حسن باغنده

هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی تأثیر تمرینات بینایی- ورزشی و تحریک مستقیم الکتریکی مغز بر عملکرد بینایی بازیکنان والیبال بود. 36 بازیکن مرد والیبال با دامنه سنی 18 الی 27 سال با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. سپس نمونه ها به صورت تصادفی به سه گروه 12 نفری تمرینات بینایی-ورزشی، tDCS و کنترل تقسیم شدند. برای ارزیابی عملکرد بینایی از مجموعه آزمون های نرم افزاری کانتب استفاده شد. تمرینات بینایی- ورزشی و tDCS به مدت 10 جلسه و هر جلسه 20 دقیقه روی گروه های مداخله اعمال شد. پس از 10 جلسه تحریک مستقیم الکتریکی مغز و تمرینات بینایی- ورزشی از هر سه گروه، پس آزمون به عمل آمد. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تحلیل کواریانس و آزمون تعقیبی بونفرونی استفاده شد. یافته های تحقیق نشان داد که tDCS برخلاف تمرینات بینایی-ورزشی تأثیر معناداری روی عملکرد بینایی داشته است )05/0(p<. بنابراین مداخله tDCS برای بهبود عملکرد بینایی در دو بعد حافظه کوتاه مدت بینایی و حافظه بازشناسی فضایی مناسب بوده و می تواند جهت بهبود حافظه به کار گرفته شود.

هدف از مطالعه حاضر، تعیین تأثیر دو شیوه تمرین هوازى بر تعادل ایستا و پویاى زنان سالمند است. برای دستیابی به این هدف 36 زن سالمند 75-60 سال به صورت تصادفی در سه گروه قرار گرفتند: 1. گروه تمرین پیاده روی یا دویدن (12 نفر)، 2. گروه تمرین در آب (12 نفر)، 3. گروه کنترل (12 نفر). سپس دو گروه 1و2 به مدت 8 هفته و هفته ای سه جلسه در برنامه تمرینی پیاده روی (دویدن نرم) و تمرین در آب شرکت کردند. گروه کنترل در طول اجرای طرح، به فعالیت های روزمره خود می پرداختند و در فعالیت ورزشی خاصی شرکت نمی کردند. برای اندازه گیری تعادل ایستا و پویا از آزمون های شارپند رومبرگ و چوب موازنه استفاده شد. برای بررسی فرضیه های پژوهش و همچنین تعیین تفاوت بین گروه ها، از آزمون تحلیل کوواریانس (SPSS21) بهره گرفته شد. نتایج آزمون های آماری تفاوت معناداری را در نمرات پس آزمون مابین گروه های آزمایش و کنترل نشان داد (05/0P˂). همچنین نتایج نشان داد که گروه اول (پیاده روی و دویدن) در تعادل ایستا و پویا امتیازهای بیشتری نسبت به گروه دوم (تمرین در آب) کسب کرده است. از نتایج به دست آمده چنین برداشت می شود که هردو برنامه تمرینی به ویژه تمرین پیاده روی و دویدن نرم به منظور کاهش مشکلات این گروه از افراد مناسب است و مراکز مربوطه می توانند از آن به عنوان برنامه تمرینی استفاده کنند.

هدف از تحقیق حاضر بررسی تأثیر بازی های بومی- محلی بر رشد مهارت های حرکتی درشت کودکان کم توان ذهنی تربیت پذیر بود. به همین منظور 30 کودک کم توان ذهنی تربیت پذیر از مرکز سازمان بهزیستی شهرستان مریوان با میانگین سنی 12/1±8/12سال و ضریب هوشی 81/7±61/33 با روش نمونه گیری هدفمند مطالعه شدند. از همه کودکان پیش آزمون گرفته شد، سپس نمونه ها به صورت تصادفی به دو گروه تقسیم و به عنوان گروه مداخله و کنترل در نظر گرفته شدند. در این پژوهش در بخش های مربوط به مهارت های حرکتی درشت از آزمون تبحر حرکتی برونینکس- اوزرتسکی استفاده شد. بازی های بومی- محلی توسط گروه آزمایش طی 32 جلسه تمرین، هر جلسه 50 تا 60 دقیقه و 4 روز در هفته تمرین شد. پس از 32 جلسه تمرین از هر دو گروه پس آزمون به عمل آمد. برای بررسی فرضیه های پژوهش از آزمون های ناپارامتریک ویلکاکسون و یومن ویتنی (SPSS16) بهره گرفته شد. نتایج آزمون های آماری تفاوت معناداری را در نمره های پس آزمون مابین گروه های آزمایش و کنترل نشان داد (05/0P˂) . گروه مداخله نمره های بیشتری کسب کرد. از نتایج به دست آمده چنین برداشت می شود که برنامه تمرینی به کاررفته در تحقیق حاضر برای بهبود مهارت های حرکتی درشت در کودکان کم توان ذهنی تربیت پذیر مناسب است.

هدف از تحقیق حاضر بررسی تأثیر تمرینات ادراکی-حرکتی بر رشد مهارت های حرکتی دختران کم توان ذهنی تربیت پذیر بود. به همین منظور 20 دختر کم توان ذهنی تربیت پذیر از مرکز سازمان بهزیستی شهرستان مریوان با میانگین سنی 11/1±3/8 سال و ضریب هوشی 84/6±14/39 با روش نمونه گیری هدفمند بررسی شدند. از همه کودکان پیش آزمون گرفته شد، سپس نمونه ها به صورت هدفمند به دو گروه 10 نفری کنترل و مداخله تقسیم شدند. برای سنجش مهارت های حرکتی درشت و ظریف از آزمون تبحر حرکتی برونینکس- اوزرتسکی استفاده شد. گروه مداخله، تمرینات ادراکی- حرکتی را طی 24 جلسه و هر جلسه 45 تا 60 دقیقه و 3 روز در هفته انجام دادند. پس از 24 جلسه تمرین از هر دو گروه، پس آزمون به عمل آمد. تجزیه وتحلیل داده ها که با استفاده از آزمون آماری K-S، ویلکاکسون و یو من ویتنی انجام گرفت، نشان داد که مداخله تمرینات ادراکی- حرکتی تأثیر معناداری روی مهارت های حرکتی درشت در گروه تمرینی داشته است (05/0P˂). درحالی که تأثیر این دوره تمرینی بر مهارت های ظریف از نظر آماری معنادار نبود (05/0P˃). از نتایج چنین برداشت می شود که برنامه تمرینی به کاررفته در تحقیق حاضر برای بهبود مهارت های حرکتی درشت دختران کم توان ذهنی تربیت پذیر مناسب است و مراکز مربوط می توانند از آن به عنوان برنامه تمرینی استفاده کنند.