرونباخ، ضر یب همب ستگ ی درونطبقهای پیر سون، روش تحلیل عاملی و آزمون تی استفاده شد. ضرا یب پایایی همسانی درونی برای خردهآزمون حرکات جابهجایی، مهارتهای توپی و کل آزمون 0 اپ ی ایی ارزی اب مجدد ب ا / 0 و 91 /90 ،0/ 0، اپ ی ایی آزمون – آزمون مجدد اب ضرای ب 89 / 0 و 87 /85 ،0/ ب ه ترتی ب اب 77 0 محاسبه شد. همچنین بین عملکرد / 0 و 84 /80 ،0/ 0 پایایی درون ارزیاب با ضرایب 66 / 0 و 88 /85 ،0/ ضرایب 77کودکان ایرانی و عراقی در خردهآزمونهای حرکات جاب هجایی، مهارت های توپی و نمره کل مهارت های حرکتی درشت P > 0/ تفاوت معن اداری مشاهده نشد ( 05 ). با توجه به تأیی ا د ر و یی و اپ ی ایی میتوان از این آزمون ب ا اطمینان برای ارزیابی رشد مهارتهای حرکتی درشت استفاده کرد. نتایج بهدستآمده محدود به جامعه پسران 5 تا 9 ساله عراقی است و برای استفاده در جامعه دختران و دامنه سنی دیگر، به تحقیقات تکمیلی نیاز است.

هدف: هدف این پژوهش بررسی اثربخشی مداخله های مبتنی بر ورزش های گروهی هوازی مبتنی بر نظریه یکپارچگی حسی بر مهارت های حرکتی درشت و ظریف کودکان با نشانگان داون بود. روش: پژوهش حاضر با طرح پژوهشی نیمه آزمایشی به همراه پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل انجام شد. نمونه پژوهش ۳۰ کودک با نشانگان داون در بازه سنی ۸ تا ۱۰ سال بودند که به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جای گرفتند. برای ارزیابی و سنجش از آزمون های پوردو پگبورد و آزمون رشد حرکتی لینکلن اوزروتسکی استفاده شد. بعد از اجرای پیش آزمون، کودکان گروه آزمایش به مدت ۶ هفته و در هر هفته ۲ جلسه (۱۲جلسه) تحت مداخله های مبتنی بر ورزش های هوازی تقویت کننده یکپارچگی حسی قرار گرفتند و فعالیت های بازی گونه مورد نظر را آموزش دیده و به کمک درمانگر و والدین تمرین کردند. یافته ها: هر دو گروه با پس آزمون سنجیده شده و نتایج به دست آمده به روش آماری تحلیل کوواریانس یک متغیره بررسی شدند که پیشرفت معناداری را در هر دو مهارت های حرکتی ظریف (p<0/01، F=12/98) و درشت (p<0/01، F=21/71) و همچنین تلفیق این دو مهارت (p<0/01، F=20/9) در گروه آزمایش نشان داد. نتیجه گیری: در نتیجه می توان بیان کرد که استفاده از مداخله های مبتنی بر ورزش های گروهی هوازی تقویت کننده یکپارچگی حسی در قالب بازی ها تأثیر مثبت به سزایی بر بهبود مهارت های حرکتی درشت و ظریف کودکان با نشانگان داون خواهد داشت.

زمینه: پژوهش ها نشان داده اند مهارت های حرکتی ساده از جمله پیش نیازهای رشد مهارت های حرکتی پیشرفته تر به حساب می آیند. با وجود مطالعات گسترده در حوزه مهارت های حرکتی، به تأثیرگذاری بازی های ویدئویی فعال و پایه ورزشی بر ارتقای مهارت های حرکتی کمتر پرداخته شده است. هدف: هدف از پژوهش حاضر، مقایسه اثر بازی های ویدئویی فعال و پایه ورزشی بر رشد مهارت های حرکتی درشت و انگیزه در دانش آموزان پسر مقطع ابتدایی می باشد. روش: پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون بود. جامعه آماری شامل کلیه کودکان 10-8 ساله پسر در سال 1400 شهرستان اهواز بود. 60 کودک 10-8 ساله با روش نمونه گیری در دسترس به عنوان نمونه انتخاب و به صورت تصادفی در 3 گروه 20 نفری (2 گروه تجربی و یک گروه گواه) جایگزین شدند. ابزار تحقیق، آزمون برونینکس اوزرتسکی، پرسشنامه انگیزش و دستگاه ایکس باکس 360 کینکت بود. در ابتدا داده های پیش آزمون مهارت های درشت و انگیزش اخذ گردید. گروه های تحقیق به مدت 8 هفته، 2 بار و هر جلسه 30 دقیقه تمرین کردند. در انتهای جلسات تمرین، پس آزمون مهارت های درشت و انگیزش گرفته شد. به منظور تحلیل داده ها، از روش تحلیل کوواریانس با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 22 استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد بازی های ویدئویی فعال و پایه ورزشی بر رشد مهارت های درشت و انگیزش تأثیر معناداری داشتند (0/05 P<). همچنین تفاوت معناداری بین بازی های ویدئویی فعال و پایه ورزشی وجود نداشت (0/05 P<). نتیجه گیری: بر اساس یافته های به دست آمده مبنی بر اثربخشی بازی های ویدئویی فعال و پایه ورزشی بر رشد مهارت های درشت و انگیزش در دانش آموزان، آموزش استفاده از بازی فعال ویدئویی برای ارتقای مهارت های حرکتی درشت در دانش آموزان توصیه می شود.

مقدمه: حرکت، یک راه برقراری ارتباط اجتماعی کودک با سایر افراد در زندگی اش است. کودک با حرکت کردن در محیط تجربه های مختلفی را کسب می کند، هرچند مهارت های او هنوز تکامل نیافته است. این پژوهش با هدف بررسی تأثیر تمرین های حرکتی در آب بر رشد مهارت های عاطفی- اجتماعی و مهارت های حرکتی درشت کودکان 3 تا 6 سال انجام گرفت.روش پژوهش: پژوهش از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون-پس آزمون و گروه کنترل بود. جامعه آماری کودکان دختر در مهدکودک های شهر فریدن استان اصفهان بودند. 23 نفر به شکل در دسترس انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه تجربی (12نفر) و کنترل (11نفر) قرار گرفتند. گروه تجربی، 16جلسه 50دقیقه ای تمرین های حرکتی در آب را به مدت هشت هفته انجام دادند و گروه کنترل، فعالیت های روزمره خود را طبق برنامه های معمول انجام دادند. هر دو گروه، نسخه سوم آزمون رشد مهارت های حرکتی درشت اولریخ و پرسشنامه مهارت های عاطفی اجتماعی گرشام و الیوت (1990) را در شرایط کاملاً مشابه در پیش آزمون و پس آزمون اجرا کردند. تجزیه وتحلیل داده ها با آزمون تحلیل کوواریانس چندمتغیره در سطح معنا داری 0/05 و در نرم افزار اس پی اس اس نسخه 26 انجام شد.یافته ها: نتایج نشان داد بازی های حرکتی در آب به شکل معنا داری موجب رشد مهارت های درشت (جابه جایی و کنترل شیء) و مهارت های عاطفی- اجتماعی (همکاری، جرأت ورزی، خودکنترلی و مسئولیت پذیری) بیشتری نسبت به گروه کنترل شد ( P ≤0/05 ).نتیجه گیری: با ارائه برنامه آموزشی بازی در آب می توان فرصتی برای رشد مهارت های عاطفی- اجتماعی و مهارت های حرکتی درشت کودکان پیش دبستانی دختر فراهم کرد.