حسن کردی

مقدمه: حرکت، یک راه برقراری ارتباط اجتماعی کودک با سایر افراد در زندگی اش است. کودک با حرکت کردن در محیط تجربه های مختلفی را کسب می کند، هرچند مهارت های او هنوز تکامل نیافته است. این پژوهش با هدف بررسی تأثیر تمرین های حرکتی در آب بر رشد مهارت های عاطفی- اجتماعی و مهارت های حرکتی درشت کودکان 3 تا 6 سال انجام گرفت.روش پژوهش: پژوهش از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون-پس آزمون و گروه کنترل بود. جامعه آماری کودکان دختر در مهدکودک های شهر فریدن استان اصفهان بودند. 23 نفر به شکل در دسترس انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه تجربی (12نفر) و کنترل (11نفر) قرار گرفتند. گروه تجربی، 16جلسه 50دقیقه ای تمرین های حرکتی در آب را به مدت هشت هفته انجام دادند و گروه کنترل، فعالیت های روزمره خود را طبق برنامه های معمول انجام دادند. هر دو گروه، نسخه سوم آزمون رشد مهارت های حرکتی درشت اولریخ و پرسشنامه مهارت های عاطفی اجتماعی گرشام و الیوت (1990) را در شرایط کاملاً مشابه در پیش آزمون و پس آزمون اجرا کردند. تجزیه وتحلیل داده ها با آزمون تحلیل کوواریانس چندمتغیره در سطح معنا داری 0/05 و در نرم افزار اس پی اس اس نسخه 26 انجام شد.یافته ها: نتایج نشان داد بازی های حرکتی در آب به شکل معنا داری موجب رشد مهارت های درشت (جابه جایی و کنترل شیء) و مهارت های عاطفی- اجتماعی (همکاری، جرأت ورزی، خودکنترلی و مسئولیت پذیری) بیشتری نسبت به گروه کنترل شد ( P ≤0/05 ).نتیجه گیری: با ارائه برنامه آموزشی بازی در آب می توان فرصتی برای رشد مهارت های عاطفی- اجتماعی و مهارت های حرکتی درشت کودکان پیش دبستانی دختر فراهم کرد.

کودکان در دوره 3 تا 6 سالگی در دوره رشد طلایی حرکتی قرار دارند. هدف این مطالعه تدوین یک برنامه آموزشی بازی- محور و تعیین اثربخشی این روش به منزلۀ یک مدل بومی روی توسعه مهارتهای حرکتی پایه کودکان 3 تا 6 ساله است. نمونه مورد مطالعه 210 کودک دختر و پسر با میانگین سنی (8/02±4/1) شهر تهران بودند که به شکل دردسترس در این پژوهش شرکت کردند. روش پژوهش به شکل نیمه آزمایشی بود که افراد به شکل تصادفی در دو گروه تجربی (108 نفر) و گروه کنترل (102 نفر) قرار گرفتند. گروه تجربی از ابتدای مهر ماه 1395 تا انتهای خرداد ماه 1396و هر هفته یک جلسه برنامه آموزشی روپا را اجرا کردند. گروه کنترل نیز به روش معمول در طول این مدت به فعالیتهای آموزشی خود مشغول بودند. گرد آوری اطلاعات از طریق آزمون دنور-2 و در سه مرحله (پیش آزمون، پس آزمون، آزمون پیگیری) انجام گرفت. داده ها از طریق آزمون تی مستقل و وابسته با (0/50=α) تجزیه و تحلیل شدند. نتایج نشان داد که برنامه آموزشی روپا سبب بهبود معنا دار مهارتهای حرکتی درشت کودکان مورد مطالعه شد و این اثرات تا مدت سه ماه ماندگاری خود را حفظ کرد (0/01>P). نتایج این مطالعه نشان می دهد که از بازیهای حرکتی روپا می توان به عنوان یک برنامه مؤثر برای توسعه مهارتهای پایه حرکتی درشت کودکان 3 تا 6 ساله بهره گرفت. پژوهش حاضر تأیید کننده نظریه های مربوط به آموزش با بازی به کودکان خردسال است.

هدف پژوهش حاضر، مشاهده تأثیر هشت هفته مداخله تمرینی قابل اجرا بر رشد مهارت های جابه جایی و دستکاری،در ساعات درس تربیت بدنی مدارسو براساس رویکرد تکلیف مدار بود. این پژوهش روی30 کودک دختر و پسر هفت تا نُه سالهدچار اختلال هماهنگی رشدی شهر تهران انجام شد. مطالعه حاضر به شکل نیمه تجربی با طرح پیش آزمون- پس آزمون و با دو گروه مداخلهتکلیف محور (15 نفر) و فعالیت معمول (15 نفر) در جریان کلاس تربیت بدنیاجرا شد. ابزارهای جمع آوری اطلاعات، پرسش نامه تشخیصی اختلال هماهنگی رشدی و آزمون مهارت های حرکتی درشت- دو بودند. اطلاعات ازطریق آزمون تحلیل واریانس بین گروهی با اندازه گیری های تکراری تجزیه وتحلیل شد. نتایج نشان داد کهتمرین در کلاس تربیت بدنی به روش تکلیف مدار به صورت معناداری نسبت به تمرین به روش معمول، باعث افزایش عملکرد در خرده مقیاس های دستکاری (P<0.05) به جز مهارت ضربه به توپ با دست (F=2.226, P=0.147) و خرده مقیاس های جابه جایی (P<0.01) به جز مهارت لی لی کردن (F=2.869, P=0.101) می شود. همچنین، نتایج نشان داد که برای کودکان دچار اختلال هماهنگی رشدی، مداخله تمرینی به روش تمرین اختصاصی مهارت و براساس رویکرد بوم شناختی تکلیف مدار، بر تمرین به شکل عمومی با تأکید بر توانایی های عمومی ارجحیت دارد؛ بنابراین، توصیه می شود در برنامه ریزی تمرینی این کودکان، معلمان تربیت بدنی به طراحی تکلیف مدار توجه کنند.

هدف از پژوهش حاضر بررسی ارتباط کنترل تولید نیرو و تنظیم زاویه دست برتر با برخی از ویژگی های روان شناختی دانشجویان ورزشکار و غیرورزشکار بود. بدین منظور، 120 ورزشکار عضو تیم های ملی دانشجویان ایران ( 29 19 سال) ( 99 پسر و 21 دختر) در پژوهش شرکت نمودند. 120 دانشجوی غیرورزشکار (100 پسر و 20 دختر) نیز از دانشگاه تهران برای مقایسه با دانشجویان ورزشکار انتخاب شدند. از نیرو سنج دیجیتال و زاویه سنج به ترتیب برای اندازه گیری دقت کنترل نیرو و تنظیم زاویه دست برتر آزمودنی ها استفاده شد. برای ارزیابی حالات خلقی نیز از پرسش نامه حالات خلقی بهره گرفته شد. همچنین، به منظور ارزیابی هوش هیجانی از مقیاس هوش هیجانی شاته استفاده گردید و برای بررسی ارتباط بین متغیرها، ضریب هم بستگی پیرسون به کار رفت. جدول Zr فیشر نیز برای بررسی اختلاف بین ضرایب هم بستگی مورداستفاده قرار گرفت. نتایج نشان می دهد که ارتباط معناداری میان اختلال حالات خلقی با خطای کنترل نیرو و تنظیم زاویه دست برتر دو گروه پژوهش وجود دارد؛ اما این هم بستگی در غیرورزشکاران به طور معناداری بیشتر است؛ لذا، حالات خلقی منفی بر خطاهای حس حرکت اثر گذار می باشد؛ اما این اثرگذاری در مورد ورزشکاران کمتر است. از سوی دیگر، هم بستگی هوش هیجانی با عملکرد دو تکلیف کنترل نیرو با تنظیم زاویه دست بین ورزشکاران و غیر ورزشکاران معنادار نمی باشد؛ به عبارت دیگر، توانایی کنترل شناختی هیجانات بر قابلیت های حس حرکت افراد اثری نداشته و شرکت در ورزش بر میزان این هم بستگی بی تأثیر است.

مقدمه: هدف مطالعه­ی حاضر، مقایسه­ی سه سیستم تجدیدنظرشده (فعال­ساز رفتاری، بازداری رفتاری و جنگ/گریز/انجماد) نظریه­ی حساسیت به تقویت در بیماران وابسته به مت­آمفتامین با افراد بهنجار بود. روش­کار: این پژوهش علی­مقایسه­ای در شش ماه اول سال 1390 انجام شد. جامعه­ی مورد مطالعه، مردان وابسته به مت­آمفتامین فاقد اختلال سایکوتیک همراه و یا اختلالات بارز محور دو شهر مشهد بودند. از این بین، تعداد 25 نفر به روش نمونه­گیری در دسترس انتخاب شدند. هم­چنین 25 نفر از بستگان نزدیک گروه وابسته به مت­آمفتامین که به لحاظ متغیرهای سن، جنسیت و تحصیلات با آن­ها همتا شده بودند به عنوان گروه بهنجار شرکت کردند. نمونه­ها با استفاده از مصاحبه­ی بالینی ساختاریافته­ی راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی،پرسش­نامه­ی اطلاعات جمعیت­شناختی و پرسش­نامه­ی 5 عاملی جکسون ارزیابی گردیدند. داده­ها با آزمون­های کولموگروف-اسمیرنوف، مجذور خی و تی مستقل تحلیل شدند. یافته­ها:گروه وابسته به مت­آمفتامین نسبت به گروه بهنجار از حساسیت بیشتری در سیستم­های تجدیدنظرشده­ی فعال­سازی رفتار، بازداری رفتار، جنگ و انجماد برخوردار بودند (05/0>P) اما در سیستم تجدیدنظرشده­ی گریز، تفاوت معناداری بین دو گروه دیده نشد (05/0<P). نتیجه­گیری: الگوی شخصیتی بیماران وابسته به مت­آمفتامین با افراد بهنجار متفاوت می­باشد. این افراد از یک سو به دلیل حساسیت بالای سیستم بازداری رفتار و از سوی دیگر به دلیل حساسیت بالای سیستم فعال­ساز رفتاری، در شرایطی با احتمال تنبیه از قبیل مقایسه شدن در موقعیت­های اجتماعی و هم­چنین گرایش به تقویت و پاداش از حساسیت بالایی برخوردارند.

هدف این مطالعه، بررسی رابطه کمالگرایی و عزت نفس با عملکرد ورزشی در جوانان وزنهبردار حرفهای کشور بوده است. آزمودنیهای پژوهش شامل تعداد 54 وزنه بردار بود که از میان وزنه برداران جوان حرفهای کشور در مجموعه ورزشی انقلاب انتخاب شدند. برای جمعآوری دادهها، از مقیاس کمالگرایی ورزشی، مقیاس عزت نفس و شاخص عملکرد ورزشی استفاده شد. نتایج تحقیق نشان میدهد که بین کمالگرایی و عملکرد ورزشی (45/0-r=) رابطه منفی معنیداری وجود دارد (01/0>p). بین عزت نفس و عملکرد ورزشی (42/0r=) رابطه مثبت معنیداری بهدست آمد (01/0>p). و بین کمالگرایی و عزت نفس(42/0r= ) رابطه منفی معنیداری وجود دارد (01/0>p). همچنین نتایج نشان میدهد که قویترین متغیرهای پیشبینی کننده عملکرد ورزشی به ترتیب، مولفه فشار مربی ادراک شده، کمالگرایی و عزت نفس بوده است. نتایج تحقیق حاضر نشاندهنده این است که سطح پایین کمالگرایی و عزت نفس بالا، عملکرد ورزشی را افزایش میدهد.